Έχω αλλεργία στη γυμναστική (και ο ρόλος του Κλούνεϊ σε αυτό...)


Η συζήτηση με τη φίλη μου, περιστρέφεται γύρω από την υγιεινή διατροφή και την γυμναστική. Δύο θέματα εντελώς εξωτικά για εμένα, τρόπος ζωής για εκείνη.

-Δεν σε καταλαβαίνω ρε Μαρία. Εγώ αν δεν γυμναστώ τρεις φορές την εβομάδα, αισθάνομαι άρρωστη. Πιασμένη, κουρασμένη, χωρίς ενέργεια, μου λέει.

-Εγώ σε καταλαβαίνω απόλυτα. Τα ίδια αισθάνομαι εάν γυμναστώ μία φορά το χρόνο, της λέω.

-Ε, καλά τώρα με κοροϊδεύεις. Η γυμναστική είναι εκτόνωση, είναι αποτοξίνωση, είναι χαλάρωση. Τι ωραιότερο από το να τελειώνεις μια εξοντωντική μέρα, χαρίζοντας στο σώμα σου ενέργεια και ευεξία;, επιμένει.

-Κυρία, κυρία, αυτό το ξέρω! Μπορώ να δώσω πολλές απαντήσεις! Να τελειώνεις μια εξοντωτική μέρα πίνοντας καφέ με τις φίλες σου. Να τελειώνεις μια εξοντωτική μέρα γράφοντας μια ιστορία στο lap top σου. Να τελειώνεις μια εξοντωτική μέρα κουτσομπολεύοντας στο facebook. Να τελειώνεις μια εξοντωτική μέρα πηγαίνοντας στον Ρέμο...

-Είσαι απαράδεκτη. Δεν καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά είναι αδύνατο να συγκριθούν με την ανεκτίμητη αξία της γυμναστικής; αγανακτεί μαζί μου.

- Το καταλαβαίνω, αλλά πώς να στο εξηγήσω; Θα σου φέρω ένα παράδειγμα: αντιλαμβάνομαι ότι ο Τζορτζ Κλούνεϊ είναι πολύ γοητευτικός άντρας, αλλά εμένα δεν μου κάνει κλικ. Αν είχα να επιλέξω, θα προτιμούσα τον Αλ Πατσίνο, που επίσης αντιλαμβάνομαι ότι αντικειμενικά δεν είναι αυτό που λέμε "άντρακλας". Ε, αυτό ακριβώς παθαίνω και με την γυμναστική!

-Μάλιστα. Τώρα δηλαδή μου εξήγησες;


-Με σαφήνεια! Ανάμεσα στην γυμναστική και στο αράζω με τις φίλες μου να πιω καφέ, επιλέγω το δεύτερο. Αντιλαμβάνομαι ότι η γυμναστική είναι τόσο πολύτιμη όσο και ο Τζορτζ γοητευτικός, αλλά εγώ τη βρίσκω με τον Αλ. Τι δεν καταλαβαίνεις;

-Να τα συνδυάσεις, έχεις σκεφτεί ποτέ;

-Δεν το 'χω καθόλου με τους συνδυασμούς...

-Δεν εννοώ τους δύο άντρες ρε Μαρία! Τη γυμναστική και τον καφέ με τις φίλες σου εννοώ...

- Ό,τι και να εννοείς εγώ τη βρίσκω καλύτερα με τον Πατσίνο. Δεν τον θέλω τον Κλούνεϊ ρε παιδί μου! Και αν ποτέ τον δεις, να του το φέρεις με τρόπο...

Και κάπου εδώ, η άψογη συνεννόησή μας ολοκληρώθηκε, αφού η φίλη μου έπρεπε να φύγει για το γυμναστήριο. Ώρα 20.30. Μετά απο 9 ώρες δουλειάς. Θα ήθελα πολύ να την ακολουθήσω... Όμως δεν το 'χω καθόλου το σπορ. Παθαίνω κάτι σαν αναφυλαξία. Λες και γεννήθηκα αλλεργική στη γυμναστική (μήπως υπάρχει τέτοια αλλεργία και απλώς δεν έχει ανακαλυφτεί;).

Έχω γραφτεί σε ΟΛΑ τα γυμναστήρια του Πειραιά και στα περισσότερα των Νοτίων Προαστίων. Η μοναδική φορά που άντεξα ήταν για 5 χρόνια στο Κύκλος Pilates Studio της Βιβής Κονταξή. Κι αυτό όχι γιατί μου άρεσε το Pilates. Αλλά γιατί είναι εξαιρετική η Βιβή! Πέντε χρόνια πήγαινα με θρησκευτική ευλάβια δύο φορές την εβδομάδα, με το ζόρι! Ούτε μια φορά δεν πήγα με χαρά. Και όταν για προσωπικούς λόγους αναγκάστηκα να σταματήσω, έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου. Έκτοτε, περπατάω με το ζόρι 15-20 λεπτά κάθε μέρα, χειμώνα καλοκαίρι. Μόνο αυτό! 

Δεν μου αρέσει για τον εαυτό μου η γυμναστική! Όπως δεν μου αρέσει για τον εαυτό μου κι ο Τζορτζ Κλούνεϊ... Τι δεν καταλαβαίνετε;

Μαρία Παναγοπούλου

Comments

Post a Comment