Το μεροκάματο, είναι ιερό. Δεν το διαπραγματεύομαι αυτό.
Ο τρόπος που το εξασφαλίζει ο καθένας, είναι σεβαστός. Και εξαρτάται από πλήθος παραγόντων: από τις ικανότητές του, από την αξιοπρέπειά του, από την αντοχή του, τις ανάγκες του, τις καβάτζες του, την προσφορά εργασίας, τις "άκρες" που έχει ή δεν έχει, την χρονική συγκυρία... και πολλά ακόμα.
Το ρητό "καμία δουλειά δεν είναι ντροπή" ωστόσο, δεν με βρίσκει σύμφωνη.
Στον προσωπικό κώδικα αξιών μου, υπάρχουν δουλειές που είναι ντροπή. Όπως υπάρχουν και άλλες (που συχνά εκείνοι που τις κάνουν ή οι δικοί τους άνθρωποι, ντρέπονται) για τι οποίες έχω μία εντελώς διαφορετική άποψη.
Το να είσαι νταβατζής, για παράδειγμα, είναι ντροπή.
Το να είσαι πόρνη, δεν είναι (όχι πάντα τουλάχιστον).
Το να είσαι μέτοχος σε εισπρακτική εταιρία και να βγάζεις λεφτά βιάζοντας ανθρώπινες ψυχές, είναι ντροπή.
Το να είσαι "κοράκι" και να μεταφέρεις φέρετρα στους ώμους σου στις κηδείες, δεν είναι.
Το να είσαι βουλευτής, ψηφίζοντας μέτρα που οδηγούν τη χώρα σου στον αφανισμό, είναι ντροπή.
Το να αδειάζεις βόθρους, να σφουγγαρίζεις σκάλες, να καθαρίζεις τουαλέτες, δεν είναι.
Το να είσαι επιχειρηματίας που αναγκάζεις τους υπαλλήλους σου να εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας, είναι ντροπή.
Το να δουλεύεις στην λαχαναγορά, στην ιχθυόσκαλα, στην οικοδομή, δεν είναι.
Το κείμενο που διαβάζετε, γράφτηκε σήμερα το πρωί, πριν δω για πρώτη φορά αυτή τη συγκλονιστική διαφήμιση γνωστής μπύρας (που έχει ένα σχετικό θέμα).
Και γράφτηκε με αφορμή μία ερώτηση που δέχτηκα από φίλους, για έναν δημοσιογράφο της τηλεόρασης, που τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά:
- Μα πώς δουλεύει σε αυτήν την εκπομπή; Πώς ασχολείται με το αν φοράει εσώρουχα η Φουρέιρα; Είναι αυτό δημοσιογραφία; Δεν ντρέπεται;, ήταν η ερώτηση.
- Όχι! Οριζοντίως και καθέτως όχι!, ήταν η δική μου απάντηση.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κανένας δημοσιογράφος δεν πρέπει να ντρέπεται για το πού ή με ποιόν δουλεύει ή για το ποια είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται, εφόσον το κάνει για το ιερό μεροκάματο. Θέλω όμως να προσέξετε καλά, αυτό που γράφω: "...κανένας δημοσιογράφος".
Ένας δημοσιογράφος μπορεί να ασχοληθεί και με τα εσώρουχα μιας "τραγουδίστριας" (εάν το φέρει η ανάγκη της επιβίωσης), αλλά (αλίμονο!) δεν είναι αυτή η δουλειά του.
Η δουλειά του είναι να κάνει μία καλή συνέντευξη σε μία (κανονική) τραγουδίστρια.
Η δουλειά του είναι να γράψει ένα άρθρο για μια ωραία παράσταση ή για μία κακή εκπομπή.
Η δουλειά του είναι να παρουσιάσει τον άθλο που κάνουν οι μαθητές ενός χωριού περπατώντας καθημερινά μία ώρα για να φτάσουν στο σχολείο τους.
Η δουλειά του είναι να κάνει ρεπορτάζ σε μία γειτονιά που μαστίζεται από την ανεργία.
Η δουλειά του είναι να στριμώξει με τις ερωτήσεις του τον υπουργό που λέει ψέματα.
Και μπορεί να την κάνει εξαιρετικά τη δουλειά του, ο δημοσιογράφος. Αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία.... Εγκαίρως, για να καταφέρει να πληρώσει και το νοίκι του στο τέλος του μήνα...
Γιατί αυτό είναι τελικά, που ξεχωρίζει τον δημοσιογράφο από τους άλλους: από εκείνους που ενώ το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ασχολούνται με το βρακί της Φουρέιρα, παριστάνουν τους δημοσιογράφους. Από εκείνους που για να παρατείνουν τα 15 λεπτά τηλεοπτικής δημοσιότητας που τους αναλογούν, ξεφτιλίζουν ανθρώπους και ζωές...
