Αυτή η υπερβολική εκδήλωση αγάπης... Που ξαφνικά όλοι λατρευόμαστε μεταξύ μας... και ανταλλάσσουμε ευχές επαναλαμβάνοντας συνεχώς τα ίδια σαν να παίζουμε στη "Λάμψη"... και δεν λέμε κακιά κουβέντα για κανέναν γιατί βρισκόμαστε υπό την επίδραση της Ανάστασης...δεν σας κρύβω ότι εκεί κατά το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, προσωπικά αρχίζει να με κουράζει. Ωραία περάσαμε και του χρόνου με υγεία, αλλά αφού μου 'ρχεται το αρνητικό σχόλιο για τον Τσίπρα και την Μπέτυ που έσπασαν τους μπότηδες στην Κέρκυρα, θέλω να το πω βρε αδελφέ! Χωρίς την αυτοκαταπίεση της "φώτισης" που μου έφερε η θυσία του Θεανθρώπου...
Δεν έχω παράπονο... Ανήκω στους τυχερούς του Πάσχα (όπως και των Χριστουγέννων)! Έχω εδώ και χρόνια την πολυτέλεια να κάθομαι στο Πασχαλινό τραπέζι μόνο με συγγενείς που αγαπώ αληθινά (και θα τους επέλεγα σίγουρα για φίλους μου αν δεν ήταν συγγενείς μου). Γνωρίζω όμως τόσους πολλούς ανθρώπους στους οποίους δεν συμβαίνει ούτε κατά προσέγγιση το ίδιο!
Κάθε χρόνο βιώνουν τον καταναγκασμό της Πασχαλινής "γιορτής της αγάπης", συντρώγοντας το αρνάκι με σόγια και παρέες που κάνουν τα άντερα τους να γυρίζουν, ολόφτυστα με τα κοκορέτσια. Φοράνε το υποκριτικό χαμόγελο της μεγαλοψυχίας και τσουγγρίζουν αυγά και ποτήρια προσπαθώντας να πείσουν τους εαυτούς τους ότι περνάνε καλά! Οι μπηχτές δίνουν και παίρνουν, τα ειρωνικά βλέματα πέφτουν σαν το χαλάζι, τα πισώπλατα σχόλια εκσφενδονίζονται σαν σαϊτιές... Και το ίδιο βράδυ, όταν ο καθένας επιστρέφει στο σπίτι του, οι μάσκες μπαίνουν στο συρτάτι και βγαίνουν από τις ψυχές και τα στόματα, τα πραγματικά συναισθήματα:
-Δεν κούνησε το δαχτυλάκι της η μουλάρα, να βοηθήσει έστω για τα μάτια του κόσμου στο σερβίρισμα.
-Τον είδες πώς είχε αράξει τα βρωμοπόδαρά του πάνω στο τραπεζάκι και ρευότανε πίνοντας σόδες;
-Μας κουβάλησε τα κακομαθημένα της και τα ξαμόλησε να μας σπάνε τα νεύρα λες και είμαστε υποχρεωμένοι να τα ανεχόμαστε.
-Άμα δεν ξέρεις να ψήσεις ρε κουμπάρε, τι παριστάνεις τον ειδικό και μας αφήνεις νηστικούς πασχαλιάτικα;
-Το αρνάκι δεν τρωγότανε, να δεις που πήραν εισαγόμενο οι καρμοίρηδες.
-Μα ήταν τυρόπιτα αυτή που έφτιαξε, όλο φύλλο και μια υποψία φέτας; Γρουσούζηδες και τσιγγούνηδες σε όλα τους!
-Ακόμη ανύπαντρη η κόρη τους! Οι καημένοι, από αυτόν τον καημό θα πάνε...
-Ας έλεγε εμένα ο δικός μου μπροστά σε κόσμο "σαν το τζατζίκι της μάνας μου δεν έχει" και θα βρισκόταν με το τζατζίκι καπέλο!
Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενοχλεί όλο αυτό. Να είναι τρόπος ζωής, να το απολαμβάνουν. Σεβαστό!
Για εμένα το Πάσχα, είναι ευλογία αν το μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς και κάνουν καλό στην ψυχή σου. Δεν έχει σημασία ο αριθμός τους. Μπορεί να είναι και μόνο ένας. Εσύ κι αυτός. Αν κάνει καλό στο μέσα σου, έχεις την μεγαλύτερη συντροφιά του κόσμου.
Χριστός Ανέστη!
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebook
Comments
Post a Comment