Η είδηση του θανάτου του Στάθη Ψάλτη, δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Οι γιατροί δεν έδωσαν ποτέ ψεύτικες ελπίδες στους οικείους του καθώς ο καρκίνος εντοπίστηκε πολύ αργά. Τόσο αργά που δεν στάθηκε εφικτό να ανακαλύψουν την πρωτοπαθή εστία του! Είναι μεγάλος εχθρός ο χρόνος για τους καρκινοπαθείς. Τρέφει την αρρώστια, την δυναμώνει, αχρηστεύει κάθε ιατρικό όπλο.
Πάλεψε σαν θηρίο ο ίδιος, έχοντας δυστυχώς να αντιμετωπίσει και κάποια "κοράκια" των Μέσων Ενημέρωσης που έκριναν ότι όσες περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες έδιναν στο κοινό για την σοβαρότητα της κατάστασης του, πάντα υπό την συνοδεία του ψευδο-παράσημου "Αποκλειστικό", τόσο καλύτερα θα έκαναν τη δουλειά τους.
Πριν από περίπου οκτώ χρόνια, όταν ο καρκίνος επισκέφτηκε και το δικό μου σπίτι εισβάλλοντας στο σώμα του άντρα μου, έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να μην μαθαίνει τους θανάτους άλλων ασθενών από την ίδια αρρώστια. Έκρυβα εφημερίδες που είχαν σχετικά δημοσιεύματα, έκλεινα την τηλεόραση τις ημέρες που είχε συμβεί κάποιο τέτοιο τραγικό γεγονός, έβγαζα το μόντεμ από την πρίζα και ισχυριζόμουν ότι χάλασε... προσπαθούσα με κάθε τρόπο να τον προφυλάξω για να μην χάσει την πίστη του ότι θα τα καταφέρει. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό ήταν λάθος μου.
Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο, που στέκονται όρθιοι απέναντί του και τον κοιτούν κατάματα, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της αναμέτρησης, αναπτύσσουν μία μοναδική, μεγαλειώδη επικοινωνία μεταξύ τους. Σαν να γνωρίζονται από χρόνια, σαν να τους ενώνει ο κοινός εχθρός, ο κοινός στόχος, ο κοινός αγώνας, νιώθουν κοντά ο ένας στον άλλον, σχεδόν όσο κοντά νιώθουν και με τον θάνατο.
Χρειάστηκε να το βιώσω στην οικογένειά μου το 2009 για να το αντιληφθώ, όμως όλοι όσοι κουβαλάνε τον καρκίνο μέσα τους, ακόμη και οι πιο δυνατοί, οι πιο αισιόδοξοι, οι πιο ονειροπόλοι ή οι πιο αφελείς, έχουν πλήρη επίγνωση ότι συνομιλούν με τον χάρο. Και η είδηση ότι "ένας από αυτούς" δεν τα κατάφερε και πέρασε στην απέναντι όχθη, σίγουρα τους πληγώνει, τους πονάει, τους ανησυχεί, τους κάνει να λυγίσουν για λίγο, όμως τελικά μπορεί να τους δώσει και δύναμη. Να γεννήσει την ελπίδα μέσα από τον θάνατο, ότι οι ίδιοι θα είναι οι επόμενοι νικητές!
Έτσι θέλω να δω την απώλεια του Στάθη Ψάλτη. Σαν ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού του προς όλους μας ότι η πρόληψη και η έγκαιρη προσφυγή στο γιατρό σώζει ζωές. Σαν ένα μήνυμα προς όσους δοκιμάζονται "γελάτε μάγκες!", μία ώθηση να σφίξουν τα δόντια και να φωνάξουν στο θηρίο "εμένα δεν θα με πάρεις ακόμη".
Καλό ταξίδι Στάθη Ψάλτη... Δυστυχώς είναι πολύ κωλόπαιδο ο καρκίνος, όπως γράφουν χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου τούτες τις ώρες παραφράζοντας την θρυλική πια ατάκα σου "Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος" από τη ταινία "Βασικά καλησπέρα σας".
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebook
Comments
Post a Comment