Για παράδειγμα εμένα δεν με έτρεχαν στους ψυχολόγους κάθε φορά που ένας συμμαθητής με αποκαλούσε "κρεμάστρα" (λόγω ύψους), δεν προβληματίζονταν γιατί ξαφνικά κλειδωνόμουν ακούγοντας Dire Straits (λόγω εφηβείας), δεν " καθάριζαν" για λογαριασμό μου οταν αντιμετώπιζα κάποια επιθετική συμπεριφορά στο σχολείο (με μάθαιναν τον τρόπο να "καθαρίζω" μόνη μου και πιστέψτε με δεν τελείωσα τις Ουρσουλινες). Ακόμη κι όταν στα 9 μου χρόνια δέχτηκα σεξουαλική επίθεση από έναν τύπο ντυμένο στρατιωτικό μέσα στο ασανσέρ, οι γονείς μου μόλις σιγουρευτηκαν ότι δεν χρειάζομαι τη βοήθεια ειδικού δεν με έβαλαν σε αυτή τη διαδικασία (και 38 χρόνια μετά σας διαβεβαιώνω ότι δεν μου έμεινε φοβία ούτε για το αντρικό φύλο, ούτε για τα ασανσέρ).
Όταν έγινα μητέρα, αρχές της δεκαετίας του '90 η κατάσταση είχε αρχίσει να αλλάζει ριζικά. Εκπαιδευτικοί και γονείς θεωρούσαν πλέον αναγκαία την συμβουλή από κάποιον ειδικό για σύνθετα ή και για απλά ζητήματα. Ο γιος μου ήταν μαθητής της Πρώτης Δημοτικού, λοιπόν, όταν ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με αυτήν τη νέα πραγματικότητα.
"Σας ενημερώνουμε ότι η Ψυχολόγος του Σχολείου μας θα δεχτεί τους γονείς την ερχόμενη Παρασκευή και θα θέλαμε να την επισκεφτείτε σχετικά με μια συμπεριφορά του Κωνσταντίνου που χρήζει προσοχής ", έγραφε το σημείωμα που (με μεγάλη χαρά) μου έφερε ο μικρός ένα μεσημέρι Δευτέρας στο σπίτι.
Δεν τον ρώτησα τίποτα, το συζήτησα μόνο με τον μπαμπά του και αποφασίσαμε να μην περιμένουμε μέχρι την Παρασκευή αλλά να πάω την επόμενη μέρα το πρωί στο Σχολείο να δω τι συμβαίνει.
- Μας συγχωρείτε που σας ανησυχήσαμε αλλά θέλαμε να μάθουμε αν στην οικογένεια σας έχει συμβεί κάτι που μπορεί να έχει ταράξει τον Κωνσταντίνο, μου είπε με ενδιαφέρον η Διευθύντρια.
- Τίποτα απολύτως, τη διαβεβαίωσα.
-Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, μήπως έχετε ασθένεια ή θάνατο στο περιβάλλον σας;
-Όχι. Σφίζουμε από υγεία.
-Μήπως κάποια απώλεια ζώου ή ενδεχομένως κάποια άτυχη εγκυμοσύνη;
-Κοιτάξτε καταλαβαίνω το ενδιαφέρον σας αλλά πιστέψτε με όλα βαίνουν καλώς ...
- Ούτε κάποιο διαζύγιο, απώλεια εργασίας...
-Τίποτε από αυτά... Θα μου πείτε παρακαλώ τι έκανε ο Κωνσταντίνος που σας ανησύχησε ;
- Ο γιος σας, εδώ και 2 μήνες ζωγραφίζει παντού τάφους! Όλες του οι ζωγραφιές είναι κατάμαυρες, γεμάτες σταυρούς και έχουν πάντα έναν τάφο σε κάποια γωνία..., ήρθε η αποκάλυψη.
-Ναι, το έχουμε δει κι εμείς, απάντησα χαμογελώντας αφού είχα επισημάνει πρώτη από όλους ότι ο Κωνσταντίνος έφτιαχνε αυτές τις ζωγραφιές. Αλίμονο αν περίμενα από τους δασκαλους και τους ψυχολόγους να το εντοπίσουν... Και με την κουβέντα μαζί του είχαμε καταφέρει, ή καλύτερα ο μπαμπάς του είχε καταφέρει, να μάθουμε και τι κρυβόταν πίσω από αυτήν του την πράξη...
