Ένα τραγούδι που έφτασε στα αυτιά μου από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, ήταν το έναυσμα για το κείμενο που ακολουθεί: "Δεν έμαθες;, δε ρώτησες, οι ντόπιοι να σου πούνε, ποιές είναι οι Πειραιώτισσες και πώς τις κατακτούνε", έλεγε, με την φωνή της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Υπάρχει μία υπεραπλουστευμένη άποψη ότι οι Πειραιώτισσες είναι "μαγκάκια". Μια ιδιότητα που συχνά ταυτίζεται με την αγένεια, την έλλειψη θηλυκότητας, φινέτσας, αγωγής. Όχι, οι Πειραιώτισσες δεν είμαστε τέτοια "μαγκάκια". Είμαστε όμως πλάσματα που μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να λέμε την γνώμη μας. Φωναχτά. Άλλες με επιθετικότητα και τσαμπουκά, άλλες με νάζι και καπατσοσύνη, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η Πειραιώτισσα δεν είναι εύκολη συνομιλήτρια. Θα διαφωνήσει μαζί σου, θα επιχειρηματολογήσει, ενίοτε θα σου βγάλει μία γλώσσα μέχρι απέναντι, γιατί έτσι μεγάλωσε. Σε μία πόλη χωρίς "περιοριστικά τείχη", ελεύθερη όσο κι η θάλασσα της.
Επηρεάζει καταλυτικά την ανατροφή ενός κοριτσιού στον Πειραιά, η θάλασσα. Κι αυτό γιατί οι Πειραιώτισσες μεγαλώνουν έξω από τα σπίτια τους, αναπνέοντας την αύρα της Πειραϊκής, του Πασαλιμανιού, της Καστέλλας, του Μικρολίμανου, του Χατζηκυριάκειου, της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου, του λιμανιού (θα εκπλαγείτε αν περπατήσετε το λιμάνι του Πειραιά παρέα με έναν ντόπιο που ξέρει να σας πάει στις μυστικές γωνιές του και να σας συστήσει με τις μοναδικές ομορφιές του).
Όποια έχει περάσει ερωτική απογοήτευση στον Σταυρό, όποια έχει ερωτευτεί στη Μαρίνα Ζέας, όποια έχει κολυμπήσει στο Σκαφάκι, όποια έχει κάνει κούνιες στο Διρό, όποια έχει περπατήσει στην Πασαρέλα, όποια έχει μελαγχολήσει στα σκαλάκια της Καστέλλας, όποια έχει μπει κρυφά σε βαρκάκι στο λιμανάκι του Κερατσινίου, όποια έχει οδηγήσει ξημέρωμα μέχρι τον έρημο χώρο δίπλα από τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, καταλαβαίνει τι εννοώ...
Όσο για το "πώς κατακτούνε τις Πειραιώτισσες;" που σας υποσχέθηκα στον τίτλο; Α, αυτό θα πρέπει να το παλέψετε μόνοι σας. Εγώ για να σας βοηθήσω λίγο, προτείνω να ακούσετε προσεχτικά τα τέσσερα τραγούδια-ύμνους για τις Πειραιώτισσες που επέλεξα και μετά, να κάνετε την προσπάθειά σας. Αν τα καταφέρετε, θα δείτε πως άξιζε τον κόπο η ταλαιπωρία.... Γιατί, δεν θα σας πω ψέματα: έχει ταλαιπωρία... Good luck!
Όσα θα διαβάσετε είναι άκρως υποκειμενικά και τοπικιστικά και ουδόλως επιστημονικά. Αναφέρονται σε μία πολύ ιδιαίτερη κατηγορία γυναικών, που για να τις καταλάβεις και να κατακτήσεις μια θέση στις καρδιές τους, θέλει και κόπο και τρόπο: τις Πειραιώτισσες. Τις γυναίκες που μεγαλώσαμε στον Πειραιά και μέσα από την επαφή με την πόλη μας (μία από τις ομορφότερες του κόσμου) και τους συμπολίτες μας, αποκτήσαμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά στην συμπεριφορά και τον χαρακτήρα μας.
Υπάρχει μία υπεραπλουστευμένη άποψη ότι οι Πειραιώτισσες είναι "μαγκάκια". Μια ιδιότητα που συχνά ταυτίζεται με την αγένεια, την έλλειψη θηλυκότητας, φινέτσας, αγωγής. Όχι, οι Πειραιώτισσες δεν είμαστε τέτοια "μαγκάκια". Είμαστε όμως πλάσματα που μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να λέμε την γνώμη μας. Φωναχτά. Άλλες με επιθετικότητα και τσαμπουκά, άλλες με νάζι και καπατσοσύνη, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η Πειραιώτισσα δεν είναι εύκολη συνομιλήτρια. Θα διαφωνήσει μαζί σου, θα επιχειρηματολογήσει, ενίοτε θα σου βγάλει μία γλώσσα μέχρι απέναντι, γιατί έτσι μεγάλωσε. Σε μία πόλη χωρίς "περιοριστικά τείχη", ελεύθερη όσο κι η θάλασσα της.
Επηρεάζει καταλυτικά την ανατροφή ενός κοριτσιού στον Πειραιά, η θάλασσα. Κι αυτό γιατί οι Πειραιώτισσες μεγαλώνουν έξω από τα σπίτια τους, αναπνέοντας την αύρα της Πειραϊκής, του Πασαλιμανιού, της Καστέλλας, του Μικρολίμανου, του Χατζηκυριάκειου, της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου, του λιμανιού (θα εκπλαγείτε αν περπατήσετε το λιμάνι του Πειραιά παρέα με έναν ντόπιο που ξέρει να σας πάει στις μυστικές γωνιές του και να σας συστήσει με τις μοναδικές ομορφιές του).
Όποια έχει περάσει ερωτική απογοήτευση στον Σταυρό, όποια έχει ερωτευτεί στη Μαρίνα Ζέας, όποια έχει κολυμπήσει στο Σκαφάκι, όποια έχει κάνει κούνιες στο Διρό, όποια έχει περπατήσει στην Πασαρέλα, όποια έχει μελαγχολήσει στα σκαλάκια της Καστέλλας, όποια έχει μπει κρυφά σε βαρκάκι στο λιμανάκι του Κερατσινίου, όποια έχει οδηγήσει ξημέρωμα μέχρι τον έρημο χώρο δίπλα από τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, καταλαβαίνει τι εννοώ...
Σε αλλάζουν οι εικόνες αυτές, σε βοηθούν να ανασάνεις, να ουρλιάξεις, να ξεσπάσεις, να χαρείς, να σπάσεις δεσμά και δεσμεύσεις, αφήνοντας το γαλάζιο να σε πάρει μαζί του, να σε ταξιδέψει όπου λαχταράει η ψυχή σου.
Αυτό το "έξω", η αίσθηση της μεγάλης γειτονιάς, που όλοι πάνω κάτω γνωρίζονται μεταξύ τους, η σιγουριά πως ακόμη κι όταν είσαι "στα πατώματα" ξέρεις πού θα βρεις τον σωστό φίλο χωρίς καν να χρειαστεί να του τηλεφωνήσεις, το "εγώ είμαι εδώ" με το οποίο ανατρέφουν οι Πειραιώτισσες μάνες τα παιδιά τους κι εκείνες τα δικά τους παιδιά, το "τρέχω δίπλα σου" στην χαρά και το πόνο, διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα μιας γυναίκας που μεγαλώνει στον Πειραιά.
Υπάρχει όμως ένας ακόμη παράγοντας που επηρεάζει καταλυτικά τις Πειραιώτισσες: το γεγονός ότι μεγαλώνουμε παρέα με μίαν επίσης μοναδική κατηγορία ανδρών, τους Πειραιώτες. Άξιοι "αντίπαλοι", ζόρικοι συνοδοιπόροι, σε αναγκάζουν από μικρό κοριτσάκι να βάζεις τα δυνατά σου για να τα καταφέρεις, δημιουργώντας σου παράλληλα την ασφάλεια πως ό,τι κι αν συμβεί, αυτοί θα είναι εκεί και θα καθαρίσουν για σένα. Θέλεις δεν θέλεις!
Μην φανταστεί κανείς ότι δεν έχουμε στραβά και οι μεν και οι δε. Χιλιάδες! Όπως και τα στραβά του Πειραιά. Αλλά αυτά, είναι για ενδοοικογενειακή χρήση. Τα λέμε μεταξύ μας, αναθεματίζουμε, θυμώνουμε, βρίζουμε (το ομολογώ!) την πόλη μας, όμως είμαστε έτοιμοι να πέσουμε στην φωτιά για να την υπερασπιστούμε αν κάποιος "ξένος" τολμήσει να κάνει το ίδιο...
Comments
Post a Comment