Να βλέπεις τα παιδιά να μεγαλώνουν, αυτό είναι ευτυχία!

Η απόφαση να ψηφιοποιήσω κάποιες οικογενειακές φωτογραφίες με έχει φέρει τον τελευταίο καιρό αντιμέτωπη με δεκάδες αναμνήσεις. Εικόνες παλιές και νεότερες, στιγμές χαράς, ανεμελιάς και διασκέδασης, οικογενειακές εκδηλώσεις, σχολικές γιορτές, εκδρομές, ταξίδια... όλα ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μου πλημμυρίζοντάς με από συναισθήματα.

Εκείνες όμως που πραγματικά με έχουν συγκλονίσει, είναι οι παιδικές φωτογραφίες του γιου μου και των φίλων του, που τραβήχτηκαν πριν από 15 χρόνια, όμως μου φαίνονται σαν περσινές. Δεν συνειδητοποιείς μέσα στην καθημερινότητα, πόσο αλλάζουν, μεγαλώνουν, ωριμάζουν τα παιδιά. Κι έρχονται αυτές οι εικόνες να σου το θυμίσουν με τρόπο συγκινητικό, μεγαλειώδη, φωνάζοντάς σου ότι τελικά αυτό είναι ευτυχία: να βλέπεις τα παιδιά να μεγαλώνουν. Τα δικά σου παιδιά, τα εγγόνια, τα ανίψια, τα παιδιά των φίλων, τα παιδιά όλου του κόσμου!

Βλέπω τον Κωνσταντίνο μου με την αδελφική του φίλη Μαρία Ανδρικάκη (στην πρώτη φωτογραφία και στην επόμενη) και δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτό το πανέμορφο κοριτσάκι είναι πλέον δημοσιογράφος (γεννημένη!) στο Star.gr και ετοιμάζεται για μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής της, ούτε ότι ο γιος μου έχει δημιουργήσει το δικό του "επαγγελματικό" παιδί, μέσα από το Love My Kilos.

Τον κοιτάζω δίπλα στον Περικλή Τσίρο, ιεδολόγο από κούνια, original όχι γιαλαντζί, και στον αδελφό του Κωνσταντίνο Τσίρο, την ήρεμη δύναμη, και νομίζω πως η σκηνή που σκάβουν στην αμμουδιά μια λακούβα και χωράνε όλοι μέσα σε αυτήν, συνέβη χθες! Κι όμως, ξέρω πως πλέον αντί για φτυαράκια έχουν και οι τρεις στα χέρια τους πτυχία κι ετοιμάζονται να οργώσουν το στίβο της ζωής.

Τον βλέπω σε καλοκαιρινές διακοπές με την Αντωνία Πετροπούλου, που την θυμάμαι ένα ντροπαλό κοριτσάκι και τώρα μπορεί να κρατήσει μόνη της ένα ολόκληρο μαγαζί και να δημιουργήσει τα νοστιμότερα χειροποίητα γλυκά που έχετε δοκιμάσει ποτέ (αν βρεθείτε στην Ταβέρνα του Αργύρη στον Αμπελά της Πάρου, ζητήστε τα και θα με θυμηθείτε!)

Και φτάνω στην φωτογραφία με τον κολλητό του, τον καλύτερό του φίλο, Παναγιώτη Φατσέα, που τον θυμάμαι να μπαίνει στο σπίτι μας μια σταλίτσα αντράκι μουρμουρίζοντας "κυρία Μαρία, όποιος σκέφτηκε ότι πρέπει να πηγαίνουμε κάθε μέρα στο σχολείο, είναι... άντε να μην σας πω τι είναι!" και σήμερα ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο του από την Γυμναστική Ακαδημία.

Σκέφτομαι πως όλες οι παραπάνω στιγμές, απαθανατίστηκαν σε μία εποχή που η Ελλάδα μπορούσε ακόμη να ονειρεύεται και οι γονείς κάναμε σχέδια για τα παιδιά μας. Και νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, γιατί θα ήθελα ο Κωσταντίνος, οι φίλοι του και όλοι οι συνομηλικοί τους, να μεγαλώσουν σε μία χώρα που θα τους δίνει το δικαίωμα να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν αυτό που τους αξίζει.

Μα αμέσως φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα των παιδιών αυτών σήμερα και η συννεφιά εξαφανίζεται από τη σκέψη μου. Να είναι γερά και θα τα καταφέρουν! Όσο μαντάρα κι αν τα κάναμε οι προηγούμενοι, όσα λάθη "των μεγάλων" κι αν τους αναγκάζουμε να πληρώσουν, είμαι αισιόδοξη πως θα βρούνε τον τρόπο. Είναι τόσο καλύτερη από εμάς η νέα γενιά των Ελλήνων. 

Υ.Γ. Έξαλλα θα γίνουν με τις παιδικές φωτογραφίες τους που δημοσιοποιώ. Και τώρα πια, δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα μαζί τους. Ένα ντου να μου κάνουν, με εξαφάνισαν....

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr