Πρώτος από όλους, όπως κάθε χρόνο, κρέμασε ο γείτονας την Ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του. Και, τι περίεργο;, φέτος το χρώμα της μου φάνηκε πιο γαλανό από κάθε άλλη φορά.
-Άλλαξες σημαία; τον ρώτησα.
-Όχι. Δέκα χρόνια τώρα, αυτήν έχω, με διαβεβαίωσε.
Και τότε κατάλαβα. Δεν άλλαξε ο γείτονας την σημαία του. Άλλαξε ο τρόπος που τη βλέπω εγώ. Το διαπιστώνω καθημερινά, το εισπράττω από ανθρώπους κάθε ηλικίας, ανεξάρτητα από το μορφωτικό και το κοινωνικό τους επίπεδο: σαν να (ξανα)ανακαλύψαμε την Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης.
Ίσως να φταίει η αποκαθήλωση της ανόητης αριστερίστικης άποψης ότι όποιος αγαπάει την πατρίδα του είναι αυτομάτως φασίστας. Άποψη που έκαναν "σημαία τους" οι αληθινοί φασίστες, παίρνοντας "εργολαβία" οτιδήποτε εθνικό για να το μετατρέψουν σε ψηφαλάκια...
Ίσως πάλι, να πάθαμε αυτό που συμβαίνει στα ζευγάρια, όταν ο ένας θεωρεί δεδομένο τον άλλο και ξαφνικά αισθανθεί πως τον χάνει. Είναι η στιγμή που συνήθως εκτιμάς τι έχεις: όταν κινδυνεύεις να το χάσεις.
Μπορεί τελικά, αυτός να είναι ο λόγος που όλο και περισσότεροι Έλληνες τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιούμε την σημασία, την αξία, το μέγεθος της χώρας μας (το πραγματικό, όχι εκείνο που θέλουν κάποιοι να μας κάνουν να πιστέψουμε πως έχει...). Γιατί εν μέσω μνημονίων, νιώθουμε πως την χάνουμε την Ελλάδα μας. Και αφήνουμε στην άκρη τα (πολλά) στραβά της, εκτιμώντας από την αρχή τη μοναδικότητά της...
Παρακολουθώντας πριν από καιρό μία ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου οι άνθρωποι αναζητούσαν έναν άλλον πλανήτη για να μεταφερθούν, αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε να συμβεί κάτι ανάλογο με την Ελλάδα. Αν θα μπορούσαμε δηλαδή ενωμένοι οι Έλληνες να την ξαναχτίσουμε από την αρχή, όχι φυσικά σε άλλον πλανήτη, αλλά κάπου αλλού πάνω στη Γη μας. Όσο κι αν το σκέφτηκα, στην ίδια απάντηση κατέληξα: όχι!
Η χώρα μας, κοντά στις δεκάδες ιδιαιτερότητες της έχει και τούτη: δεν αρκούν μόνο οι Έλληνες για να την ξαναφτιάξουν. Ακόμη κι αν βρίσκαμε ένα μαγικό τρόπο να πετάξουμε όλα τα ελαττώματά μας και να πορευτούμε μόνο με τα καλά στον νέο τόπο που θα πηγαίναμε (την περηφάνεια, την εργατικότητα, το φιλότιμο, την ευαισθησία, την ευθύτητα, την δικαιοσύνη, την δημοκρατία...) φοβάμαι πως και πάλι δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε Ελλάδα. Όχι, χωρίς τον ήλιο της, το φως της, τη θάλασσά της, το χώμα της, τις εκκλησιές, τα μνημεία της. Αν κάτι από όλα λείψει, δεν θα είναι η Ελλάδα.
Μπορεί να βρίσκαμε κάπου έναν ήλιο που να λάμπει όπως ο Ελληνικός, μα πάλι θα μας έλειπε το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, η ανατολή του Σουνίου, το φως της Πλάκας, το λευκό των Κυκλάδων που δεν υπάρχει σε καμία χρωματική παλέτα της γης, αφού γεννιέται από την ένωση των δυο γαλάζιων, ουρανού και θάλασσας και την αντανάκλασή της στις πέτρες.
Μπορεί να βρίσκαμε μια εύφορη γη, μα πάλι θα μας έλειπαν τα αιωνόβια πλατάνια μας, τα αμπέλια και οι ελιές μας, η μαστίχα, η ρίγανη, το θυμάρι, ο δυόσμος, ο βασιλικός, οι μπουκαμβίλιες, τα έλατα, οι κέδροι και οι μυρτιές.
