Για τους δημοσιογράφους του τηλεοπτικού ρεπορτάζ, τους λεγόμενους τηλεκριτικούς, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Η προσωπική μου εμπειρία είναι απειροελάχιστη όμως θα ήθελα να την μοιραστώ μαζι σας.
Έτος 1998, λοιπόν, συμμετέχω στην πρωινή εκπομπή του Star, το Star Cafe με παρουσιάστρια την Κατερίνα Λάσπα, ως υπεύθυνη για την επιμέλεια και την παρουσίαση της ενότητας που έχει σχέση με τα παιδιά (από εκεί και οι φωτογραφίες).
Άσχετη εντελώς από τηλεόραση, βρίσκω απίστευτη υποστήριξη από την αρχισυντάκτρια της εκπομπής Εύη Βόλλα και τους υπόλοιπους συνεργάτες, ωστόσο ομολογώ ότι δεν γίνεται μέσα μου το κλικ. Απολαμβάνω την προετοιμασία της στήλης, τις ώρες των γυρισμάτων, του γραφείου και του κοντρόλ, αλλά κάθε φορά που πρέπει να βαφτώ, να στολιστώ και να περάσω μπροστά από τις κάμερες για να βγω στο γυαλί, αισθάνομαι ότι κάνω αγγαρεία.
Ζητώ κατ' επανάληψη από το σταθμό να με απαλλάξει από αυτό το κομμάτι, όμως αντιλαμβάνομαι ότι η μοίρα κάθε νεαρής ξανθιάς με πράσινα μάτια που γράφει καλά στον φακό, είναι να περνάει και από την δοκιμασία της παρουσίασης. "Θα δούμε του χρόνου" είναι η μόνιμη απάντηση που παίρνω κι έτσι συνεχίζω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, διεκπεραιωτικά, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και κυρίως χωρίς κανένα (ποτέ!) άγχος. Το αποτέλεσμα δεν είναι κακό. Είναι όμως συνηθισμένο.
Το Star Cafe αρχίζει να "τσιμπάει" νούμερα στους πίνακες της AGB, καλεσμένοι που μέχρι τότε πήγαιναν μονοπωλιακά στην Ελένη Μενεγάκη αρχίζουν να κάθονται στον καναπέ της Κατερίνας Λάσπα και κάπου εκεί ξεκινούν και οι επιθέσεις. Τα κίτρινα και ροζ δημοσιεύματα για την παρουσιάστρια της εκπομπής γίνονται καθημερινότητα, οι αρπαγές καλλιτεχνών την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή από ανταγωνιστές, είναι στην ημερήσια διάταξη.
Αντίθετα, οι κριτικές που γράφονται για εμένα, την στήλη μου και τον τρόπο που την παρουσιάζω είναι μόνο θετικές. Παραξενεύομαι, ξαφνιάζομαι αφού με κανέναν από την... εξωτική φυλή των τηλεκριτικών δεν έχω προσωπική σχέση, ενώ το "μυστήριο" γίνεται μεγαλύτερο από το γεγονός ότι την ίδια εποχή ο σύζυγός μου παρουσιάζει μία τηλεοπτική εκπομπή που σαρώνει σε τηλεθέαση αλλά συγκεντρώνει κι αρκετές αντιδράσεις και αυτό -σε συνδυασμό με τις άθλιες δημόσιες σχέσεις που συνειδητά κάνει σε όλη του την καριέρα- έχουν σαν συνέπεια οι ίδιοι κριτικοί που εμένα ("τον ψάρακα") με "χαϊδεύουν", εκείνον να τον "στολίζουν" κανονικότατα.
Κάποια στιγμή, υποθέτω ότι έχει βάλει το χεράκι της η δαιμόνια Λόλα Νταϊφά, που ήταν από τότε στο τιμόνι των Δημοσίων Σχέσεων του Star και αποφασίζω να την ρωτήσω και να την ευχαριστήσω για την πρωτοβουλία της.
"Δεν έχω κάνει ούτε ένα τηλεφώνημα για σένα" με διαβεβαιώνει προς μεγάλη μου έκπληξη. "Αν θες να τους ευχαριστήσεις, πάρε τους ίδιους να μιλήσεις, δεν δαγκώνουν", με συμβουλεύει με το απαράμιλλο χιούμορ της.
Δεν τους πήρα ποτέ. Έτσι κι αλλιώς ήξερα ότι η πορεία μου στο γυαλί θα τελείωνε άμεσα, αφού η μεταξύ μας σχέση δεν εξελίχθηκε ποτέ σε ερωτική. Μπορούσα να ζήσω καλύτερα χωρίς τον τηλεοπτικό φακό κι εκείνος ήταν βέβαιο πως θα επιβίωνε και χωρίς εμένα.
