Την ταινία "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα", πρέπει να την είδα για πρώτη φορά όταν ήμουν 12-14 ετών. Θυμάμαι όμως σαν τώρα, εκείνο το στοιχείο που μου είχε κάνει την εντονότερη εντύπωση. Ήταν το γεγονός ότι δύο άνθρωποι που αγαπιούνταν τόσο βαθιά και ουσιαστικά (έστω με τον δικό τους τρόπο), είχαν επιτρέψει στους εγωισμούς τους και στους "τρίτους" να μπουν ανάμεσά τους και να τους χωρίσουν.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ξαναείδα την ταινία αμέτρητες φορές, έχοντας πια περισσότερες προσωπικές εμπειρίες και γνώσεις, αλλά πάντα στο τέλος μου έμενε η ίδια απορία: πώς είναι δυνατόν ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα του που ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, να κατέληξαν χώρια χάνοντας πολύτιμο χρόνο μέχρι να παραδεχτούν την πραγματικότητα;
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ξαναείδα την ταινία αμέτρητες φορές, έχοντας πια περισσότερες προσωπικές εμπειρίες και γνώσεις, αλλά πάντα στο τέλος μου έμενε η ίδια απορία: πώς είναι δυνατόν ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα του που ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, να κατέληξαν χώρια χάνοντας πολύτιμο χρόνο μέχρι να παραδεχτούν την πραγματικότητα;
Χθες το βράδυ, ο ΑΝΤ-1 πρόβαλλε το "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα", έγχρωμο. Η οικία Κοκοβίκου στα Αναφιώτικα της Πλάκας, είχε για πρώτη φορά πολύχρωμα λουλούδια στην αυλή της, τόσο ζωντανά που νόμιζες ότι το άρωμά τους διαπερνούσε την οθόνη της τηλεόρασης, και τα φορέματα των πρωταγωνιστριών σε ταξίδευαν στη δεκαετία του ΄60, με έναν τρόπο μαγικό.
Κανένα χρώμα όμως, δεν κατάφερε να διώξει από το μυαλό μου, εκείνη την πρώτη εντύπωση. Δεν είμαι πια 12 και 14 ετών, γνωρίζω ότι υπάρχουν γύρω μας πολλοί Αντωνάκηδες και άλλες τόσες Ελενίτσες, που επέτρεψαν στον εγωισμό, το πείσμα, την ξεροκεφαλιά, στους κακούς "τρίτους", στο "τι θα πει ο κόσμος" να τους χωρίσουν, χωρίς δυστυχώς η ζωή τους να έχει το happy end του ζεύγους Κοκοβίκου.
"Εδώ που βρίσκομαι σε σκέφτομαι και κλαίω
εκεί που είσαι με θυμάσαι με καημό
αφού σκοτώσαμε έναν έρωτα ωραίο
απάνω σε ένανε τρελό εγωισμό
Τι κρίμα που χωρίσαμε τι κρίμα
τι έγκλημα μεγάλο κάναμε
αντί να υποχωρήσουμε ένα βήμα
ολόκληρη ζωή πικράναμε".
Κανένα χρώμα όμως, δεν κατάφερε να διώξει από το μυαλό μου, εκείνη την πρώτη εντύπωση. Δεν είμαι πια 12 και 14 ετών, γνωρίζω ότι υπάρχουν γύρω μας πολλοί Αντωνάκηδες και άλλες τόσες Ελενίτσες, που επέτρεψαν στον εγωισμό, το πείσμα, την ξεροκεφαλιά, στους κακούς "τρίτους", στο "τι θα πει ο κόσμος" να τους χωρίσουν, χωρίς δυστυχώς η ζωή τους να έχει το happy end του ζεύγους Κοκοβίκου.
Συνεχίζω ωστόσο να μην το καταλαβαίνω...
Και κάθε φορά που παρακολουθώ τον Γιώργο Κωνσταντίνου και την Μάρω Κοντού, στη σκηνή που "πέφτει το ταβάνι να τους πλακώσει", την στιγμή ακριβώς που ομολογούν επιτέλους στους εαυτούς τους ότι αποτελούν τα δυο και μοναδικά κομμάτια ενός παζλ, βάζω την δική μου μουσική υπόκρουση.
Και κάθε φορά που παρακολουθώ τον Γιώργο Κωνσταντίνου και την Μάρω Κοντού, στη σκηνή που "πέφτει το ταβάνι να τους πλακώσει", την στιγμή ακριβώς που ομολογούν επιτέλους στους εαυτούς τους ότι αποτελούν τα δυο και μοναδικά κομμάτια ενός παζλ, βάζω την δική μου μουσική υπόκρουση.
Με όλο τον σεβασμό στην μουσική που έγραψε ο σπουδαίος Κώστας Καπνίσης για την ταινία, για εμένα το τραγούδι που ταιριάζει στην περίπτωσή του Αντωνάκη και της Ελενίτσας, όπως και όλων όσων άφησαν τον εγωισμό να σκοτώσει τον έρωτα, είναι ένα. Γράφτηκε λίγα χρόνια αργότερα, σε στίχους Πυθαγόρα και μουσική Γιώργου Κατσαρού και ερμηνεύτηκε μοναδικά από τον Απόλυτο Γιάννη Πάριο:
εκεί που είσαι με θυμάσαι με καημό
αφού σκοτώσαμε έναν έρωτα ωραίο
απάνω σε ένανε τρελό εγωισμό
Τι κρίμα που χωρίσαμε τι κρίμα
τι έγκλημα μεγάλο κάναμε
αντί να υποχωρήσουμε ένα βήμα
ολόκληρη ζωή πικράναμε".
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebook
thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebook
Comments
Post a Comment