Συγγνώμη κιόλας για την ενόχληση Κυριακάτικα

 Η είσοδος της πολυκατοικίας που ζω, είναι ένας χώρος όπου καθημερινά γίνονται πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μεταξύ των ενοίκων. Επτά διαμερίσματα όλα κι όλα, ιδιοκτήτες και ενοικιαστές ζούμε σχεδόν όλοι απο το 1995 εδώ. Και μπορεί να μην κάνουμε παρέα, όμως ανταλασσουμε απόψεις, νέα και καημούς κάθε φορά που συναντιόμαστε.

Σήμερα Κυριακή, βρέθηκαμε οι τρεις έξω από το ασανσέρ. Κρατούσαμε (και οι τρεις) το τελευταιο φύλλο του ΒΗΜΑτος στα χέρια.

" Κακώς κατηγορούμε τον Τσίπρα ότι άλλα είπε προεκλογικά και αλλά έκανε. Το κλείσιμο του ΔΟΛ και το πε και το 'κανε. Όπως και το ξεπούλημα των ασημικων του Δημοσίου. Αυτά που είπε σε εμάς τους ηλιθιους δεν έκανε. Όλα τα αλλά εφαρμόζονται κατά γράμμα" σχολίασε ο ένας γείτονας.

" Εγώ πάντως, ένα πράγμα που ξαναεκτίμησα λόγω κρίσης είναι τα Σαββατοκύριακα. Μπορεί να μην υπάρχει φράγκο για νυχτερινή έξοδο, αλλά τουλάχιστον σταματάνε να χτυπάνε τα τηλέφωνα απο τις εισπρακτικές ", σχολίασε η γειτόνισσα. "Ηρεμούν τα αυτιά μου, το κεφάλι μου, μα κυρίως ηρεμεί η ψυχή μου. Έχετε αναρωτηθεί πόσο κακό κανουν στην ψυχή και στην υγεία μας αυτά τα αδυσώπητα, πιεστικά τηλεφωνήματα  για την δόση του δανείου που είναι σε καθυστέρηση;".

Δεν προλάβαμε να της απαντήσουμε. Η πόρτα της εισόδου άνοιξε και μπήκε μεσα ο Διονύσης. Γιος ενός εκ των ενοίκων που έφυγε από τη ζωή πριν από δύο μήνες, περνάει κάθε Κυριακή απο την πολυκατοικία για να παίρνει την αλληλογραφία του νεκρού πατέρα του που συνεχίζει να έρχεται κανονικότατα.

" Λογαριασμοί, ειδοποιητήρια απο την εφορία και τον ΟΑΕΕ, απειλητικές επιστολές από την τράπεζα για μια πιστωτική που χρωστούσε... " σχολίασε με πίκρα δείχνοντάς μας τη στοίβα των φακέλων που κρατούσε στα χέρια του.

"Διονυσιακό μου, προχθες ήρθε κι ένας δικαστικός κλητήρας και μας χτυπούσε τα κουδούνια ρωτώντας για τον μπαμπά σου. Στο λέω μήπως είναι κάτι που θα το βρεις μπροστά σου αργότερα..." του είπα αμήχανα.

Κατέβασε το κεφάλι για να κρύψει τα βουρκωμένα μάτια του.
"Και τι δεν θα 'δινα να είχα τον πατερα μου εδώ μπροστά μου... Κι ας μας κυνηγούσαν όλα τα χρέη του κόσμου" μονολόγησε και μας αποχαιρέτησε βιαστικα.

"Έχει δίκιο..." ήταν το μόνο που βρήκα να πω εγώ.
" Η απώλεια ενος δικού σου ανθρώπου, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο κακό...", συμφώνησε η γειτόνισσα.
"Ναι... Αλλά φτάσαμε να νιώθουμε καλά μόνο συγκρινόμενοι με τους νεκρούς;" κλώτσησε τον τοίχο ο γείτονας." Δεν γίνεται να το ανεχόμαστε αυτό ρε γαμώτο".

Μετά, μπήκαμε και οι τρεις στο ασανσέρ, ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον "καλή όρεξη" και επιστρέψαμε στις ζωές μας. Προφανώς το ανεχτήκαμε... Και αυτό...

Μαρία Παναγοπούλου
Follow me on Facebook