"Γιατί θέλει να χωρίσουμε; Τι λάθος έκανα;"

"Γιατί θέλει να χωρίσουμε; Τι λάθος έκανα;" με ρώτησε με μάτια πρησμένα από το κλάμα μία φίλη. 

"Γιατί θέλει να χωρίσουμε; Τι λάθος έκανα;", ένα παράπονο που το έχω ακούσει δεκάδες φορές στη ζωή μου και από τα δύο φύλα.

Καταρχάς, να ξεχωρίσουμε τις δύο απορίες. Αν και συχνά εκφράζονται ως πακέτο, στην πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικές.

"Γιατί θέλει να χωρίσουμε;", η πρώτη ερώτηση. Στην οποία εκτιμώ πως υπάρχει απάντηση. Μία. Και ισχύει οριζόντια, σε όλες τις περιπτώσεις.

"Θέλει να χωρίσετε, γιατί θέλει να χωρίσετε". Τελεία. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ψάχνουν σύνθετες απαντήσεις στο ερώτημα αυτό, αρνούμενοι να παραδεχτούν την μία και μόνη: γιατί θέλει να χωρίσετε! Με το γιατί, να έχει το νόημα του "διότι".

Ένα "διότι" τόσο ισχυρό, που αυτομάτως η σημασία των όποιων λόγων, αποδυναμώνεται. Ο καθένας, μπορεί να προσθέσει εκατοντάδες "διότι".

Διότι βαρέθηκε. Ερωτεύτηκε άλλην. Δεν περνάει πια καλά μαζί σου. Άλλαξε κι έχει άλλες ανάγκες. Άλλαξες εσύ και δεν του κάνεις πλέον. Δεν άλλαξες καθόλου σαν να πάγωσε ο χρόνος πάνω σου. Επηρεάστηκε από τρίτους. Έβαλε το τι θα πει ο κόσμος; πάνω από εσένα. Είδε ξαφνικά ποια πραγματικά είσαι. Δεν εκτίμησε αυτό που είχε δίπλα του. Δεν ξέρει τι θέλει. Ξέρει τι θέλει κι εσύ δεν το ΄χεις. 

Ή απλώς διότι είναι "μα@%&#ς" (συγγνώμη, αλλά κάποια πράγματα εκφράζονται με συγκεκριμένες μόνο λέξεις...)

Μπορείς να διαλέξεις όποιο "διότι" σου ταιριάζει. Όποιο σου κάνει καλό. Όποιο σε βοηθάει. Όποιο σου δίνει άλλοθι. Όποιο σε βολεύει. Όποιο ισχύει... Τι σημασία έχει; Η ουσία παραμένει αναλοίωτη: θέλει να χωρίσετε!

Και πάμε τώρα στο δεύτερο ερώτημα: "τι λάθος έκανα;".

Γίνομαι έξω φρενών όταν ακούω αυτή τη φράση από ανθρώπους που οι σύντροφοί τους έχουν επιλέξει τον χωρισμό. Δεν την αντιλαμβάνομαι αυτήν την "θυματοποίηση". 

"Τι λάθος έκανα;". 

Γιατί πρέπει απαραιτήτως να έχεις κάνει εσύ το λάθος; Γιατί το να είσαι ο εαυτός σου, το να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου, το να συμπεριφέρεσαι όπως σε κάνει ευτυχισμένη, πρέπει να χαρακτηριστεί σαν "λάθος", με μοναδικό κριτήριο ότι όλα αυτά δεν ταίριαζαν στις επιθυμίες του άλλου;

Γιατί πρέπει απαραιτήτως να έχεις κάνει μόνο εσύ το "λάθος"; Γιατί το να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον εαυτό σου, να συμβιβαστείς, να καταπιεστείς για χάρη του, να γίνεις μια κατά παραγγελία του προσωπικότητα που στο τέλος καταντάει πληκτική καρικατούρα, πρέπει να χαρακηριστεί μόνο σαν δικό σου "λάθος" και όχι σαν "λάθος" και αυτού που το προκάλεσε;

"Τι λάθος έκανα;".

Λάθη, εκτός εισαγωγικών, γίνονται κάθε μέρα, σε όλες τις σχέσεις. Λάθη που μπορεί να φθείρουν, να διαβρώσουν, να ταρακουνήσουν το οικοδόμημα. Δεν είμαι ωστόσο της άποψης ότι γκρεμίζεται μία αληθινή, γερή, "δουλεμένη", σχέση ζωής από αυτά. Δεν είναι τεστάκι "σωστού- λάθους" οι ανθρώπινες σχέσεις.

Θεωρώ πως ισχύει σε αυτές, ό,τι περίπου και στους καταστροφικούς σεισμούς: προκαλούνται ή από απελευθέρωση ενέργειας ή από την ύπαρξη ρηγμάτων ή από τις εκρήξεις ηφαιστείων. Δηλαδή, από αιτίες που συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια. Σπανιότατα πάνω σε αυτήν... 

Γι αυτό και στην ερώτηση της φίλης "γιατί θέλει να χωρίσουμε; Τι λάθος έκανα;" η μόνη απάντηση που μπόρεσα να της δώσω είναι "θέλει να χωρίσετε γιατί θέλει να χωρίσετε. Και το λάθος σου είναι πως χάνεις χρόνο με ανούσιες ερωτήσεις".

Σε τελική ανάλυση, είναι Άνοιξη. Πάμε παραπάνω... Όχι παρακάτω...

Σημ: όλα τα προηγούμενα ισχύουν και με θηλυκά άρθρα, αντωνυμίες και επίθετα. Για πρακτικούς λόγους χρησιμοποίησα αποκλειστικά το αρσενικό γένος στο ρόλο του "θύτη"...

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
follow me on facebook