Υπέγραψα συμβόλαιο για το πρώτο μου βιβλίο (και είστε συνυπεύθυνοι!)

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω. Δάσκαλοι, καθηγητές, συμμαθήτριες, ήταν οι πρώτοι που μου είπαν "γράφεις καλά Μαράκι, συνέχισε". Ένα 17.3 στην Έκθεση στις Πανελλαδικές, ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει ότι μάλλον έγραφα καλά.

Ακολούθησε η γνωριμία μου με τον Πρόεδρο: τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Φίλος ενός θείου μου, δέχτηκε να διαβάσει κάποια χειρόγραφά μου μόλις τελείωσα το σχολείο, για να μου πει την γνώμη του. Με χτύπησε κάτω σαν χταπόδι ο Πρόεδρος.

"Πάρε αυτά τα τρία βιβλία, διάβασέ τα -αν και θα έπρεπε ήδη να το έχεις κάνει στα 18 σου- και μετά γράψε μου τρεις κριτικές για το καθένα. Μία που θα προορίζεται για εφημερίδα. Μία που θα είναι για λογοτεχνικό περιοδικό. Και μία για τηλεοπτική εκπομπή βιβλίου", μου είπε.

"Ζητείται ελπίς", "Το λάθος" και "Αρνούμαι" του Αντώνη Σαμαράκη ήταν τα τρία βιβλία. Και ήθελε εννέα διαφορετικές κριτικές γι αυτά έτοιμες σε μία εβδομάδα. Το πέρασα το τεστ! Και τα λόγια του τα φυλάω μέσα μου σαν παράσημο, σχεδόν 30 χρόνια τώρα...

Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Κώστας, ο έρωτας, ο γάμος, ο γιος μας...ήρθαν σαν οδοστρωτήρες στη ζωή μου και έχοντας την πολυτέλεια της επιλογής, αποφάσισα να γίνω full time μαμά και σύζυγος. Κι όταν αργότερα εργάστηκα, το αντικείμενό μου δεν είχε σχέση με την γραφή, αλλά κυρίως με τον προφορικό λόγο και με την εικόνα. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω. 

Όσοι με γνωρίζετε, ξέρετε πόσο πολύ μου αρέσει να διηγούμαι ιστορίες. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι την μανία μου να τις μεταφέρω στο χαρτί και να τις αποθηκεύω, στα συρτάρια μου ή σε στικάκια. Ποτέ, ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου να τις μοιραστώ με άλλους, παρά τις πιέσεις του μοναδικού και φανατικού αναγνώστη μου -του άντρα μου- που χρόνια προσπαθούσε να με πείσει ότι διέθετα όλες τις προϋποθέσεις για να το κάνω.

Μέχρι που ήρθε στην ζωή μου το Facebook. Και μαζί του όλοι εσείς, παλιοί αλλά και νέοι φίλοι, που διαβάζοντας τα σχόλια μου, αρχίσατε να με πυρπολείτε με μηνύματα ή να μου το λέτε δια ζώσης: 

"Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις, γιατί δεν βγάζεις ένα βιβλιο;". Δεν ήξερα να σας απαντήσω. Δεν ήμουν σίγουρη ότι αρκεί να γράφεις καλά για να εκδόσεις βιβλίο... Άρχισα όμως να σκέφτομαι την ιδέα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Κι έτσι, δημιούργησα το thisismarias.blogspot.gr. 

Μέσα από αυτό, ήρθε η απρόσμενη πρόταση από έναν άνθρωπο που εκτιμώ κι έναν δημοσιογράφο που θαυμάζω, τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο, να αρθοργραφώ στο aixmi.gr. Τα ενθαρρυντικά λόγια του Χρήστου, τα φυλάω επίσης μέσα μου σαν παράσημο...

Για βιβλίο, όμως, καμία σκέψη. Ήταν μια φράση του Κώστα, τα φετινά Χριστούγεννα, που με ξεκλείδωσε. "Δεν καταλαβαίνω πώς ένας άνθρωπος που δεν κωλώνει πουθενά όπως εσύ, στο θέμα αυτό συμπεριφέρεται με τόση δειλία", μου είπε ενώ του μιλούσα για άλλη μία ιστορία που μόλις είχα ολοκληρώσει στο χαρτί. 

Αυτό ήταν! Επέλεξα ένα από τα δύο ολοκληρωμένα, μυθιστορήματά μου, το περιποιήθηκα σαν μωρό που του φοράς τα καλά του για να το πας να πάρει ευχή στην Εκκλησία, πήγα σε μία συμβολαιογράφο και κατοχύρωσα τα πνευματικά δικαιώματα και στη συνέχεια το έστειλα σε 4 εκδοτικούς οίκους, χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. 

"Ευχαριστούμε για την υποβολή του έργου σας. Θα εξεταστεί από την επιτροπή μας και έχετε την θετική ή αρνητική μας απάντηση σε διάστημα 3-6 μηνών", με ενημέρωσαν και για να είμαι ειλικρινής σχεδόν το ξέχασα.

Αρχές Μαρτίου, χτύπησε το τηλέφωνό μου. 
"Κυρία Παναγοπούλου, ονομάζομαι Εύη Ζωγράφου και σας καλώ από τις Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ. Μας άρεσε το έργο σας και η εκδότης μας κυρία Ελένη Κεκροπούλου, θα ήθελε να σας συναντήσει".

Και με συνάντησε. Δεν χρειαζόταν να περιμένω καμία άλλη απάντηση! Η Ελένη Κεκροπούλου, με γοήτευσε στο πρώτο δευτερόλεπτο της γνωριμίας μας. Και η Σπαρτιάτισσα Εύη Ζωγράφου, με έκανε να νιώσω σαν να έβλεπα μια φίλη από τα χρόνια του σχολείου.  

Την Παρασκευή 7 Μαρτίου, υπογράψαμε το πρώτο μου συμβόλαιο (από εκεί και οι φωτογραφίες). Το βιβλίο δεν θα εκδοθεί άμεσα, γιατί συμφωνήσαμε ότι δεν βιαζόμαστε. Για εμένα, είναι ένα πρωτόγνωρο ταξίδι που θέλω να το απολαύσω σε όλες τους τις φάσεις...

Σας ευχαριστώ! Όλους και τον καθέναν ξεχωριστά, για την ενθάρρυνση. 

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebook