Οι άνθρωποι- "γόβες στιλέτο" (ή γιατί ΔΕΝ μου αρέσει καθόλου το χιόνι στην Αθήνα)

Βρέθηκα κάποτε σε ένα γάμο στον πιο όμορφο κήπο που είχαν δει ποτέ τα μάτια μου. Μια τεράστια έκταση καλυμμένη με όλων των ειδών τα λουλούδια και με το πιο παχύ, και πυκνό γκαζόν που μπορεί να φανταστεί ανθρωπος.  Ευτυχώς(;) λογω ύψους, φορούσα φλατ σανδάλια σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών που είχαν σκαρφαλώσει σε υπέροχα σεξι ψηλοτάκουνα παπούτσια. Και κάπου εδώ η ρομαντική βραδιά αρχισε να μετατρέπεται σε θριλερ...
Αιτία; Μια σύντομη καλοκαιρινή βροχούλα που είχε ξεσπάσει νωρίς το πρωί της ίδιας μέρας και είχε νοτίσει το γρασίδι σκορπίζοντας μια μοναδική μυρωδιά βρεγμένης γης και τον τρόμο στις καλεσμένες του γάμου.  Βλέπετε, τόσο τα τραπέζια όσο και ο μπουφές ήταν τοποθετημένα πάνω στο γκαζον και για να φτάσεις σε αυτά έπρεπε να βρεις έναν τρόπο να κρατήσεις τα μυτερά τακούνια σου έξω απο το χώμα (πράγμα πιστέψτε με αδύνατο)!

Όλο το βράδυ άντρες , παιδιά κι εγώ, μεταφέραμε γυναίκες στις τουαλέτες σαν να μαστε τραυματιοφορείς σε αγώνα ποδοσφαίρου. 

"Στη ροτοντα 12 η κυρία περιμένει πολύ ώρα ", "να πάει κάποιος στο τραπέζι του ζευγαριού, η κουμπάρα εχει ζητήσει επείγουσα μετακίνηση", "το 26 εχει δύο περιστατικά" φώναζε διαρκώς ο αδελφός της νύφης που συντόνιζε την επιχείρηση. Πιο βαρύ περιστατικό αποδείχτηκε by far η γιαγιά του γαμπρού που παρά τα 80 της χρόνια και τα (τουλάχιστον) 90 κιλά της είχε καταφτάσει με 8ποντο χρυσό πεδιλο αλά Ζωζω "αγορασμένο απο τον Σεβαστακη τοτε που ψώνιζε και η Βουγιουκλάκη, αν και η Αλίκη ηταν πολυ μεγαλύτερή μου" όπως πολλάκις μου εξήγησε.  Με λάτρεψε απο την πρώτη στιγμη η γιαγιά.  Και ζητούσε πεισματικά εμένα και μονο εμενα για να τη μεταφέρω προς και απο το μπουφε και την τουαλέτα.  Ειλικρινά δεν θα με πειραζε, αν δεν υπήρχε ενα μικρο θεματακι ακατάσχετης συχνοουρίας που την έπιανε καθε φορά που ζούσε στιγμές συγκίνησης κι αν δεν ήθελε κάθε λίγο και λιγάκι να περιφερόμαστε στους καλεσμένους με τα ποτήρια της σαμπάνιας ανα χείρας.
Τρεις φορες την ζαλώθηκα και κάναμε τον γύρο  των τραπεζιών, για να ευχηθουμε "στην υγεια μας" και δωστου να μου μπαινοβγαίνει στο νοτισμενο γρασίδι και να τρομάζω καθε φορα να την ξεσφηνώσω... Σαν δικό μου άνθρωπο την έκλαψα τη γιαγιά οταν εφυγε απο τη ζωή λιγα χρόνια αργότερα, γιατι να ξέρετε τους ανθρώπους τέτοιες ισχυρές εμπειρίες τους δένουν σαν γόρδιο δεσμό...

Θα αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με το γεγονός οτι ΔΕΝ μου αρέσει καθόλου το χιόνι στην Αθήνα; Έχουν και παραεχουν! Γιατί τι να την κάνω εγω την ομορφιά του τοπίου σε μια άχρηστη πολη που εχουν παραλυσει τα πάντα και οι πάντες, όπως ακριβώς οι καλεσμένες εκείνου του γάμου που καταδικαστηκαν σε ακινησία "στον παράδεισο" για  να μην τις καταπιεί το γκαζον; Κλειστά σχολεία , πεζοδρόμια -παγοδρόμια, μαγαζιά που υπολειτουργούν, άνθρωποι με πιζάμες ολημερίς θαρρείς και ήρθε ο Αρμαγεδδών.
Και κάπου εκεί, όλοι εμείς "με τα φλατ". Που βρέξει χιονίσει συνεχίσουμε να ζούμε σαν σβούρες και να κανουμε και "θελήματα" στους μυγιάγγιχτους τύπους με "τις γόβες στιλέτο" :

"Αχ βρε αγάπη μου,  επειδή ξέρω οτι εσύ θα βγεις απο το σπίτι σου,  πετάξου να μου πάρεις τρεις κουβέρτες που έχω στο καθαριστήριο, μια βεβαίωση απο την εφορία , μια σόμπα απο τα Τζάμπο, ενα κόκκαλο για σούπα απο το χασάπη, μια χωριάτικη απο το φούρνο , την Εσπρεσο και μια κουτα Marlboro απο το περίπτερο". 

Γι αυτό σας λεω...  Καθόλου δεν μου αρέσει το χιόνι στο Φάληρο. Και τώρα που το σκέφτομαι, στην επόμενη ζωή μου θέλω να γεννηθώ κι εγώ "εύθραυστη".  Με "γόβες στιλέτο"...

Μαρία Παναγοπουλου ♡♡