Βλέπω για πρώτη φορά το τρέιλερ του Survivor και μου φαίνεται κάπως συντηρητικό. Οκ... Ο Σάκης Τανιμανίδης καθισμένος μέσα σε ένα ελικόπτερο που πετάει πάνω από τον Άγιο Δομίνικο. Μέχρι κι εγώ θα μπορούσα να το κάνω αυτό ( που λέει ο λόγος).
"Περίμενα κάτι πιο extreme" είμαι έτοιμη να σχολιάσω , όταν λίγα δευτερόλεπτα πριν το φινάλε, τσουπ, γίνεται η ανατροπή. Το πλάνο ανοίγει και ο Τανιμανίδης δεν είναι πια καθισμένος ΜΕΣΑ στο ελικόπτερο που πετάει πάνω από τον Άγιο Δομίνικο. Κρέμεται όρθιος, ΕΞΩ από αυτό.
"Κάτσε κάτω αγόρι μου! " πετάγομαι από τον καναπέ ουρλιάζοντας και αυτομάτως ταυτίζομαι με την μανούλα του. Όπως ακριβώς έκανα σε ολα σχεδόν τα επεισόδια του World Party.
Στις βάρκες δίπλα στους καρχαρίες στη Νέα Ζηλανδία ο Σάκης ; Δωσ' του να τον σταυρώνω εγώ όπως ο Πάνος Καμένος τα F16 πριν απογειωθούν. Στους ουρανοξύστες δεμένος με ιμάντες; "Κατέβα παιδί μου από εκεί ", εγώ.
- Είναι μαγνητοσκοπημενο ρε μαμά. Ο. τι κι αν κάνεις δεν μπορείς να αλλάξεις τη συνέχεια, να με ειρωνεύεται ο γιος μου.
- Τη μανούλα του ρώτα τι αγωνία τραβάει, να απαντάω με σοφία εγώ .
- Εσύ την ρώτησες και σου είπε ότι αγωνιά στη μαγνητοσκόπηση;, να επιμένει ο θρασύτατος.
Όχι... Η αλήθεια είναι ότι δεν ρώτησα ποτέ την ίδια τη μανούλα του Σάκη (την καλλονή Ματούλα που μαζί με τον μεγάλο Πόντιο, τον μπαμπά Στέφανο, μεγάλωσαν τρία εξαιρετικά παιδιά). Γιατί το θέμα μου δεν είναι η μανούλα Τανιμανίδη. Το θέμα μου είναι η μανούλα. Η κάθε μανούλα .
Και είναι αυτονόητο ότι στο World Party ταυτιζόμουν και με την μάνα του Γιώργου Μαυρίδη. Και με του οπερατέρ. Και με του ηχολήπτη. Και αν θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι απαραίτητο να κρεμαστεί από το Empire State Building ένα παιδί, για να συμπάσχω με την μάνα του. Όσο χρονών και να ναι το παιδί. Όσο χρονών και να ναι η μάνα.
Βλέπω τον Μέσι να σωριάζεται στο γήπεδο σφαδάζοντας από τους πόνους και αμέσως αναρωτιέμαι πώς να νιώθει η μανούλα Μέσι. Βλέπω τον πιτσιρικά με τη μηχανή να περνάει σαν αστραπή το φανάρι και το μυαλό μου πάει αμέσως στη μανούλα που ίσως περιμένει το sms του, ένα ξερό "έφτασα", για να πάει ήσυχη για ύπνο. Για να ακριβολογώ ακόμη και τα πιτσιρίκια που σχολάνε από το σχολείο της γειτονιάς και παίρνουν τον δρόμο για τα σπίτια τους να δω, εγώ πάλι τις μανούλες τους θα σκεφτώ που περιμένουν να βεβαιωθούν ότι τα παιδιά τους επέστρεψαν.
Ευγνωμονώ τα χρόνια που ο γιος μου έζησε μόνος του στο εξωτερικό γιατί με ανάγκασαν να μάθω να αντιμετωπίζω με ψυχραιμία το θέμα. Διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με τους γονείς που κρατάνε για πάντα αιχμάλωτα τα παιδιά τους με τον ομφάλιο λώρο της δικής τους φοβίας και ανασφάλειας. Όμως αυτό δεν θα με εμποδίσει να συμπάσχω με κάθε μανούλα που το παιδί της...κινδυνεύει! Είτε γιατί κρεμιέται από ελικόπτερα, είτε γιατί ανοίγει τρύπες με Black & Deker. Λίγα γίνονται με τα τρυπάνια;
Διαβάστε επίσης:
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on Facebook
"Περίμενα κάτι πιο extreme" είμαι έτοιμη να σχολιάσω , όταν λίγα δευτερόλεπτα πριν το φινάλε, τσουπ, γίνεται η ανατροπή. Το πλάνο ανοίγει και ο Τανιμανίδης δεν είναι πια καθισμένος ΜΕΣΑ στο ελικόπτερο που πετάει πάνω από τον Άγιο Δομίνικο. Κρέμεται όρθιος, ΕΞΩ από αυτό.
"Κάτσε κάτω αγόρι μου! " πετάγομαι από τον καναπέ ουρλιάζοντας και αυτομάτως ταυτίζομαι με την μανούλα του. Όπως ακριβώς έκανα σε ολα σχεδόν τα επεισόδια του World Party.
Στις βάρκες δίπλα στους καρχαρίες στη Νέα Ζηλανδία ο Σάκης ; Δωσ' του να τον σταυρώνω εγώ όπως ο Πάνος Καμένος τα F16 πριν απογειωθούν. Στους ουρανοξύστες δεμένος με ιμάντες; "Κατέβα παιδί μου από εκεί ", εγώ.
- Είναι μαγνητοσκοπημενο ρε μαμά. Ο. τι κι αν κάνεις δεν μπορείς να αλλάξεις τη συνέχεια, να με ειρωνεύεται ο γιος μου.
- Τη μανούλα του ρώτα τι αγωνία τραβάει, να απαντάω με σοφία εγώ .
- Εσύ την ρώτησες και σου είπε ότι αγωνιά στη μαγνητοσκόπηση;, να επιμένει ο θρασύτατος.
Όχι... Η αλήθεια είναι ότι δεν ρώτησα ποτέ την ίδια τη μανούλα του Σάκη (την καλλονή Ματούλα που μαζί με τον μεγάλο Πόντιο, τον μπαμπά Στέφανο, μεγάλωσαν τρία εξαιρετικά παιδιά). Γιατί το θέμα μου δεν είναι η μανούλα Τανιμανίδη. Το θέμα μου είναι η μανούλα. Η κάθε μανούλα .
Και είναι αυτονόητο ότι στο World Party ταυτιζόμουν και με την μάνα του Γιώργου Μαυρίδη. Και με του οπερατέρ. Και με του ηχολήπτη. Και αν θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι απαραίτητο να κρεμαστεί από το Empire State Building ένα παιδί, για να συμπάσχω με την μάνα του. Όσο χρονών και να ναι το παιδί. Όσο χρονών και να ναι η μάνα.
Βλέπω τον Μέσι να σωριάζεται στο γήπεδο σφαδάζοντας από τους πόνους και αμέσως αναρωτιέμαι πώς να νιώθει η μανούλα Μέσι. Βλέπω τον πιτσιρικά με τη μηχανή να περνάει σαν αστραπή το φανάρι και το μυαλό μου πάει αμέσως στη μανούλα που ίσως περιμένει το sms του, ένα ξερό "έφτασα", για να πάει ήσυχη για ύπνο. Για να ακριβολογώ ακόμη και τα πιτσιρίκια που σχολάνε από το σχολείο της γειτονιάς και παίρνουν τον δρόμο για τα σπίτια τους να δω, εγώ πάλι τις μανούλες τους θα σκεφτώ που περιμένουν να βεβαιωθούν ότι τα παιδιά τους επέστρεψαν.
Ευγνωμονώ τα χρόνια που ο γιος μου έζησε μόνος του στο εξωτερικό γιατί με ανάγκασαν να μάθω να αντιμετωπίζω με ψυχραιμία το θέμα. Διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με τους γονείς που κρατάνε για πάντα αιχμάλωτα τα παιδιά τους με τον ομφάλιο λώρο της δικής τους φοβίας και ανασφάλειας. Όμως αυτό δεν θα με εμποδίσει να συμπάσχω με κάθε μανούλα που το παιδί της...κινδυνεύει! Είτε γιατί κρεμιέται από ελικόπτερα, είτε γιατί ανοίγει τρύπες με Black & Deker. Λίγα γίνονται με τα τρυπάνια;
Διαβάστε επίσης:
Δεν φταίει η (Ελληνίδα) μάνα, η φαντασία της τα φταίει...
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on Facebook
Comments
Post a Comment