Είναι γνωστό ότι είμαι "Ρεμούλα" (όπως αποκαλεί ο άντρας μου τις fans του Αντώνη Ρέμου). Εξ ου και από την πρώτη ημέρα γέννησης αυτού του blog με ρωτάτε "για τον Ρέμο πότε θα γράψεις;". Ήγγικεν η ώρα, λοιπόν!
Να ξεκινήσω από τα βασικά.
Ναι, ξέρω ότι υπάρχουν σπουδαίοι Έλληνες τραγουδιστές και σπουδαίες Ελληνίδες τραγουδίστριες (ακούω πολλούς και πολλές εξ΄αυτών).
Ναι, ξέρω ότι ίσως κάποιες φορές (...) αγγίζω τα όρια της υπερβολής με τον Ρέμο.
Ναι, ξέρω ότι από τους ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν μπορεί αυτή η υπερβολή να παρεξηγείται.
Ευτυχώς, έχω την ευλογία να έχω έναν σύντροφο που δεν με καταπιέζει γενικότερα, αλλά ειδικότερα στο θέμα του Ρέμου αντιμετωπίζει "την εμμονή" μου, όπως περίπου και την αντίστοιχη που έχω για τις τηγανιτές πατάτες. Αλίμονο αν ένιωθε ότι "απειλείται" από τις τηγανιτές πατάτες...
Έτσι, δεν χρειάστηκε ποτέ να κρύψω πως ακούω φανατικά ό,τι κι αν τραγουδήσει ο Ρέμος, αλλά κυρίως ότι εδώ και πολλά χρόνια (για την ακρίβεια 21!) περνάω καλά μόνο όταν τραγουδάει ο Ρέμος.
Γιατί, θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό: ο Αντώνης Ρέμος μου αρέσει, ΟΤΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ. Το καλύτερό μου, ας πούμε, θα ήταν στο Rising Star, να μην κρίνει, να μην μιλάει, να μην κοουτσάρει, αλλά να τραγουδάει ο ίδιος όλα τα τραγούδια για να μάθουν οι διαγωνιζόμενοι πώς πρέπει να τα ερμηνεύουν.
Τον ακούσαμε για πρώτη φορά με τον Κώστα το 1995, στο (τότε) Διογένης Palace. Σχεδόν άνοιγε το πρόγραμμα, δεν γνωρίζαμε ούτε καν το όνομά του, μα θυμάμαι τα κεφάλια όλων των θαμώνων να γυρνούν προς την πίστα την στιγμή που τραγουδούσε το "Σου γράφω ένα γράμμα" του Γιάννη Πάριου. Ήταν φανερό ότι ο μικρός από τη Θεσσαλονίκη, είχε έρθει για να μείνει.
Λίγους μήνες αργότερα, κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο "Αντώνης Ρέμος" και το ζεϊμπέκικο "Τι ήμουνα για σένανε, τι ήσουνα για μένανε, καιρός λοιπόν για να λογαριαστούμε" κόλλησε θαρρείς στο cd player του αυτοκινήτου μου με τον τρίχρονο τότε γιο μου Κωνσταντίνο, να μερακλώνει σιγοντάροντας "καιλός λοιπόν για να λολαλιαστούμε".
Το μεγάλο κλικ μέσα μου όμως, έγινε το 1996 στις Χάντρες στο Θησείο, όπου ο Ρέμος εμφανιζόταν με τους Λιβιεράτο- Θεοδωρίδου-Τριαντάφυλλο. Θυμάμαι ότι ένα μαγαζί ολόκληρο τραγουδούσε όρθιο το τραγούδι "Εμείς, από τους πρόποδες της γης κατακτητές της κορυφής με την σημαία μας ψηλά" (που στον δίσκο ερμήνευε ο Ρέμος με την Μαντώ) όταν εγώ κατάλαβα ότι (επιτέλους) με αυτόν τον τραγουδιστή περνούσα καλά!
Η "Ρεμούλα" είχε μόλις γεννηθεί μέσα μου!
Στα 21 χρόνια που περάσανε, τα τραγούδια του Αντώνη Ρέμου, συντρόφευσαν προσωπικές και οικογενειακές στιγμές, χαρές αλλά και λύπες. Κάθε τραγούδι του, είναι συνδεδεμένο με μια ανάμνηση.
Το "Πάλι απ΄την αρχή" μας θυμίζει μια επαγγελματική ακροβασία του Κώστα που χρονικά συνέπεσε με την κυκλοφορία του τραγουδιού.
Το "Δεν έχω πού να πάω" είναι ταυτισμένο με μερικά από τα ωραιότερα ξενύχτια της ζωής μας.
Το "Μια αναπνοή" είναι αφιερωμένο από εμένα στον άντρα μου...(κι επειδή σήμερα γιορτάζουμε 25 χρόνια σχέσης είπα να ανεβάσω μόνο αυτό το τραγούδι στο κείμενο).
