Άνθρωπος που ξεχνάει το παρελθόν του, δεν έχει μέλλον. Συμφωνώ απολύτως με αυτό. Μόνο που το χρησιμοποιώ και με άλλα ρήματα στη θέση του "ξεχνάει". Όπως ας πούμε το "κολλάει" ή το "ζει".
Γιατί είμαι βέβαιη πως άνθρωπος που κολλάει στο παρελθόν του, άνθρωπος που ζει στο χθες, δεν γίνεται να έχει αύριο. Και αυτό ισχύει για κάθε χθες. Ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο. Πετυχημένο ή αποτυχημένο. Ευλογημένο ή σκοτεινό. Σωστό ή λάθος.
Όποιος χαρακτηρισμός κι αν του αρμόζει, το χθες ανήκει στο χρονοντουλαπο. Συνέβη. Και μας έδωσε χαρά ή/και λύπη. Μαθήματα ζωής ή /και χαστούκια. Λάθη ή /και πάθη . Μας παρασημοφόρησε με τιμή και περηφάνια ή μας σημάδεψε με πίκρα και ντροπή ... Μα πέρασε... Είναι πλεον οι αποσκευές μας για να συνεχίσουμε το ταξίδι. Αν μας καθηλώσει σε έναν σταθμό για να τις φυλάμε, τότε αυτομάτως γίνεται φυλακή...
Ναι, ο άνθρωπος που ξεχνάει το παρελθόν του δεν μπορεί να έχει μέλλον. Μα κι εκείνος που το σέρνει μαζί του σαν αιώνιο βαρίδι, είναι καταδικασμενος σε μια ζωή χωρίς ζωή.
Τραβάμε λοιπόν μια πράσινη γραμμή σε αυτά που πέρασαν (ζητάω συγγνώμη από τον στιχουργό του τραγουδιού, αλλά ως Παναθηναϊκός τραβάω μόνο πράσινες γραμμές, στο χρώμα της ελπίδας και ουχί βεβαίως του Πασοκ... ) και συνεχίζουμε ακάθεκτοι γι αυτά που έρχονται. Μπορεί να μην είναι πάντα "τα καλύτερα" όμως είναι τα επόμενα. Σε μια ζωή που κυλάει. Εξ ου και η επιλογή του λατρεμένου "Get off my cloud" από τις "Κυλιόμενες πέτρες". Που κυλάνε ακόμα σήμερα... Γιατί ζουν στο σήμερα ...
Αφιερωμένο στα σημερινά γενέθλια της κυβέρνησης (και όχι μόνο...).
Μαρία Παναγοπουλου
thisismarias.blogspot.gr
facebook.com/thisismariasblog
Υ. Γ. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω αυστηρά ένα από τα "δώρα" που μου έχει χαρίσει ο σύντροφος της ζωής μου εκτός από τον γιο μας, θα ήταν αυτό που περιγράφω στο παραπάνω κομμάτι. Τον ευχαριστώ... Και περιμένω το επόμενο...
Comments
Post a Comment