Αυτές οι δουλειές, ναι! Είναι ντροπή...
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Ο τρόπος που το εξασφαλίζει ο καθένας, είναι σεβαστός. Και εξαρτάται από πλήθος παραγόντων: από τις ικανότητές του, από την αξιοπρέπειά του, από την αντοχή του, τις ανάγκες του, τις καβάτζες του, την προσφορά εργασίας, τις "άκρες" που έχει ή δεν έχει, την χρονική συγκυρία... και πολλά ακόμα.
Το ρητό "καμία δουλειά δεν είναι ντροπή" ωστόσο, δεν με βρίσκει σύμφωνη.
Στον προσωπικό κώδικα αξιών μου, υπάρχουν δουλειές που είναι ντροπή. Όπως υπάρχουν και άλλες (που συχνά εκείνοι που τις κάνουν ή οι δικοί τους άνθρωποι, ντρέπονται) για τι οποίες έχω μία εντελώς διαφορετική άποψη.
Το να είσαι νταβατζής, για παράδειγμα, είναι ντροπή.
Το να είσαι πόρνη, δεν είναι (όχι πάντα τουλάχιστον).
Το να είσαι μέτοχος σε εισπρακτική εταιρία και να βγάζεις λεφτά βιάζοντας ανθρώπινες ψυχές, είναι ντροπή.
Το να είσαι "κοράκι" και να μεταφέρεις φέρετρα στους ώμους σου στις κηδείες, δεν είναι.
Το να είσαι βουλευτής, ψηφίζοντας μέτρα που οδηγούν τη χώρα σου στον αφανισμό, είναι ντροπή.
Το να αδειάζεις βόθρους, να σφουγγαρίζεις σκάλες, να καθαρίζεις τουαλέτες, δεν είναι.
Το να είσαι επιχειρηματίας που αναγκάζεις τους υπαλλήλους σου να εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας, είναι ντροπή.
Το να δουλεύεις στην λαχαναγορά, στην ιχθυόσκαλα, στην οικοδομή, δεν είναι.
Το κείμενο που διαβάζετε, γράφτηκε σήμερα το πρωί, πριν δω για πρώτη φορά αυτή τη συγκλονιστική διαφήμιση γνωστής μπύρας (που έχει ένα σχετικό θέμα).
Και γράφτηκε με αφορμή μία ερώτηση που δέχτηκα από φίλους, για έναν δημοσιογράφο της τηλεόρασης, που τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά:
- Μα πώς δουλεύει σε αυτήν την εκπομπή; Πώς ασχολείται με το αν φοράει εσώρουχα η Φουρέιρα; Είναι αυτό δημοσιογραφία; Δεν ντρέπεται;, ήταν η ερώτηση.
- Όχι! Οριζοντίως και καθέτως όχι!, ήταν η δική μου απάντηση.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κανένας δημοσιογράφος δεν πρέπει να ντρέπεται για το πού ή με ποιόν δουλεύει ή για το ποια είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται, εφόσον το κάνει για το ιερό μεροκάματο. Θέλω όμως να προσέξετε καλά, αυτό που γράφω: "...κανένας δημοσιογράφος".
Ένας δημοσιογράφος μπορεί να ασχοληθεί και με τα εσώρουχα μιας "τραγουδίστριας" (εάν το φέρει η ανάγκη της επιβίωσης), αλλά (αλίμονο!) δεν είναι αυτή η δουλειά του.
Η δουλειά του είναι να κάνει μία καλή συνέντευξη σε μία (κανονική) τραγουδίστρια.
Η δουλειά του είναι να γράψει ένα άρθρο για μια ωραία παράσταση ή για μία κακή εκπομπή.
Η δουλειά του είναι να παρουσιάσει τον άθλο που κάνουν οι μαθητές ενός χωριού περπατώντας καθημερινά μία ώρα για να φτάσουν στο σχολείο τους.
Η δουλειά του είναι να κάνει ρεπορτάζ σε μία γειτονιά που μαστίζεται από την ανεργία.
Η δουλειά του είναι να στριμώξει με τις ερωτήσεις του τον υπουργό που λέει ψέματα.
Και μπορεί να την κάνει εξαιρετικά τη δουλειά του, ο δημοσιογράφος. Αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία.... Εγκαίρως, για να καταφέρει να πληρώσει και το νοίκι του στο τέλος του μήνα...
Γιατί αυτό είναι τελικά, που ξεχωρίζει τον δημοσιογράφο από τους άλλους: από εκείνους που ενώ το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ασχολούνται με το βρακί της Φουρέιρα, παριστάνουν τους δημοσιογράφους. Από εκείνους που για να παρατείνουν τα 15 λεπτά τηλεοπτικής δημοσιότητας που τους αναλογούν, ξεφτιλίζουν ανθρώπους και ζωές...
Αυτές οι δουλειές, ναι! Είναι ντροπή...
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Comments
Post a Comment