- Ξέρετε, οι ζωγραφιές των παιδιών, μας δίνουν πολύτιμα στοιχεία για την ψυχική τους διάθεση. Και η Ψυχολόγος μας, που μίλησε αρκετές φορές με τον Κωνσταντίνο με τρόπο που ο ίδιος να μην νιώσει άσχημα, κρίνει ότι ένα 6χρονο που ζωγραφίζει μαύρους τάφους πρέπει να παρακολουθηθεί γιατί κάτι προσπαθεί να μας πει, μου είπε λίγο ενοχλημένη για την ψυχραιμία μου η Διευθύντρια.
- Εκτιμώ το ενδιαφέρον και των δυο σας και χαίρομαι που οι κεραίες σας είναι τόσο ευαίσθητες ώστε να ασχολείστε με το σημαντικότερο κομμάτι ενός παιδιού , την ψυχούλα του, όμως πιστέψτε με ο Κωνσταντίνος δεν χρειάζεται παρακολούθηση.
- Σας καταλαβαίνω... Πολλοί γονείς έχουν άρνηση να πάνε σε ψυχολόγο γιατί νιώθουν ενοχές ότι κάτι δεν κάνουν σωστά όμως...
Όταν έγινα μητέρα, αρχές της δεκαετίας του '90 η κατάσταση είχε αρχίσει να αλλάζει ριζικά. Εκπαιδευτικοί και γονείς θεωρούσαν πλέον αναγκαία την συμβουλή από κάποιον ειδικό για σύνθετα ή και για απλά ζητήματα. Ο γιος μου ήταν μαθητής της Πρώτης Δημοτικού, λοιπόν, όταν ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με αυτήν τη νέα πραγματικότητα.
"Σας ενημερώνουμε ότι η Ψυχολόγος του Σχολείου μας θα δεχτεί τους γονείς την ερχόμενη Παρασκευή και θα θέλαμε να την επισκεφτείτε σχετικά με μια συμπεριφορά του Κωνσταντίνου που χρήζει προσοχής ", έγραφε το σημείωμα που (με μεγάλη χαρά) μου έφερε ο μικρός ένα μεσημέρι Δευτέρας στο σπίτι.
Δεν τον ρώτησα τίποτα, το συζήτησα μόνο με τον μπαμπά του και αποφασίσαμε να μην περιμένουμε μέχρι την Παρασκευή αλλά να πάω την επόμενη μέρα το πρωί στο Σχολείο να δω τι συμβαίνει.
- Μας συγχωρείτε που σας ανησυχήσαμε αλλά θέλαμε να μάθουμε αν στην οικογένεια σας έχει συμβεί κάτι που μπορεί να έχει ταράξει τον Κωνσταντίνο, μου είπε με ενδιαφέρον η Διευθύντρια.
- Τίποτα απολύτως, τη διαβεβαίωσα.
-Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, μήπως έχετε ασθένεια ή θάνατο στο περιβάλλον σας;
-Όχι. Σφίζουμε από υγεία.
-Μήπως κάποια απώλεια ζώου ή ενδεχομένως κάποια άτυχη εγκυμοσύνη;
-Κοιτάξτε καταλαβαίνω το ενδιαφέρον σας αλλά πιστέψτε με όλα βαίνουν καλώς ...
- Ούτε κάποιο διαζύγιο, απώλεια εργασίας...
-Τίποτε από αυτά... Θα μου πείτε παρακαλώ τι έκανε ο Κωνσταντίνος που σας ανησύχησε ;
- Ο γιος σας, εδώ και 2 μήνες ζωγραφίζει παντού τάφους! Όλες του οι ζωγραφιές είναι κατάμαυρες, γεμάτες σταυρούς και έχουν πάντα έναν τάφο σε κάποια γωνία..., ήρθε η αποκάλυψη.
-Ναι, το έχουμε δει κι εμείς, απάντησα χαμογελώντας αφού είχα επισημάνει πρώτη από όλους ότι ο Κωνσταντίνος έφτιαχνε αυτές τις ζωγραφιές. Αλίμονο αν περίμενα από τους δασκαλους και τους ψυχολόγους να το εντοπίσουν... Και με την κουβέντα μαζί του είχαμε καταφέρει, ή καλύτερα ο μπαμπάς του είχε καταφέρει, να μάθουμε και τι κρυβόταν πίσω από αυτήν του την πράξη...
- Ξέρετε, οι ζωγραφιές των παιδιών, μας δίνουν πολύτιμα στοιχεία για την ψυχική τους διάθεση. Και η Ψυχολόγος μας, που μίλησε αρκετές φορές με τον Κωνσταντίνο με τρόπο που ο ίδιος να μην νιώσει άσχημα, κρίνει ότι ένα 6χρονο που ζωγραφίζει μαύρους τάφους πρέπει να παρακολουθηθεί γιατί κάτι προσπαθεί να μας πει, μου είπε λίγο ενοχλημένη για την ψυχραιμία μου η Διευθύντρια.
- Εκτιμώ το ενδιαφέρον και των δυο σας και χαίρομαι που οι κεραίες σας είναι τόσο ευαίσθητες ώστε να ασχολείστε με το σημαντικότερο κομμάτι ενός παιδιού , την ψυχούλα του, όμως πιστέψτε με ο Κωνσταντίνος δεν χρειάζεται παρακολούθηση.
- Σας καταλαβαίνω... Πολλοί γονείς έχουν άρνηση να πάνε σε ψυχολόγο γιατί νιώθουν ενοχές ότι κάτι δεν κάνουν σωστά όμως...
- Ακούστε... Ο γονιός και η ενοχή είναι σαν τα σιαμαία που μοιράζονται την ίδια καρδιά. Δεν γίνεται ποτέ να τα χωρίσεις. Νιώθουμε ενοχές για δεκάδες πράγματα, είναι σαφές ότι κάνουμε αμέτρητα λάθη στην ανατροφή του, αλλά επαναλαμβάνω ότι ο γιος μου δεν χρειάζεται βοήθεια ψυχολόγου επειδή ζωγραφίζει τάφους...
- Θέλετε να μου πείτε λοιπόν πώς εξηγείτε εσείς, ως μαμά του, τις ζωγραφιές;
- Λυπάμαι. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω χωρίς την έγκρισή του. Βλέπετε είναι κάτι που έχει εκμυστηρευτεί μόνο στον μπαμπά του κι εγώ επισήμως δεν το ξέρω άρα πρέπει να το σεβαστώ, της απάντησα και η κουβέντα μας τελείωσε εκεί.
Οι τάφοι του Κωνσταντίνου παραμένουν μέχρι και σήμερα, στα 24 του χρόνια , ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης στην οικογένεια. Όπως είχε εξηγήσει τότε και σε μένα, ο λόγος που τους προτιμούσε ήταν... πρακτικός :
- Δεν μου αρέσει καθόλου η ζωγραφική. Και τα κάνω όλα μαύρα γιατί βαριέμαι να ξύνω τις μπογιές μου και να τακτοποιώ τις κηρομπογιες στη θέση τους. Γι αυτό ζωγραφίζω μονο με τα μολύβια μου, που τα ξύνεις εσύ. Και δεν χρειάζεται να βρίσκω με ποιο χρώμα ταιριάζει το μπλε. Σκασίλα μου μεγάλη... .
-Και οι τάφοι;
- Χαχαχα! Το έκανα μια φορά για πλάκα και μετά η δασκάλα ερχόταν συνέχεια και μου χάιδευε το κεφάλι και δε με μάλωσε όταν όλη η τάξη έκανε φασαρία. Όταν το ξανάκανα την αλλη μέρα, με έστειλε σε με μια κυρία που με έβαλε να ζωγραφίσω την οικογένειά μου κι εγώ έβαλα έναν τάφο στην αυλή κι έχασα όλο το μάθημα. Ε γι αυτό ζωγραφίζω τάφους. Ούτε με μαλώνουνε, ουτε ξύνω τις μπογιές, χάνω και μάθημα. Χαζός είμαι να ζωγραφίσω κατι αλλο; Άσε που είναι κι εύκολοι οι τάφοι. Τέσσερις γραμμές κι ένας σταυρός.
- Και γιατί δε μου το είπες τότε που είδα τις ζωγραφιές σου και σε ρώτησα γι αυτές;
- Το είπα στον μπαμπά. Εσύ θα άρχιζε να μου φωνάζεις : "Κωνσταντιιιιινε δεν είναι σωστό αυτό ".
Τόσο απλά!
Για να μην παρεξηγηθώ: είμαι υπέρ του να ζητάμε τη βοήθεια ειδικών για την ψυχή μας, πόσο μάλιστα για την ψυχή των παιδιών μας. Να ζητάμε όμως "βοήθεια". Όχι να πασάρουμε σε αυτούς την ανατροφή τους, ζητώντας ουσιαστικά να μας υποκαταστήσουν, καλύπτοντας την αδιαφορία μας ή την ανικανότητα μας. Σε τελική ανάλυση, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να γίνουμε γονείς. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη συζήτηση.
Μαρία Παναγοπουλου
Follow me on Facebook
Υ. Γ. Η φωτογραφία που αναρτω είναι από ζωγραφιά του γιου μου στην Β Δημοτικού, όταν το bullying εις βάρος των δασκάλων του συνεχίστηκε με αγαπημένο θέμα "η μαμά μου είναι τέρας".
Comments
Post a Comment