Μπορεί να βρίσκαμε κάπου μια θάλασσα κι έναν φωτεινό γαλάζιο ουρανό, μα πάλι θα μας έλειπαν τα λιμάνια και τα νησιά μας. Ο Πειραιάς, η Θεσσαλονίκη, η Καβάλα, η Καλαμάτα, η Ρόδος... Θα μας έλειπαν η ευλογημένη Κρήτη, τα ψαροχώρια της Ικαρίας, της Σάμου, της Λέσβου, του Άη Στράτη και του Καστελόριζου, η παραμυθένια ομορφιά των Επτανήσων, ο αέρας της Σύρου και της Μυκόνου, η μυρωδιά της Αίγινας, της Ύδρας, των Σπετσών, οι κρυμμένοι φυσικοί θησαυροί της Μήλου, της Άνδρου, της Χαλκιδικής, της Σκιάθου...
Μπορεί να βρίσκαμε κάπου ορεινούς όγκους με ξεχωριστή φυσική ομορφιά μα πάλι θα μας έλειπαν ο Παρνασσός και η Πίνδος, η μυσταγωγία του Ολύμπου, του Μυστρά, του Ταϋγετου και των Μετεώρων, η μαγεία του Πηλίου και της Μονεμβασιάς, τα Καλάβρυτα, τα Ζαγοροχώρια...
Ακόμη όμως κι αν υπήρχε τρόπος να τα δημιουργήσουμε όλα αυτά σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη, πάλι δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε Ελλάδα.
Γιατί θα μας έλειπαν οι Εκκλησίες και τα Μοναστήρια μας (και παρακαλώ μην το εκλάβετε ως θρησκοληψία). Όποιος έχει πάει έστω και μια φορά στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά στα Αναφιώτικα, στον Άγιο Δημήτρη Λουμπαρδιάρη στου Φιλοπάππου, στον Άγιο Δημήτρη ή στην Παναγιά την Αχειροποίητο στη Θεσσαλονίκη, στην Εκατονταπυλιανή της Πάρου, στην Παναγιά της Τήνου, στον Πανορμίτη της Σύμης, στις Μονές των Μετεώρων, στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου, στη Μονή Προυσού στο Καρπενήσι.... καταλαβαίνει τι εννοώ. Δεν ξαναγίνονται όλα αυτά. Δεν μπορεί να ξαναχτιστεί Μονή Αγίας Λαύρας. Κουβαλάνε πολύ περισσότερα από τούβλα και εικονίσματα αγίων στους τοίχους τους...
Ο σημαντικότερος όμως λόγος που δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε πουθενά αλλού Ελλάδα, είναι γιατί θα έλειπαν τα μνημεία μας, τα αρχαία χνάρια, οι πέτρες που υπάρχουν διάσπαρτες, συχνά παρατημένες απ΄' άκρο σ' άκρο του τόπου που γέννησε τον πολιτισμό. Πέτρες που πολλοί από εμάς τις προσπερνάμε αδιάφορα, αγνοούμε την ιστορία τους, όμως είναι κομμάτι της ύπαρξής μας. Τίποτα, σε κανένα μέρος του κόσμου, δεν θα είναι ίδιο χωρίς αυτές. Χωρίς Παρθενώνα, Δελφούς, Επίδαυρο, Ολυμπία, Κνωσσό..., όχι , δεν υπάρχει Ελλάδα...
Έχω συναντήσει Γερμανούς που ζούν μόνιμα στη Μάνη, Γάλλους στην Πάρο, Βρεττανούς στη Ζάκυνθο, Ρώσους στη Χαλκιδική, Σουηδούς στην Κρήτη, και δεν τους λείπει ούτε στο ελάχιστο η πατρίδα τους (παρά μόνο όταν καλούνται να αντιμετωπίζουν το θηρίο που λέγεται Ελληνικό Δημόσιο...). Μα δεν άκουσα ποτέ, ούτε έναν Έλληνα που ζει στο εξωτερικό, να λέει το ίδιο για την Ελλάδα. Μέσα τους την κουβαλάνε, ακόμη και στις γειτονιές τους προσπαθούν να την "δημιουργήσουν", με ένα όνειρο ξυπνάνε και κοιμούνται: την επιστροφή σε αυτήν. Έστω και για λίγο.
Μόνο εδώ μπορεί να υπάρξει Ελλάδα. Μόνο εδώ μπορούμε και πρέπει να την "ξαναχτίσουμε" οι Έλληνες. Ξέρω ότι δεν λύνονται τα τιτάνια προβλήματα της χώρας μας ούτε με ευχολόγια, ούτε με ρομαντισμούς. Όμως πού και πού τα χρειαζόμαστε κι αυτά. Για να γλυκάνουν την ψυχή μας. Την πονεμένη Ελληνική ψυχή μας...
Comments
Post a Comment