Λίγο πριν από την "ηρωική έξοδο", δέχτηκα από την διοίκηση του Star μία πρόταση για παρουσίαση δικής μου καθημερινής εκπομπής, την οποία μου μετέφεραν οι Άννα Λεμπέση και Αλεξάνδρα Τσόλκα. Αρνήθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη και την ίδια μέρα, διάβασα μία αποθεωτική κριτική για την λαμπρή πορεία που θα είχα στην τηλεόραση με τίτλο "Μαρία Παναγοπούλου: ήρθε για να μείνει".
Δεν είμαι τόσο αφελής που να πιστέψω ότι ξαφνικά είδαν σε μένα την Όπρα Γουίνφρεϊ. Αντιλαμβάνομαι ότι πολλά από τα δημοσιεύματά τους μπορεί να είχαν ως στόχο να εκνευρίσουν την Κατερίνα Λάσπα, παρουσιάζοντας με σαν "το ξανθό αντίπαλο δέος" μέσα στο κανάλι. Όμως οφείλω να επισημάνω πως δεν υπήρξε ούτε μία αρνητική κριτική για το πρόσωπό μου, αντιθέτως οι γνώμες τους ήταν υποστηρικτικές, ενθαρρυντικές και με σεβασμό.
Η πεποίθηση που έχω είναι ότι υπάρχουν σαφώς συμπάθειες και επαγγελματικές συναλλαγές στον χώρο των τηλεοπτικών κριτικών. Δεν είναι ιεραπόστολοι οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το σχετικό ρεπορτάζ. Έχουν ανθρώπινες προτιμήσεις, συνεργάζονται με συγκεκριμένα έντυπα και μέσα, συμβιβάζονται με την γραμμή που κατά καιρούς παίρνουν από την εργοδοσία τους, υπερασπίζονται τον μισθό τους...
Η πεποίθηση που έχω είναι ότι υπάρχουν σαφώς συμπάθειες και επαγγελματικές συναλλαγές στον χώρο των τηλεοπτικών κριτικών. Δεν είναι ιεραπόστολοι οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το σχετικό ρεπορτάζ. Έχουν ανθρώπινες προτιμήσεις, συνεργάζονται με συγκεκριμένα έντυπα και μέσα, συμβιβάζονται με την γραμμή που κατά καιρούς παίρνουν από την εργοδοσία τους, υπερασπίζονται τον μισθό τους...
Όμως κρίνοντας από την δική μου περίπτωση, συμπεραίνω ότι συχνά γράφουν απλώς την προσωπική τους άποψη. Που επειδή διαφέρει από την δική μας ή από των πολλών, δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι είναι και "κατευθυνόμενη".
Α, για να μην σας λέω ανακρίβειες. Υπήρξε και ένα, μοναδικό αρνητικό δημοσιεύμα για εμένα, σε ένα περιοδικό που ονομαζόταν ΣΟΚ (δεν ξέρω αν κυκλοφορεί ακόμη). Αυτό που μου προσήπτε ήταν ότι συνήθιζα να ανεβαίνω στα τραπέζια και να χορεύω τσιφτετέλι! Ε, λοιπόν το ομολογώ! Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο θρυλικό Βαρελάδικο του Πειραιά, εκεί όπου δεν περνούσε παπαράτσι ούτε με τηλεμεταφορά, σε μία εποχή που δεν υπήρχαν κινητά-ρουφιάνοι να καταγράφουν τα πάντα, έβγαζα τα παπούτσια μου κι ανέβαινα στο τραπέζι. Δεν ήμουν η μόνη. Αλλά ήμουν και παραμένω εχέμυθη. Οπότε δεν θα μάθετε ποτέ τους λοιπούς (επώνυμους) συνένοχους, ακόμη κι αν με βασανίσετε! Ας πάρω εγώ όλο το... ανάθεμα!
Α, για να μην σας λέω ανακρίβειες. Υπήρξε και ένα, μοναδικό αρνητικό δημοσιεύμα για εμένα, σε ένα περιοδικό που ονομαζόταν ΣΟΚ (δεν ξέρω αν κυκλοφορεί ακόμη). Αυτό που μου προσήπτε ήταν ότι συνήθιζα να ανεβαίνω στα τραπέζια και να χορεύω τσιφτετέλι! Ε, λοιπόν το ομολογώ! Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο θρυλικό Βαρελάδικο του Πειραιά, εκεί όπου δεν περνούσε παπαράτσι ούτε με τηλεμεταφορά, σε μία εποχή που δεν υπήρχαν κινητά-ρουφιάνοι να καταγράφουν τα πάντα, έβγαζα τα παπούτσια μου κι ανέβαινα στο τραπέζι. Δεν ήμουν η μόνη. Αλλά ήμουν και παραμένω εχέμυθη. Οπότε δεν θα μάθετε ποτέ τους λοιπούς (επώνυμους) συνένοχους, ακόμη κι αν με βασανίσετε! Ας πάρω εγώ όλο το... ανάθεμα!
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebookthisismarias.blogspot.gr
Comments
Post a Comment