"Σε 'χεσε πουλί; Γούρι είναι" λέει ο λαός. Όμως τώρα, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω εγώ την πάσα αλήθεια. Γιατί η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι πρέπει να λέγεται....
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα πτηνά μου δείχνουν μία επιλεκτική προτίμηση που αγγίζει την λατρεία, και με κουτσουλάνε ασύστολα! Στο κεφάλι, στον ώμο, στα χέρια, στα πόδια, μέχρι και στο πρόσωπο (μακράν το χειρότερο όλων!).
Δεν χρειάζεται καν να πλησιάσω κάτω από δέντρα. Δεν είναι απαραίτητο να είμαι στην εξοχή. Στην μέση της Πανεπιστημίου να βρεθώ, τσουπ, ένα περιστέρι κάνει χαμηλή πτήση από πάνω μου και χλατς, μου πετάει τα περιττώματά του.
Τις πρώτες φορές είπα "γούρι είναι", "τυχερή κουτσουλιά", "καλός οιωνός για κάτι που θα γίνει άμεσα είναι". Πήρα και κανα δυο λαχεία. Είπα στον άντρα μου και μερικά τυχερά νούμερα να παίξει στο τζόκερ (γιατί δεν έχω ιδέα πώς παίζονται όλα αυτά). Περίμενα μήπως ανακαλύψει το Υπουργείο Οικονομικών ότι ανήκω σε μία ειδική κατηγορία που δεν πληρώνει φόρους... Τίποτα. Τζίφος!
Οι κουτσουλιές συνέχιζαν με επισκέπτονται με την ίδια συχνότητα, χωρίς ποτέ να συνοδευτούν από κάτι θετικό. Η υπόθεση βρωμούσε...
Δεν είμαι αρνητική με όλα αυτά περί καλοτυχίας και κακοτυχίας. Κάθε άλλο. Έχω αμέτρητες προλήψεις, τις οποίες κάποια στιγμή θα βρω το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας. Δεν είναι εύκολο. Το να παραδεχτώ ότι ισιώνω τα κάδρα στους τοίχους, άντε και το πήρα απόφαση και το ξεφούρνισα (ανακαλύπτοντας ότι δεν είμαι η μόνη...). Το να ομολογήσω όμως ότι δεν τινάζω πο-τέ τραπεζομάντηλο τη νύχτα και να σας εξηγήσω και τους λόγους, ε, είναι δύσκολο πράγμα. Δεν με τιμάει κιόλας. Δεν καμαρώνω γι αυτό...
Για να επιστρέψουμε στο πουλί, νομίζω ότι μετά από τόσο χέσιμο έχω το δικαίωμα να εκφράσω την άποψή μου. Και να σας διαβεβαιώσω ότι κανένα γουρί δεν κρύβεται στις κουτσουλιές! Κάποιος ταλαίπωρος σαν εμένα το σκέφτηκε για να αντέξει το γεγονός ότι τα πουλιά τον προτιμούσαν για να κάνουν την ανάγκη τους.
Και μια και τα λέμε όλα, να σας αποκαλύψω ότι σε ότι με αφορά, τα πουλιά δεν με κουτσουλάνε μόνο. Μπαίνουν και στο σπίτι μου. Συνέχεια. Όταν είμαι ολομόναχη. Και με αναγκάζουν να κλειστώ σε ένα δωμάτιο παρακαλώντας μέσα μου να βαρεθούν και να σηκωθούν να φύγουν, γιατί σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να περιμένω με τις ώρες μέχρι να επιστρέψουν ο Κώστας ή ο Κωνσταντίνος και να αναλάβουν δράση...
Μία από τις φορές που ένα περιστέρι βρέθηκε στο σαλόνι μας, πριν από εξι χρόνια, έκατσε εκεί περισσότερο από μία ώρα. Πάνω στη συσκευή του air condition. Κουτσούλησε κιόλας. Όχι εμένα. Το air condition. Και το ίδιο βράδυ μας ήρθε email ότι ο γιος μου έγινε δεκτός στο Τμήμα Διαιτολογίας τους King's College στο Λονδίνο.
Αλλά αυτό (προφανώς ) ήταν σύμπτωση. Ή μήπως δεν ήταν;;;
Μαρία Παναγοπούλου
Comments
Post a Comment