Έβλεπα χθες το βράδυ τον σπαραγμό των παικτών του Survivor στο άκουσμα και μόνο της πληροφορίας ότι θα μπορούν μία φορά την εβδομάδα να επικοινωνούν με τους δικούς τους ανθρώπους. Ζούμε στην εποχή που η τεχνολογία έχει εκμηδενίσει τις αποστάσεις. Βλέπουμε καθημερινά συγγενείς και φίλους, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν βρίσκονται, συνεπώς η επί μακρόν απουσία επαφής μαζί τους γίνεται ακόμη πιο βασανιστική απ' ότι ήταν πριν από 40 χρόνια που οι άνθρωποι ήταν συνηθισμένοι σε αυτήν.
Με αυτήν την αφορμή, προσπάθησα να φανταστώ πώς ήταν η ζωή των γονιών που τα παιδιά τους ζούσαν σε άλλη πόλη, εντός ή εκτός Ελλάδας, την εποχή που δεν υπήρχε Skype. Μου φάνηκε εφιαλτικό! Η «θαυματουργή» δυνατότητα της επικοινωνίας έστω και μέσα από την οθόνη του υπολογιστή, γλυκαίνει την πίκρα της απόστασης, στρογγυλεύει τις αιχμηρές γωνίες της απουσίας του.
Είναι η «ιερή» στιγμή που θα έρθεις κοντά του, έστω και μέσα από μια οθόνη. Η ζωή σου όλη, μέσα σε μία οθόνη. Συνήθως σε καλεί το παιδί. Εκείνο έχει υποχρεώσεις που πρέπει να ρυθμίσει, εκείνο αποφασίζει την ώρα που μπορεί να σου μιλήσει. Εσύ, είσαι κάτι σαν διανυκτερεύoν φαρμακείο. Στις υπηρεσίες του 24 ώρες το 24ωρο.
Φοράς την καλή σου διάθεση, έχεις δεν έχεις, στολίζεσαι με χαμόγελο, να μην καταλάβει ότι έχεις προβλήματα αρκετούς, μπελάδες έχει στο κεφαλάκι του εκεί στα ξένα, σφίγγεις καλά το στομάχι σου, για να μην σε πιάσουν τα κλάματα και το φορτίσεις συναισθηματικά, και παίρνεις θέση μπροστά στον υπολογιστή.
Ακούς την φωνή του και προσπαθείς να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις. Είναι καλά; Μήπως έχει κάτι και στο κρύβει; Του φτάνουν τα χρήματα; Έχει παρέα ή το τρώει η μοναξιά; Του φέρονται όμορφα εκεί; Μαγειρεύει κανένα σπιτικό φαγητό ή τρέφεται μόνο με ετοιματζίδικα; Βάζει κανένα πλυντήριο ή φοράει το ίδιο εσώρουχο μια εβδομάδα;
«Γιατί είναι χλωμό το πρόσωπό σου;» το ρωτάς.
«Φταίει το φως ρε μαμά. Δεν σου μιλάω από το στούντιο του BBC» σε αποπαίρνει με την κρυμμένη τρυφερότητα που μας αποπαίρνουν τα παιδιά μας.
Και μετά, στο αδιάφορο, σου πετάει την ερώτηση:
«Εσείς καλά; Ο μπαμπάς; Ο παππούς, η γιαγιά;». Με φωνή τυπική, σαν να ρωτάει «πώς είναι ο καιρός στην Ελλάδα;». Μόνο τα μάτια του φανερώνουν την αγωνία του να μάθει ότι είναι όλοι οι δικοί του καλά.
«Μια χαρά είμαστε όλοι» το διαβεβαιώνεις. Μα είναι φανερό ότι δεν πείθεται. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει. Τώρα προσπαθεί το παιδί να διαβάσει πίσω από τις λέξεις. Μήπως είσαι εσύ που του κρύβεις κάτι;
Ένα μπρα-ντε-φερ τρυφερότητας και αγάπης, που και τα δύο χέρια έχουν έναν και μόνο στόχο: να δείξουν ότι παραμένουν όρθια, δυνατά, δεν τα λυγίζει η απόσταση, η νοσταλγία, η ξενιτιά.
«Βραχνή είναι η φωνή σου…» διαπιστώνεις για να αλλάξεις θέμα.
«Έχω κρυώσει λίγο…» κάνει το λάθος να σου πει κι ο συναγερμός που σημαίνει κάνει τις σειρήνες πολέμου να ακούγονται σαν γλυκιά μελωδία.
«Δεν ντύνεσαι καλά, γι αυτό κρύωσες. Εκεί ο καιρός δεν αστειεύεται. Να φτιάξεις ένα τσάι. Έχεις τσάι; Και μια σούπα. Θυμάσαι πώς είπαμε ότι φτιάχνεται η σούπα; Έχεις τα υλικά; Παστίλιες για τον λαιμό πήρες; Αντιπυρετικά έχεις; Την νύχτα μπορεί να ανεβάσεις πυρετό».
« Χαλάρωσε. Ένα βράχνιασμα είναι ρε μαμά», σου απαντάει βαρυγκομώντας. Όχι όμως με την ένταση που το έκανε όσο ήταν στην Ελλάδα. Σαν να του αρέσει κατά βάθος η αγωνία σου. Σαν να έχει ανάγκη το νοιάξιμό σου, αφού δεν μπορεί να έχει την σούπα σου. Μπορεί να κάνεις και λάθος… Τι σημασία έχει; Σου κάνει καλό να νιώθεις ότι το βοηθάς. Έστω και μέσα από μια οθόνη.
Η επικοινωνία φτάνει προς το τέλος της. Έχει και δουλειές το παιδί.
«Θα σας ξαναπάρω όταν μπορέσω» σου λέει και την στιγμή που ετοιμάζεται να δώσει τέλος στην κλήση, σου κάνει την ερώτηση- παγίδα:
«Εσείς, τι θα φάτε σήμερα;»
«Μπάμιες», του λες ψέματα. Μπάμιες, που τις σιχαίνεται. Και ευχαριστείς τον Θεό που η μυρωδιά από τα αγαπημένα του σουτζουκάκια που σιγοβράζουν στην κουζίνα, δεν μπορεί να φτάσει μέχρι το δωμάτιό του.
Τεχνολογική επανάσταση και κουραφέξαλα… Να μπορείς να στείλεις μέσω Skype μια μερίδα σουτζουκάκια στο παιδί σου. Αυτό θα είναι επανάσταση. Τουλάχιστον για την Ελληνίδα μάνα…
Οι φωτογραφίες είναι από την φοιτητική εστία που έμενε ο γιος μου στο Λονδίνο, την τελευταία χρονιά των σπουδών του στο King's College. Δωμάτιο Β1010. Με το πιο αξιόπιστο internet της περιοχής. Δεν έτυχε. Πέτυχε....
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Comments
Post a Comment