Μπότοξ-ψυχής με τις φίλες των σχολικών χρόνων...

Βρεθήκαμε τυχαία στον τόπο του εγκλήματος των σχολικών μας χρόνων: το Πασαλιμάνι. Σαν να συνωμότησε το σύμπαν... Οι δυο είχαν ραντεβού μεταξύ τους, η τρίτη η "ξενιτεμένη" είχε έρθει βόλτα στο πατρικό της κι εγω κατέβηκα στον Πειραιά για μια δουλειά που δεν θα κρατούσε περισσότερο από 10 λεπτά. Μείναμε 2 ώρες!

Αλλάξαμε όλες τα οικογενειακά προγράμματα, παγωσαμε τις υποχρεώσεις, τηλεφωνήσαμε στην πέμπτη της παρέας και χαρίσαμε στους εαυτούς μας ενα Σαββατιάτικο time out.

Είναι μαγικό αυτό που σε δένει με τις φίλες της εποχής των θρανίων. Μπορεί να κάνεις εβδομάδες, μήνες, χρόνια να τις συναντήσεις κι όμως μόλις βρεθείτε πιάνετε την κουβέντα από εκεί που την είχατε αφήσει την τελευταία φορα...

Σαν μια αόρατη κλωστή να κρατάει ενωμένο το τότε με το τώρα, κόντρα στις ριζικές αλλαγές που φέρνει ο χρόνος.

Τίποτα δεν είναι ίδιο. Οι ζωές μας έχουν αλλάξει, εμείς έχουμε αλλάξει... Μα κάθε φορά που βρίσκομαι μαζί τους, η Μαρία των χρόνων της ανεμελιάς παίρνει αμπάριζα κάθε τι άλλο μέσα μου.

Ενώνει τα χέρια της με την παλιά Μαριάνθη της αισιοδοξίας, τη Νεκταρία της σκανταλιάς, τη Δήμητρα της αθωότητας, τη Λιάνα της ελπίδας, τη Λίζα της δύναμης και μαζί με όλα τα άλλα κορίτσια (ναι, κορίτσια, τι κι αν βαδίζουμε σιγά σιγά στην ευθεία των πρώτων -ηντα) κάνουμε βουτιά στο χρόνο.

Επιστρέφοντας στο σήμερα και στις ζωές μας , όλα παραμένουν όπως τα αφήσαμε. Τα προβλήματα, οι αγωνίες, οι ανηφόρες...

Μόνο εκείνη η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια είναι λίγο διαφορετική. Σαν κάτι να την έχει απαλύνει... Σαν να της έχει κάνει μπότοξ. Μπότοξ-ψυχής...
Μαρία Παναγοπούλου
Follow me on facebook