Το "Χαμογέλασε, πάει πέρασε ό,τι έγινε έγινε μωρό μου" το ακούγαμε με τον γιο μου ένα καλοκαίρι ολόκληρο κάθε μέρα, πηγαίνοντας προς και επιστρέφοντας από την θάλασσα.
Το "Πού να ΄σαι τώρα που κρυώνω και φοβάμαι" είναι το τραγούδι που θυμίζει στους δικούς μου πόσο καλή ερμηνεύτρια είμαι (αν και τραγικά παράφωνη).
Το "Ντροπή σου που δεν κατάλαβες ποτέ τι σου 'χω δώσει" είναι το τραγούδι που ακούγεται (υποχρεωτικά) στην ταβέρνα του Αργύρη στον Αμπελά της Πάρου, μόλις πατήσω εγώ το πόδι μου εκεί.
To "Σ' αγαπώ για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα" είναι ταυτισμένο με μία από τις ωραιότερες Χριστουγεννιάτικες εκδρομές μας στο Καρπενήσι.
Το "Μόνος μου το πέρασα κι αυτό" είναι τόσο σημαντικό που χρειάστηκε να γράψω ένα ολόκληρο κείμενο για αυτό.
Το "Έτσι ξαφνικά" είναι η ιστορία της κοινής ζωής μας.
Το "Έσπασε η νύχτα δυο κομμάτια" είναι το τραγούδι που έπεισε τον Κωνσταντίνο μας να έρθει για πρώτη (και τελευταία φορά) μαζί μας σε νυχτερινή πίστα...
Δεν ακούει ελληνικά τραγούδια ο γιος μας, με εξαίρεση λίγο Μαχαιρίτσα και Μέλισσες. Πρόσφατα, φιλοξενήθηκε από την εκπομπή "Στην υγειά μας ρε παιδιά" στον Alpha. Και προς μεγάλη μας έκπληξη, τραγουδούσε όλα τα τραγούδια του Αντώνη Ρέμου που ακούστηκαν, σαν να τα ήξερε καλύτερα κι από τον ίδιο τον Ρέμο.
-Μαμά, ήταν σαν να είχαν στοιχειώσει το κεφάλι μου! Οι στίχοι έβγαιναν μόνοι τους από το στόμα μου, χωρίς να ξέρω ότι τους ξέρω. Και μετά κατάλαβα το γιατί: γιατί αυτά τα τραγούδια τα ακούω από μωρό, πρωί μεσημέρι, βράδυ, στο αυτοκίνητο και στο σπίτι, όλη μου τη ζωή. Και έχουν μπει μέσα μου σαν να έχω υποστεί πλύση εγκεφάλου, μου είπε το ίδιο βράδυ γελώντας.
Αμαρτίαι γονέων...
Αυτά... Και περί ορέξεως, ουδείς λόγος. Σύμφωνοι;
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Να ξεκινήσω από τα βασικά.
Ναι, ξέρω ότι υπάρχουν σπουδαίοι Έλληνες τραγουδιστές και σπουδαίες Ελληνίδες τραγουδίστριες (ακούω πολλούς και πολλές εξ΄αυτών).
Ναι, ξέρω ότι ίσως κάποιες φορές (...) αγγίζω τα όρια της υπερβολής με τον Ρέμο.
Ναι, ξέρω ότι από τους ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν μπορεί αυτή η υπερβολή να παρεξηγείται.
Ευτυχώς, έχω την ευλογία να έχω έναν σύντροφο που δεν με καταπιέζει γενικότερα, αλλά ειδικότερα στο θέμα του Ρέμου αντιμετωπίζει "την εμμονή" μου, όπως περίπου και την αντίστοιχη που έχω για τις τηγανιτές πατάτες. Αλίμονο αν ένιωθε ότι "απειλείται" από τις τηγανιτές πατάτες...
Έτσι, δεν χρειάστηκε ποτέ να κρύψω πως ακούω φανατικά ό,τι κι αν τραγουδήσει ο Ρέμος, αλλά κυρίως ότι εδώ και πολλά χρόνια (για την ακρίβεια 21!) περνάω καλά μόνο όταν τραγουδάει ο Ρέμος.
Γιατί, θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό: ο Αντώνης Ρέμος μου αρέσει, ΟΤΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ. Το καλύτερό μου, ας πούμε, θα ήταν στο Rising Star, να μην κρίνει, να μην μιλάει, να μην κοουτσάρει, αλλά να τραγουδάει ο ίδιος όλα τα τραγούδια για να μάθουν οι διαγωνιζόμενοι πώς πρέπει να τα ερμηνεύουν.
Τον ακούσαμε για πρώτη φορά με τον Κώστα το 1995, στο (τότε) Διογένης Palace. Σχεδόν άνοιγε το πρόγραμμα, δεν γνωρίζαμε ούτε καν το όνομά του, μα θυμάμαι τα κεφάλια όλων των θαμώνων να γυρνούν προς την πίστα την στιγμή που τραγουδούσε το "Σου γράφω ένα γράμμα" του Γιάννη Πάριου. Ήταν φανερό ότι ο μικρός από τη Θεσσαλονίκη, είχε έρθει για να μείνει.
Λίγους μήνες αργότερα, κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο "Αντώνης Ρέμος" και το ζεϊμπέκικο "Τι ήμουνα για σένανε, τι ήσουνα για μένανε, καιρός λοιπόν για να λογαριαστούμε" κόλλησε θαρρείς στο cd player του αυτοκινήτου μου με τον τρίχρονο τότε γιο μου Κωνσταντίνο, να μερακλώνει σιγοντάροντας "καιλός λοιπόν για να λολαλιαστούμε".
Το μεγάλο κλικ μέσα μου όμως, έγινε το 1996 στις Χάντρες στο Θησείο, όπου ο Ρέμος εμφανιζόταν με τους Λιβιεράτο- Θεοδωρίδου-Τριαντάφυλλο. Θυμάμαι ότι ένα μαγαζί ολόκληρο τραγουδούσε όρθιο το τραγούδι "Εμείς, από τους πρόποδες της γης κατακτητές της κορυφής με την σημαία μας ψηλά" (που στον δίσκο ερμήνευε ο Ρέμος με την Μαντώ) όταν εγώ κατάλαβα ότι (επιτέλους) με αυτόν τον τραγουδιστή περνούσα καλά!
Η "Ρεμούλα" είχε μόλις γεννηθεί μέσα μου!
Στα 21 χρόνια που περάσανε, τα τραγούδια του Αντώνη Ρέμου, συντρόφευσαν προσωπικές και οικογενειακές στιγμές, χαρές αλλά και λύπες. Κάθε τραγούδι του, είναι συνδεδεμένο με μια ανάμνηση.
Το "Πάλι απ΄την αρχή" μας θυμίζει μια επαγγελματική ακροβασία του Κώστα που χρονικά συνέπεσε με την κυκλοφορία του τραγουδιού.
Το "Δεν έχω πού να πάω" είναι ταυτισμένο με μερικά από τα ωραιότερα ξενύχτια της ζωής μας.
Το "Μια αναπνοή" είναι αφιερωμένο από εμένα στον άντρα μου...(κι επειδή σήμερα γιορτάζουμε 25 χρόνια σχέσης είπα να ανεβάσω μόνο αυτό το τραγούδι στο κείμενο).
Το "Χαμογέλασε, πάει πέρασε ό,τι έγινε έγινε μωρό μου" το ακούγαμε με τον γιο μου ένα καλοκαίρι ολόκληρο κάθε μέρα, πηγαίνοντας προς και επιστρέφοντας από την θάλασσα.
Το "Πού να ΄σαι τώρα που κρυώνω και φοβάμαι" είναι το τραγούδι που θυμίζει στους δικούς μου πόσο καλή ερμηνεύτρια είμαι (αν και τραγικά παράφωνη).
Το "Ντροπή σου που δεν κατάλαβες ποτέ τι σου 'χω δώσει" είναι το τραγούδι που ακούγεται (υποχρεωτικά) στην ταβέρνα του Αργύρη στον Αμπελά της Πάρου, μόλις πατήσω εγώ το πόδι μου εκεί.
To "Σ' αγαπώ για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα" είναι ταυτισμένο με μία από τις ωραιότερες Χριστουγεννιάτικες εκδρομές μας στο Καρπενήσι.
Το "Μόνος μου το πέρασα κι αυτό" είναι τόσο σημαντικό που χρειάστηκε να γράψω ένα ολόκληρο κείμενο για αυτό.
Το "Έτσι ξαφνικά" είναι η ιστορία της κοινής ζωής μας.
Το "Έσπασε η νύχτα δυο κομμάτια" είναι το τραγούδι που έπεισε τον Κωνσταντίνο μας να έρθει για πρώτη (και τελευταία φορά) μαζί μας σε νυχτερινή πίστα...
Δεν ακούει ελληνικά τραγούδια ο γιος μας, με εξαίρεση λίγο Μαχαιρίτσα και Μέλισσες. Πρόσφατα, φιλοξενήθηκε από την εκπομπή "Στην υγειά μας ρε παιδιά" στον Alpha. Και προς μεγάλη μας έκπληξη, τραγουδούσε όλα τα τραγούδια του Αντώνη Ρέμου που ακούστηκαν, σαν να τα ήξερε καλύτερα κι από τον ίδιο τον Ρέμο.
-Μαμά, ήταν σαν να είχαν στοιχειώσει το κεφάλι μου! Οι στίχοι έβγαιναν μόνοι τους από το στόμα μου, χωρίς να ξέρω ότι τους ξέρω. Και μετά κατάλαβα το γιατί: γιατί αυτά τα τραγούδια τα ακούω από μωρό, πρωί μεσημέρι, βράδυ, στο αυτοκίνητο και στο σπίτι, όλη μου τη ζωή. Και έχουν μπει μέσα μου σαν να έχω υποστεί πλύση εγκεφάλου, μου είπε το ίδιο βράδυ γελώντας.
Αμαρτίαι γονέων...
Αυτά... Και περί ορέξεως, ουδείς λόγος. Σύμφωνοι;
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Comments
Post a Comment