"Απίστευτο! Αν του βάλουμε γυαλιά είναι ο Κώστας. Να σου ζήσει ο γιος. 3 850", τον άκουσα να λέει τη στιγμή που τον ακούμπησε στην αγκαλιά μου.
"Τυλίξτε το για το σπίτι" είπα την χαριτωμενιά μου και μετά.... κενό.
Δεν θυμάμαι τίποτε από τις μέρες στο μαιευτήριο, ούτε καν από τις πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι. Θυμάμαι όμως, σαν να την ζω τώρα, κάθε λεπτομέρεια απο την νύχτα που γεννήθηκε ο γιος μου. Την τελευταία νύχτα της ζωής μου που με ένοιαζε μόνο ο εαυτός μου...
Οι πόνοι άρχισαν Σάββατο απόγευμα στις 17.45.Ήμουν μόνη στο σπίτι γιατί ο άντρας μου δούλευε από το πρωί.
Τηλεφώνησα στον γιατρό μου, τον Γιάννη Διάκο, του χάλασα το Σαββατόβραδο και του είπα τη συχνότητα των πόνων.
"Αν πάμε με αυτούς τους ρυθμούς, σε θέλω στο μαιευτήριο μετά από δυο ώρες. Αλλά επειδή ειναι Σάββατο και χιονίζει αρκετά, δεν ξέρω πόσο θα σας πάρει να έρθετε απο το Φάληρο στο Χολαργό. Οπότε, ξεκινηστε κατα τις 19.15. Α, και Μαράκι... Δεν θα φας τίποτα απο εδω και πέρα. Τίποτα, οκ;", μου είπε με την καθησυχαστική φωνή του.
Έκλεισα το τηλέφωνο, φόρεσα το μπουφάν μου και πήγα στο περίπτερο της γωνίας. Αγόρασα μια πρασινη σοκολάτα Break με φουντούκια και την έφαγα στην διαδρομή προς το σπιτι.
" Είναι η τελευταία ανέμελη σοκολάτα της ζωής σου" είπα στο είδωλό μου στον καθρέφτη του ασανσέρ και σκεφτηκα οτι έπρεπε να τηλεφωνησω στον αντρα μου στο γραφειο (αφού κινητά δεν είχαμε ακόμα).
Δεν χρειάστηκε. Πέντε λεπτά μετά, άνοιγε την πόρτα λυσσασμένος από την πείνα.
"Αρχίσανε οι πόνοι του τοκετού. Ο Γιάννης είπε να ξεκινήσουμε σε καμμία ωρα γιατί λόγω Σαββατόβραδου και χιονιού μπορεί να έχει κίνηση" του είπα.
Κοίταξε το ρολόι του.
" Απο τον περιφερειακό, ούτε 10 λεπτά δεν ειναι ο Χολαργός. Θα φτιαξω πρώτα μακαρόνια με κιμά να φάω και μετα θα φύγουμε", μου απάντησε απαθής.
" Είσαι σίγουρος ότι καταλάβες ποια γεννάει..." σχολίασα. Το βρήκε αστείο. Γελάσαμε και μετά περιμέναμε υπομονετικά να ετοιμαστεί ο κιμάς του.
Πολλά χρόνια αργότερα θα μάθαιναν απο φίλη ψυχολόγο ότι αυτό λέγεται "άρνηση" και είναι αδελφάκι του "πανικού" που βιώνουν πολλοί άντρες μπροστά στο μεγαλείο της ζωής που έρχεται...
Φύγαμε για το μαιευτήριο στις 19.40. Από το Φάληρο. Για το Χολαργό. Σάββατο βράδυ. Με χιόνι. Και επέλεξε τις ανηφόρες του περιφερειακού "για να κόψουμε δρομό". Σε όλη τη διαδρομή ακούγαμε Θανο Μικρούτσικο και Νίκο Καββαδία."Το καραντί, το καραντί θα μας μπατάρει...", τον νέγρο θερμαστή απο το Τζιμπουτί, τις γαλέρες του θανάτου... Στο " απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο ένα παλιό αφρικανικό ατσάλινο μαχαίρι...", δεν άντεξα.
" Δεν υπάρχει κάτι πιο χαρούμενο να ακούσουμε;" γκρίνιαξα.
Μου έβαλε τις "Νταλίκες": με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά.
Στην παραλαβή των επιτόκων, η νοσοκόμα έφραξε τον δρόμο στον Κώστα:
" Εσείς θα μείνετε εδώ " του είπε χαμογελώντας.
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποια απο εμας να νιώσει τα συναισθήματα του άντρα που μένει μόνος έξω από την αίθουσα τοκετών.. Εκεί... Να περιμένει... Τη γυναίκα του και το παιδί του. Με συγγενεις και φίλους. Αλλά στην ουσία "μόνος".
Δεν μπήκε ούτε στιγμή στο χειρουργείο. Ένας άνθρωπος που έχει ζησει "δέκα ζωές, αυτό δεν άντεχε να το ζήσει. Ευτυχώς... Δεν του το είπα ποτέ, αλλά ούτε εγώ ήθελα να είναι εκεί...
Γέννησα μέσα σε 4 ώρες, κι ας ήταν ή πρώτη φορά.Χωρίς επισκληρήδιο. Πόνεσα, μάλλον, αλλά δεν το θυμάμαι.
Ο γυναικολόγος μου ήταν κοντά μου σχεδόν συνέχεια. Όχι σαν guest star, όπως μαθαίνω οτι συνηθίζεται εσχάτως.
Μου κρατούσε το χέρι και κουτσομπολεύαμε ακατάσχετα.
Για τους πάντες και τα πάντα...
Ο Κωνσταντίνος μας γεννήθηκε Κυριακή 31 Ιανουαριου. Είκοσι λεπτά μετα τα μεσάνυχτα. Υδροχόος με Ωροσκόπο Σκορπιό.
Αν μου ζητούσε σήμερα ένας... εξωγήινος να του εξηγήσω πώς νιώθει μια γυναίκα στη Γη την ημέρα που γίνεται μητέρα, θα του έλεγα μια φράση: σαν να συνδέουν την καρδιά της με ένα μικροσκοπικό σώμα. Που ξαφνικά γίνεται 24 ετών!
Χιλιόχρονος, γερός, ευτυχισμένος και τυχερός 24χρονε Κωνσταντίνε μου... Δεν θα κάνω πιο προσωπικές "γλυκερές" ευχές. Ποιος σε ακούει μετά..
Μαρία ΠαναγοπούλουFollow me on Facebook
Comments
Post a Comment