Οι άνθρωποι που κάνουν μόνο κακό (σύμπαν, ακούς;)

Είναι οι άνθρωποι που σκορπάνε πάντα το κακό. Συνειδητά. Με ψυχές μαύρες, όχι κενές. Το κενό έχει αέρα. Στις δικές τους ψυχές, δεν υπάρχει τίποτε που να σχετίζεται με τη ζωή. Μόνο σκοτάδι. Και πηχτά δηλητηριώδη λύματα.

Υπάρχουν παντού γύρω μας.  Κι αν δεν τους έχετε συναντήσει ποτέ, τότε είστε τόσο τυχεροί που σας συνιστώ να διακόψετε αμέσως την ανάγνωση και να μπείτε στο πρώτο πρακτορείο του ΟΠΑΠ να παίξετε Τζόκερ.

Συνήθως στήνουν τα στρατηγεία τους στο συγγενικό περιβάλλον ή στον επαγγελματικό χώρο. Και χύνουν την χολή τους σε όποιον αναπνέει γύρω τους. Ξεσπούν τα απωθημένα τους,  μοιράζουν απλόχερα αδικία, κολλάνε σαν βδέλλες σε όποιον τους μοιάζει, καταστρέφουν κάθε πηγή χαράς και αισιοδοξίας .

Αν εκείνοι δεν έχουν πού να περασουν τις γιορτές (και ποτέ δεν έχουν με τόση ψυχική δυσωδία), τότε ούτε εσύ θα απολαύσεις τις γιορτινές μερες. Θα βρουν τον τρόπο να σε σύρουν στο σκοτάδι τους. Πάντα τον βρίσκουν... Αν ειναι συγγενείς χρησιμοποιούν την συναισθηματική βια: "Εγω υποφέρω κι εσύ γλεντάς, για να ευχαριστήσεις το τομάρι σου".  Αν ειναι επαγγελματικοί συνεργάτες προτιμούν την κατάχρηση εξουσίας : "Φυσικά δουλεύουμε και τα Χριστούγεννα γιατί η επιχείρηση περνάει δύσκολα κι εμείς πρέπει να τη στηρίξουμε ". Δεν είναι πάντα αφεντικά. Συμπεριφέρονται όμως σαν τέτοια...

Στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι κότες... Θρασύδειλα ανθρωπάκια που μόλις αντιληφθούν ότι δεν τους περνάει, βάζουν την ουρά στα σκέλια και κρύβονται στο λαγούμι τους για να εξυφάνουν το επόμενο υποχθόνιο σχέδιό τους. Έχουν απαραιτήτως δύο πρόσωπα: εκείνο που πλασάρουν προς τους τρίτους και το πραγματικό. Που το δείχνουν χωρίς δισταγμό σε εσένα που έχεις την ατυχία να είσαι κοντά τους. Γιατί δεν μπορείς να φύγεις. Από υποχρέωση ή από ανάγκη.

Ο άντρας μου, κάθε φορά που του μιλάω γι αυτούς μου λέει να κάνω υπομονή: "Η ζωή δίνει πάντα την τελική απάντηση και βάζει ανθρώπους και πράγματα στη θέση τους".
Ο φίλος μου ο Αντώνης,  μου συστήνει να μάθω να τους συγχωρώ γιατί μόνο έτσι θα βρω τη γαλήνη μέσα μου.

Τίποτα από τα δύο δεν με καλύπτει.  Απέχω έτη φωτός από την χριστιανική συγχώρεση προς όσους  κάνουν κακό για το κακό, ενώ βρίσκω τη ζωή πολύ αργή στην απονομή δικαιοσύνης.

Συχνά σκέφτομαι πως το μόνο που θα μου έδινε ικανοποίηση θα ήταν να βρω έναν τρόπο για να επιστρέψει το κακό και η αδικία που εχουν σκορπίσει,  πάνω τους. Και μετά συνειδητοποιώ ότι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη νίκη τους: να μας κάνουν όλους σαν τα μούτρα τους... Με ψυχές-βόθρους...

Ας περιμένω λοιπόν... Σύμπαν, ακούς ;;

Μαρία Παναγοπούλου
Follow me on Facebook