Περί δήθεν πτωχευμένων και καταθλιπτικών....

Έλαβα το παρακάτω μήνυμα από μία αναγνώστρια του thisismarias.blogspot.gr και το μοιράζομαι μαζί σας, χωρίς καμία παρέμβαση:

"Ονομάζομαι Ανδριανή Χ. και είμαι 36 ετών. Ένιωσα την επιθυμία να σου στείλω αυτές τις σκέψεις μου, γιατί καθημερινά βγαίνω από τα ρούχα μου ακούγοντας να γίνεται κατάχρηση δύο λέξεων που στη δική μου ζωή αποτελούν την σκληρή πραγματικότητα.

Αναφέρομαι στις λέξεις "πτώχευση" και "κατάθλιψη". Ξαφνικά όλοι γύρω μας δηλώνουν "πτωχευμένοι" ή "καταθλιπτικοί". Εύχομαι να μην στέλνει σε κανέναν η ζωή, ούτε την αληθινή πτώχευση, ούτε την αληθινή κατάθλιψη, μα είναι πρόκληση όλοι αυτοί οι δήθεν για εμάς που μάθαμε να ζούμε και με τα δύο θηρία. Είναι προσβολή στον αγώνα που δίνουμε, οι φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από "πτωχευμένους" που ταξιδεύουν για το τριήμερο της 25ης Μαρτίου και "καταθλιπτικούς" που ποζάρουν με μελαγχολικό βλέμμα για μια selfie.

Δεν είναι "πτωχευμένος" όποιος κλείνει την επιχείρησή του, αφήνοντας εργαζόμενους στο δρόμο και πιστωτές σε απελπισία για τα φέσια, αλλά ο ίδιος και η οικογένειά του συνεχίζουν απτόητοι τις ζωές τους με την γερή μπάζα που έχουν βάλει στην άκρη προ "πτώχευσης". Τους βγάζω το καπέλο, όμως δεν ανέχομαι να παριστάνουν ότι "τα έχασαν όλα". Γιατί ξέρω τι σημαίνει "να τα χάνεις όλα". Ξέρω τι σημαίνει να μένεις από την μια νύχτα στην άλλη μόνο με τα ρούχα που φοράς και με χρέη βουνά, που απειλούν να σε πλακώσουν. Όπως συνέβη στην περίπτωση της δικής μου οικογένειας, που βρέθηκε να μην έχει δύο ευρώ για να αγοράσει μία φρατζόλα ψωμί όταν οι τράπεζες και η εφορία μας πήραν τα πάντα. Μαγαζί, σπίτι, αυτοκίνητο... Αν δεν υπήρχε η αδελφή της μαμάς μου, η Θεία (παρακαλώ μην διορθώσεις το κεφαλαίο θήτα) Βάσω, να μας δώσει στέγη, τροφή και κυρίως μια μεγάλη, αληθινή ζεστή αγκαλιά, να μας πει "εγώ είμαι εδώ, δεν έχω πολλά, μα όσα έχω είναι και δικά σας", θα βρισκόμασε σήμερα να ζούμε κάτω από μια γέφυρα, παρέα με τόσους άλλους απελπισμένους.

Δεν έχει "κατάθλιψη" όποιος περνάει μια μεγάλη στενοχώρια, όποιος δεν έχει διάθεση να πάει για καφεδάκι ή όποιος βλέπει τα πάντα μαύρα. Μπορεί να βιώνει μια φάση μελαγχολίας, να νιώθει συναισθηματικά πιεσμένος ή κενός, όμως δεν έχει δικαίωμα να παριστάνει τον "καταθλιπτικό". Είναι κινούμενη άμμος η κατάθλιψη, σε ρουφάει στα έγκατά της, σου πνίγει το λαιμό και δεν σε αφήνει να ανασάνεις. Όπως συνέβη στον πατέρα μου μετά την πτώχευση και την απώλεια του σπιτιού μας. Κλείστηκε σε ένα δωμάτιο, σκεπασμένος με μάλλινες κουβέρτες Αύγουστο μήνα, χωρίς ίχνος φωτός, αρνούμενος να μιλήσει ακόμη και σε μένα. Την λατρεμένη μοναχοκόρη του. Πέρασε δύο ολόκληρα χρόνια σαν ζωντανός-νεκρός, κατάπιε κιλά από ισχυρά φάρμακα που τον έκαναν απλώς να μην νιώθει και να μην σκέφτεται και σήμερα, μαθαίνει από την αρχή να περπατάει όπως περίπου ένα μωρό.

Είναι σκληροί οι καιροί που ζούμε και για εμάς που τα έχουμε χάσει όλα, είναι πολύτιμη η υπεράσπιση της αλήθεια μας. 

Ευχαριστώ που με άκουσες

Ανδριανή Χ."

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebook