Και κατέληξα στο συγκεκριμένο για δύο λόγους:
Ο πρώτος, είναι ο προφανής. Το τραγουδάει ένας άλλος αγαπημένος Αντώνης, ο Ρέμος, που επίσης γιορτάζει σήμερα!
Ο δεύτερος όμως είναι άγνωστος, ακόμη και στον ίδιο τον στιχουργό Αντώνη Ανδρικάκη. Θα τον μάθει για πρώτη φορά, διαβάζοντας αυτό το κείμενο (μόνο και δεν το διαβάσεις....).
Το "Μόνος μου το πέρασα κι αυτό" περιγράφει μέσα στις 20 λέξεις του ρεφρέν, όλα όσα ένιωθα την περίοδο που ο καρκίνος είχε εγκατασταθεί στο σπίτι μας, μέσα στο σώμα του άντρα μου.
Τότε που για πρώτη φορά στη ζωή μου αναρωτήθηκα πόση παρηγοριά θα μπορούσα να πάρω από ένα "βαρύ τσιγάρο σέρτικο" (εγώ η φανατική αντικαπνίστρια που δεν έχω δοκιμάσει ποτέ, από άποψη, τη γεύση του τσιγάρου).
Τότε που για πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα να ακροβατώ με τον θάνατο, χωρίς δίχτυ ασφαλείας από κάτω.
Τότε που για πρώτη φορά φοβήθηκα πως της "ζωής μου το ζεϊμπέκικο" (έτσι κι αλλιώς η ζωή μου με τον Κώστα έμοιαζε πάντα με ένα ζεϊμπέκικο) θα χορευόταν με αφορμή τον πόνο και όχι τη χαρά...
Το διάλεξα όμως, κυρίως για το "μόνη μου"... Ναι, ένιωσα μόνη. Μα κάθε φορά που πήγαινε να με πάρει από κάτω, εμφανιζόταν ο δικός μου Αντώνης, ο αδελφός, με την σπάνια Μάικα στο πλευρό του και με στερέωναν όρθια στη θέση μου.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες για τον Αντώνη Ανδρικάκη, αλλά δεν θα το κάνω. Θα περιοριστώ μόνο στο να του πω ότι τα χρόνια που έρχονται θα είναι και πολλά και καλά. Γιατί ακόμη και τα χρόνια δεν αντέχουν τις γκρίνιες μας. Μόνο η Μάικα και ο Κώστας τις αντέχουν αυτές.
Α, και κάτι ακόμη: το "Θέλω να σε δω, αχ πες μου πως μπορείς που νύχτωσε νωρίς κι εγώ δεν έχω που να πάω" του Γίγαντα Αντώνη Βαρδή, που επίσης θα γιόρταζε σήμερα, παραμένει το αγαπημένο μου τραγούδι σου. Αλλά αν γράψω γι αυτό, η γυναίκα σου θα κλαίει μέχρι τον Ιούλιο...
ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΟΣ!!
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Υ.Γ. Θα ήταν λάθος να μην αναφερθώ στον συνθέτη του τραγουδιού, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, που έγραψε ένα από τα ωραιότερα ζεϊμπέκικα ...
Comments
Post a Comment