Πίσω από τα λουκέτα, είμαστε εμείς...

Το Παλαιό Φάληρο, όπου ζω τα τελευταία 25 χρόνια, κατοικείται κυρίως απο συνταξιούχους. Με καταγωγή απο την Πόλη οι περισσότεροι βρήκαν στο παραθαλάσσιο προάστιο το καταφύγιο που τους θύμιζε κάτι απο την πατρίδα τους και έφτιαξαν εδώ απο το μηδέν τα νοικοκυριά τους.

Αυτός είναι και ο λόγος που η γειτονιά μας αντιστάθηκε τα πρώτα 4 χρόνια στην οικονομική κρίση.  Οι "νοικοκύρηδες" κάτοικοί της, είχαν "στην άκρη" κάποια λίγα ή πολλά χρήματα "για την δύσκολη ώρα" και όταν αυτη έφτασε άρχισαν σιγά σιγά να τα ξοδεύουν, με την πεποίθηση οτι "ώρα είναι θα περάσει".  Παράλληλα κατάφεραν με τις συντάξεις τους (χρήματα δουλεμένα και πληρωμένα στο υπερπολλαπλασιο στα ασφαλιστικά τους ταμεία)  να βοηθούν και τα παιδιά, τα εγγόνια ή τα ανίψια τους.

Την τελευταία διετία η κατάσταση άλλαξε δραματικά (και) στο Φάληρο.  Το κομπόδεμα των νοικοκύρηδων εξαντλήθηκε, οι συντάξεις πετσοκοπηκαν, ενώ ο ΕΝΦΙΑ που δεν κατάργησε ποτε ο κύριος Τσίπρας έδωσε τη χαριστική βολή στους Παλαιοφαληριωτες που (σαν κοινοί εγκληματίες!) είχαν κανει το κακούργημα να μετατρέψουν τους κόπους των ζωών τους σε ακίνητη περιουσία κι επρεπε να τιμωρηθούν σκληρά γι αυτό. Οι κάτοικοι λύγισαν και μαζί τους λύγισε η τοπική αγορά που έδινε λυσσαλέα μάχη με την κρίση,  7 χρόνια τώρα. Το τελευταίο 6μηνο τα λουκέτα άρχισαν να πληθαίνουν επικίνδυνα,  μα οι συνέπειές τους, θα αργήσουν να κάνουν την πλήρη εμφάνισή τους.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΟΥΚΕΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ....

Φοιτήτρια Κοινωνιολογίας στην Παντειο, στις αρχές του '90, κάναμε μια εργασία για την επιρροή που ασκεί το κλείσιμο μιας τοπικής επιχείρησης σε έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων που μπορεί να μην εχουν την παραμικρή σχέση με αυτήν.

"Άμεσα θύματα", γράφαμε, "ειναι σαφώς οι εργαζόμενοι,  οι ιδιοκτήτες ( ειδικά όταν μιλάμε για μικρή, τοπική δραστηριοτητητα) και οι πιστωτές. Οι άνθρωποι αυτοί με τη σειρά τους μεταφέρουν τα οικονομικά αλλα και τα ψυχολογικά προβλήματα που συνεπάγεται το λουκέτο , όχι μόνο στο επαγγελματικό περιβάλλον τους αλλά και στην οικογένεια και τους φίλους, που γίνονται έτσι έμμεσα θύματα.  Μια γενική θλίψη σκεπάζει την μικρή κοινωνία του καθενός, μαζί με την αγωνία, την ανασφάλεια και τα οικονομικά ανοίγματα που πιέζουν αφόρητα. Τα σημάδια αυτής της τραγωδίας στην υγεία  των εμπλεκομένων δεν εμφανίζονται αμέσως.  "Δουλεύουν" συνήθως υπόγεια, προκαλώντας ψυχολογικά προβλήματα, καρδιακές δυσλειτουργίες,  εγκεφαλικά και καρκίνους, που μπορεί να βγουν στην επιφάνεια μέχρι και 10 χρόνια αργότερα, ενώ πολυ συχνά καταστρέφουν τις προσωπικές σχέσεις οδηγώντας σε εντάσεις και διαζύγια".
Σε αλλο σημείο της φοιτητικής εργασίας γράφαμε: "Τα έμμεσα θύματα που αφήνει πίσω της η κατάρρευση μιας επιχείρησης επεκτείνονται και στους γύρω επιχειρηματίες, τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους και φτάνουν μεχρι τους πελάτες και τους γείτονες της περιοχής.

Στις τοπικές κυριως αγορές, δεν ειναι σπάνιο το φαινόμενο καθε λουκέτο να συνοδεύεται απο πτώση της αγοραστικής κίνησης στα γειτονικά μαγαζιά, ενώ το σοκ που προκαλεί η εικόνα ενός κλειστού καταστήματος ή γραφείου,  οδηγεί τους υπόλοιπους επαγγελματίες και εργαζόμενους στο βασανιστικό ερώτημα "κι αν είμαστε εμείς οι επόμενοι;" επιβαρύνοντας αρνητικά την διάθεση και την ψυχική τους κατάσταση. Στα έμμεσα θύματα, τέλος, εντάσσονται και οι ίδιοι οι γείτονες ή πελάτες της πτωχευμένης επιχείρησης, που (ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου ζούμε!) αναπτύσσουν σχεδόν πάντα σχέσεις ανθρώπινες, ακόμη και φιλικές, με τους παράγοντες της τοπικής αγοράς και τους συνδέουν υποσυνείδητα με στιγμές της ζωής τους, που ξαφνικά μοιάζουν να χάνονται βίαια πίσω απο τα σφαλισμένα ρολά ".

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΙΣ ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Σκεφτείτε ότι όλα τα παραπάνω αφορούσαν το κλείσιμο ΜΙΑΣ τοπικής επιχείρησης στις αρχές του '90. Και εντάξτε τα στο 2017, πολλαπλασιάζοντας τα επί 100, 1000, 10000... λουκέτα,  σε κάθε μικρή και μεγάλη γειτονιά της Ελλάδας. Δοκιμάστε τώρα να κάνετε και κάτι άλλο : βγείτε μια βόλτα στη δική σας γειτονιά,  εκεί που μεγαλώσατε,  που ζείτε ή εργάζεστε.  Και  αφήστε τον εαυτό σας να "σας πει"  τι βλέπει πίσω από τα λουκέτα...  Απο μια τέτοια "βολτα" στο Φάληρο ,  επέστρεψα κι εγω πριν απο λίγο.

Σταμάτησα έξω από το ζαχαροπλαστείο που αγόραζα πάντα την τούρτα για τα γενέθλια του γιου μου.  Άδειο,  σήμερα.  Εγκαταλελειμμένο. Και πίσω απο τα κατεβασμένα ρολά είδα την πρωτη τούρτα το 1994, εκείνη της ενηλικίωσης το 2011, την τούρτα "της ξενιτιάς" που πήραμε το 2013 για γιορτάσουμε τα γενέθλιά του μέσω Skype όταν έλειπε για σπουδές στην Αγγλία.

Συνέχισα με το ανθοπωλείο που ψώνιζα λουλούδια για τις χαρές αλλά και τις λύπες, δυόμιση δεκαετίες τώρα μα κυρίως το ειχα ταυτίσει με τις Πρωτομαγιές μας. Για μια στιγμή νόμισα πως ήρθε στα ρουθούνια μου η μυρωδιά απο τους βασιλικούς που είχε στην είσοδο όμως αμέσως μάλωσα τον εαυτό μου πως παραλογίζεται... Δεν μυρίζουν βασιλικό οι αλυσίδες .. .

Σειρά είχε το ζαχαροπλαστείο που αγοράζαμε καθε παραμονή Πρωτοχρονιάς την πολίτικη βασιλόπιτα.  25 Πρωτοχρονιές,  25 ίδιες βασιλόπιτές ,  25 τυχερά φλουριά κι ελπίδες για καλύτερη χρονια.  Κλειστό κι αυτό...

Τελευταίος σταθμός,  το ψαράδικο της γειτονιάς .  Έκλεισε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και μαζί του πήρε έναν απο τους πιο ενδιαφέροντες συνομιλητές που εχω γνωρίσει. Δεν ξέρει κανείς αν θα ξαναλειτουργησει αλλά κοιτάζοντας το λουκέτο στην πόρτα του ζωντάνεψαν δεκάδες μνήμες, με πιο έντονη εκείνη της περιόδου που ο γιος μου ζούσε στο εξωτερικό.  Καθε φορα που ετοιμαζόταν να έρθει πίσω στο σπιτι για λίγες μέρες,  ενημέρωνα το ψαράδικο για την ημερομηνία άφιξης ώστε να εξασφαλιστούν με καθε τρόπο "τα αγαπημένα καλαμαράκια και ο γάβρος του παιδιού". Και πάντα,  μα πάντα όμως,  εξασφαλίζονταν....

Τελειώνοντας αυτο το κείμενο νιώθω ντροπή.... Για τον εαυτό μου.... Γιατι επτά χρόνια τώρα τους παρακολουθώ,  τους κατακρίνω,  τους βρίζω.... όμως τελικά τους αφήνω να αλυσοδένουν το χθες,  το σήμερα και το αυριο αυτής της χώρας  χωρις να κάνω τίποτα για να τους σταματήσω.... Πόση ντροπή!!

Μαρία Παναγοπουλου ♡♡


Απαγορευεται η αναδημοσίευση χωρις αναφορά της πηγης