Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις, όταν...

Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις, όταν...

ξυπνάς το πρωί και αναρωτιέσαι μήπως στον ύπνο σου υπνοβατείς παριστάνοντας τον Λευτέρη Πετρούνια στους κρίκους (δεν εξηγείται αλλιώς τόσο πιάσιμο σε όλο σου το σώμα),

δεν ανήκεις πια στο νεανικό κοινό των μετρήσεων τηλεθέασης,

νοσταλγείς την δεκαετία της εφηβείας σου,

πιάνεις τον εαυτό σου να συμπεριφέρεται όλο και πιο συχνά σαν τους γονείς σου,

ακούς τη μάνα σου κάθε φορά που συζητάει για την ηλικία της Σαπουντζάκη να λέει "εδώ μεγάλωσε η Μαρία! H Ζωζώ δεν θα μεγαλώσει;",

βλέπεις πώς είναι οι εφηβικοί σου έρωτες κι ευχαριστείς τον Θεό που παρέμειναν εφηβικοί (πράγμα που πιθανότατα κάνουν κι εκείνοι για εσένα),

σου ξεφεύγει διαρκώς η φράση "εμείς τότε...",

δεν θυμάσαι τα ονόματα όλων των συμμαθητών/καθηγητών/ παιδικών φίλων,

αποφεύγεις τροφές που κάποτε καταβρόχθιζες με τις χούφτες γιατί πλέον σου προκαλούν καούρα,

μιλάς με την κολλητή σου στο τηλέφωνο και ανταλλάσσετε μυστικά για το πώς πρέπει να μαγειρεύονται οι φακές για να μην πέφτουν βαριές στο στομάχι,

φοράς ριχτές μπλούζες για να κρύψεις το φούσκωμα στην κοιλιά που δεν ξεκολλάει με τίποτα από την θέση του,

αρχίζεις να παίρνεις βάρος ενώ στην ουσία τρως λιγότερο από πριν,

ξυπνάς νωρίς το πρωί, έχεις δεν έχεις δουλειά, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα,

σε αποκαλούν όλοι "κυρία Μαρία",

χρειάζεσαι τρεις μέρες για να συνέλθεις από βραδινή έξοδο στα μπουζούκια,

προτιμάς να φορέσεις τις πυζάμες σου και να δεις στην τηλεόραση τον έγχρωμο "Μπακαλόγατο" αραγμένος στον καναπέ σου αντί να βγεις για φαγητό,

συνειδητοποιείς ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2000 ετοιμάζονται να ενηλικιωθούν,

πας σε κατάστημα καλλυντικών και ακούς την πωλήτρια να σου λέει ότι έχει "μια εξαιρετική κρέμα για τις ώριμες ηλικίες",

βγαίνεις για καφέ με τις φίλες από το σχολείο και αφιερώνετε τουλάχιστον μισή ώρα σε...αναλύσεις αίματος, ούρων, αρρώστιες ή ακόμη και θανάτους,

γνωρίζεις ποια είναι η φυσιολογική τιμή της πίεσης, της χοληστερίνης και του ζαχάρου,

φροντίζεις εσύ τους γονείς σου, όπως έκαναν εκείνοι όταν ήσουν παιδί,

εκτιμάς κομπλιμέντα για την εμφάνισή σου, που κάποτε θεωρούσες περιττά και δεδομένα,

βλέπεις τα παιδιά σου και τα παιδιά των φίλων σου να ερωτεύονται, να παντρεύονται και να κάνουν δικά τους παιδιά

δακρύζεις ακούγοντας το "δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω" και πλαντάζεις στο κλάμα με το "μαμά γερνάω",

δεν ανέχεσαι να χάνεις τον χρόνο σου με λάθος ανθρώπους,

νευριάζεις με την αγένεια, την αχαριστία, την αμετροέπεια, την υποκρισία και το δείχνεις,

γκρινιάζεις (γενικώς),

γνωρίζεις ότι ένας αληθινός φίλος είναι πιο πολύτιμος από χίλιους γνωστούς,

απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές ευτυχίας,

ξέρεις ακριβώς τι θέλεις και δεν διστάζεις να το διεκδικήσεις.

Και κάτι προσωπικό:
καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν... η αδελφική σου φίλη έχει τα γενέθλιά της! Χρόνια πολλά κοριτσάκι! Πάνε πολλά χρόνια που πήρα την απόφαση ότι εσύ δεν θα μεγαλώσεις ποτέ!

Υ.Γ. Στις φωτογραφίες είναι η Μαριάνθη Πατέρα, που αύριο Κυριακή έχει τα γενέθλιά της.
Στην πρώτη, παράνυμφος στο γάμο μου στα αριστερά μου, μαζί με την έτερη της τριάδας την (μικρότερή μας!) Δήμητρα.
Στη δεύτερη, πάλι οι τρεις μας, την έχουμε βάλει στη μέση λίγο πριν βγούμε για βραδινή έξοδο στα 18 μας.
Στην τρίτη, είναι μπροστά στον μαυροπίνακα την τελευταία μέρα της σχολικής μας ζωής.
Και στην τέταρτη, όπως είναι σήμερα.
Εμένα μου φαίνεται πάντα η ίδια!

Μαρία Παναγοπούλου

thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebook