Είχα εντελώς άλλη άποψη για εκείνον, τον είχα κατατάξει στους υπερφίαλους, ψωνισμένους λόγω διασημότητας ωραίους, που χωρίς κανένα ουσιαστικό προσόν απασχολούσαν τα ΜΜΕ παριστάνοντας τις ντίβες. Και ξαφνικά είδα μπροστά μου έναν γλυκομίλητο, σεμνό άνθρωπο, με ένα πελώριο χαμόγελο στα χείλη, που σχεδόν κοκκίνησε όταν τον ευχαρίστησα για την στάση που κράτησε στην εκπομπή της Χριστίνας Λαμπίρη στο Epsilon σε ένα θέμα που εμμέσως με αφορούσε και κατέβασε ντροπαλά το κεφάλι του.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η αίσθηση που μου άφησε αυτός ο δίμετρος άντρας που ηλικιακά έχει περάσει τα 40, ήταν ότι πρόκειται για ένα γλυκύτατο παιδί. Με την αφέλεια ενός 20άρη κι εμφάνιση που κόβει την ανάσα στις περισσότερες γυναίκες, μόλις ανοίξει το στόμα του, νομίζεις πως μιλάς με τον γιο σου, τον ανιψιό σου ή τον μικρό ανώριμο μεν, αξιολάτρευτο δε, αδελφό σου (προσωπική σημείωση προς τον μικρό μου αδελφό: Νίκο, μόλις σε είπα αξιολάτρευτο και σε σύγκρινα με τον Σπαλιάρα, με την καλή έννοια- μην σταθείς στο "ανώριμος"!).
Παρακολουθώντας τον Σπαλιάρα στο Survivor, η εντύπωση που είχα για εκείνον επιβεβαιώθηκε. Όλοι είχαμε στο σχολείο έναν συμμαθητή σαν αυτόν, ενίοτε χωρίς το μπόι και τους κοιλιακούς του, αλλά σίγουρα με την συμπεριφορά του. Έναν συμμαθητή που έπεφτε με φόρα πάνω μας για να πανηγυρίσει όταν μας ανακοίνωναν ότι θα πάμε εκδρομή. Που μας μιλούσε απότομα όταν έχανε στα παιχνίδια και το ξεχνούσε το επόμενο λεπτό. Που γκρίνιαζε κάθε φορά που πεινούσε. Που του άρεσε να παριστάνει τον ειδικό επί παντός επιστητού. Που όταν κατουριόταν στις βόλτες έβρισκε απολύτως φυσιολογικό να κατουρήσει μέσα στη μέση του δρόμου. Που δεν αντιλαμβανόταν πότε είχαμε ανάγκη να μας αφήσει στην ησυχία μας και μας γινόταν στενός κορσές μέχρι να του πούμε τι μας συμβαίνει. Που του συγχωρούσαμε το γεγονός ότι καμάρωνε λίγο παραπάνω για τις κατακτήσεις του, αφού βλέπαμε ότι τα κορίτσια έπεφταν "σαν κοτόπουλα" με τον ευγενικό τρόπο που τα προσέγγιζε. Έναν συμμαθητή που τελικά τον αγαπούσαμε και τον θέλαμε για φίλο, όσο κι αν μας κούραζε, γιατί ήταν αυτό που λέμε "καλό παιδί".
Ανήκω σε εκείνους που όταν άκουσαν την δήλωση του Γιάννη Σπαλιάρα περί 4000 γυναικών, αναφώνησαν "έλεος με τον κάθε τίποτα που κάνει φιγούρα!". Σήμερα, βλέποντάς την εικόνα που έχει σχηματίσει ο κόσμος γι αυτόν, θεωρώ έως και φυσιολογικό τον αριθμό.
Υπάρχει τεράστια έλλειψη εκεί έξω από άντρες που να συμπεριφέρονται αντρίκια, καθαρά, με ευγένεια, σεβασμό και τρυφερότητα, χωρίς να χάνουν ποτέ το χαμόγελό τους. Φανταστείτε τώρα, να τα βρει όλα αυτά στην συσκευασία του Σπαλιάρα, μία γυναίκα. Ή 4000 γυναίκες!
Μην παρεξηγηθώ. Δεν θεωρώ πως ο Σπαλιάρας έχει κάνει ο,τιδήποτε στη ζωή του που να του δίνει το δικαίωμα να είναι "πρότυπο", προς Θεού! Απλώς μου αρέσει να αναγνωρίζω τα λάθη μου, όταν αφορούν σε ανθρώπους που βιάστηκα να τους κρίνω χωρίς να τους γνωρίζω. Δεν ξέρω λοιπον αν είναι 4000 ή όχι, όμως όσες κι αν είναι μέσα από το Survivor κατάλαβα ότι ίσως να βρήκαν σε αυτόν κάτι παραπάνω από τους κοιλιακούς του...
Μαρία Παναγοπούλου
Comments
Post a Comment