Λένε πως με τους ανθρώπους που τους ξέρεις από μικρά παιδάκια και τους αγαπάς, δεν γίνεται να είσαι αντικειμενικός, όμως προσωπικά (νομίζω πως) τα καταφέρνω. Στην περίπτωση εξάλλου της Ελεονώρας Ζουγανέλη, το ταλέντο είναι τόσο αντικειμενικό και αυταπόδεικτο που δεν χρειάζεται να προσπαθήσω και πολύ.
Την είδα και την άκουσα προχθές στον τελικό του The Voice και μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι σε κάθε της εμφάνιση γίνεται όλο και καλύτερη. Η φωνή της, η ερμηνεία της, οι κινήσεις της, οι ματιές της, έχουν πάντα κάτι παραπάνω από την προηγούμενη φορά (κι αυτό δεν είναι ο κανόνας στους τόσο ταλαντούχους ανθρώπους που συχνά "στρογγυλοκάθονται" πάνω στην επιτυχία και αφήνουν την ζωή να τους προσπεράσει).
Η Ελεονώρα, γεννήθηκε καλλιτέχνης.
Τη θυμάμαι από μικρούλα να λέει πως θα γίνει ηθοποιός. Όχι γιατί δεν αγαπούσε το τραγούδι αλλά γιατί για εκείνη ήταν μάλλον κάτι τόσο απλό όσο για εμάς τους υπόλοιπους η ανάσα μας.
Με πατέρα σπουδαίο συνθέτη (πρώτα από όλα και μετά τόσα πολλά ακόμη) και μητέρα τραγουδίστρια (με μία φωνή που σε μαγεύει), η Ελεονώρα είχε την ευτυχία να κληρονομήσει και από τους δύο τα καλύτερα στοιχεία τους. Όχι μόνο ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος.
Γιατί όταν η Ελεονώρα τραγουδάει "μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις", με έναν μαγικό τρόπο νιώθεις σαν να τον βλέπεις τον "μπάσταρδο", με σάρκα και οστά.
Όταν η Ελεονώρα τραγουδάει "ρε μη φοβηθείς τον άνθρωπο, ωρέ όσο θεριό και να’ναι", με έναν μαγικό τρόπο νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις το θεριό.
Δεν νομίζω πως υπάρχει τραγούδι που να μην μπορεί να το πει με επιτυχία αυτή η θεία φωνή. Αρκεί να το αισθάνεται...
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Την είδα και την άκουσα προχθές στον τελικό του The Voice και μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι σε κάθε της εμφάνιση γίνεται όλο και καλύτερη. Η φωνή της, η ερμηνεία της, οι κινήσεις της, οι ματιές της, έχουν πάντα κάτι παραπάνω από την προηγούμενη φορά (κι αυτό δεν είναι ο κανόνας στους τόσο ταλαντούχους ανθρώπους που συχνά "στρογγυλοκάθονται" πάνω στην επιτυχία και αφήνουν την ζωή να τους προσπεράσει).
Η Ελεονώρα, γεννήθηκε καλλιτέχνης.
Τη θυμάμαι από μικρούλα να λέει πως θα γίνει ηθοποιός. Όχι γιατί δεν αγαπούσε το τραγούδι αλλά γιατί για εκείνη ήταν μάλλον κάτι τόσο απλό όσο για εμάς τους υπόλοιπους η ανάσα μας.
Με πατέρα σπουδαίο συνθέτη (πρώτα από όλα και μετά τόσα πολλά ακόμη) και μητέρα τραγουδίστρια (με μία φωνή που σε μαγεύει), η Ελεονώρα είχε την ευτυχία να κληρονομήσει και από τους δύο τα καλύτερα στοιχεία τους. Όχι μόνο ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος.
Ένα ευαίσθητο, γλυκό, τρυφερό, ευγενικό πλάσμα, που την στιγμή που σε αγκαλιάζει νιώθεις ότι θα σκάσεις από το σφίξιμο, με ένα χαμόγελο που βγαίνει απευθείας από την ψυχή της και φωτίζει τα μάτια της σαν προβολέας... Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους γονείς της...
Παρακολουθώντας την να ερμηνεύει, αισθάνομαι πως κάθε τραγούδι γίνεται ένα μικρό μονόπρακτο στα χείλη της.
Παρακολουθώντας την να ερμηνεύει, αισθάνομαι πως κάθε τραγούδι γίνεται ένα μικρό μονόπρακτο στα χείλη της.
Δεν είναι μόνο η κορυφαία φωνή της.
Δεν είναι μόνο το συναίσθημα που ξεχειλίζει.
Δεν είναι μόνο η κίνηση της που είναι εξαιρετική.
Δεν είναι μόνο η ομορφιά της που μεγαλώνει μαζί της.
Δεν είναι μόνο η ομορφιά της που μεγαλώνει μαζί της.
Είναι και οι εικόνες που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου.
Γιατί όταν η Ελεονώρα τραγουδάει "μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις", με έναν μαγικό τρόπο νιώθεις σαν να τον βλέπεις τον "μπάσταρδο", με σάρκα και οστά.
Όταν η Ελεονώρα τραγουδάει "ήμουν απ΄αυτές που τις διώχνουνε ως κι οι θάλασσες", με έναν μαγικό τρόπο νιώθεις σαν να περπατούν δίπλα σου όλες οι γυναίκες που μάτωσαν από απόρριψη...
Όταν η Ελεονώρα τραγουδάει "ρε μη φοβηθείς τον άνθρωπο, ωρέ όσο θεριό και να’ναι", με έναν μαγικό τρόπο νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις το θεριό.
Δεν νομίζω πως υπάρχει τραγούδι που να μην μπορεί να το πει με επιτυχία αυτή η θεία φωνή. Αρκεί να το αισθάνεται...
Και βλέποντάς την προχθές στον τελικό του The Voice, να χαμογελάει με συστολή όταν ο Γιώργος Καπουτζίδης έλεγε για εκείνη λόγια που της άξιζαν και να κοκκινίζει στο έντονο χειροκρότημα του κόσμου, αισθάνηκα πως μάλλον μέσα της σκεφτόταν "σας ευχαριστώ πολύ, αλλά εγώ κάνω απλώς αυτό που αγαπάω".
Όπως όλοι οι ευλογημένοι άνθρωποι κοριτσάκι μου...
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Comments
Post a Comment