"Είδα" το La La Land των Δαλιανίδη, Πλέσσα, Λάσκαρη, Καραγιάννη, Βλαχοπούλου...

Άκουγα εδώ και μέρες ότι το La La Land, το μιούζικαλ που έχει σαρώσει τις υποψηφιότητες των Oscars και όλα δείχνουν ότι θα είναι ο μεγάλος νικητής των Βραβείων, θυμίζει έντονα τα θρυλικά μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Στα χορευτικά, στο σενάριο, στα πλάνα, στη μουσική, στα σκηνοθετικά ευρήματα, στις ερμηνείες...

Βλέποντας την ταινία, αισθάνθηκα αρκετές φορές ότι ζούσα ένα deja vu. 

"Ένιωσα" την εκρηκτική αύρα της Ζωής Λάσκαρη και του Τόλη Βοσκόπουλου, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε η Emma Stone με τον Ryan Gosling στην οθόνη.

"Είδα" τη Ζωή Λάσκαρη και τον Φαίδωνα Γεωργίτση στη σκηνή που ο πρωταγωνιστής παίζει πιάνο.

"Είδα" την Μάρθα Καραγιάννη στη σκηνή που η πρωταγωνίστρια Stone χορεύει πάνω στο μπαρ με τα ναυτάκια από κάτω.

"Είδα" τη Μαίρη Χρονοπούλου να περπατάει λάγνα στο σαλόνι του πλοίου. 

"Είδα" τη Ρένα Βλαχοπούλου και τον Ντίνο Ηλιόπουλο στη σκηνή που το πρωταγωνιστικό ζευγάρι χορεύει στο παγκάκι.

"Είδα" τον Κώστα Βουτσά, την Χλόη Λιάσκου, την Ελένη Προκοπίου, τον Ανδρέα Ντούζο, να χορεύουν στη σκηνή του ομαδικού χορευτικού πάνω στη γέφυρα.

"Είδα" χορογραφίες του Καστρινού, του Φλερρύ, του Σειληνού, του Μεταξόπουλου.

"Άκουσα" τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιάννη Βογιατζή κάτω από έναν ουρανό μ' αστέρια, παρέα με την Ζωή Λάσκαρη και τον Βαγγέλη Βουλγαρίδη στην ίδια σκηνή.

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν (φυσικά!) ότι οι δημιουργοί του La La Land αντέγραψαν τον Δαλιανίδη, τον Πλέσσα, τη Βλαχοπούλου, τη Λάσκαρη, την Καραγιάννη... όπως κάποιοι ειρωνικά υπονοούν. 

Σημαίνουν όμως ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι δικοί μας, οι Έλληνες, αν είχαν γεννηθεί στο Χόλιγουντ, θα είχαν στο τσεπάκι τους εδώ και πολλές δεκαετίες τα Oscars που ετοιμάζονται να πάρουν οι συντελεστές του La La Land.

Και αν αυτό για κάποιους είναι ενοχλητικό, τους ζητώ συγγνώμη για την... ενόχληση. 

Έχω ήδη διαβάσει πολλά ειρωνικά σχόλια για τις ομοιότητες του La La Land με τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Κάποια κακοπροαίρετα, άλλα ειρωνικά και πολλά χιουμοριστικά. Δεν έχω λόγο να ασχοληθώ με αυτά. Έτσι κι αλλιώς αυτό που εγώ καταθέτω είναι η προσωπική, βαθιά υποκειμενική άποψη ενός θεατή που δεν έχει ιδέα από κριτική κινηματογράφου, δεν έχει γνώσεις μουσικής ή χορού, δεν διεκδικεί δάφνες ειδικού. 

Γράφω αυτά που "είδα" και "άκουσα" με την μνήμη μου, αυτά που αισθάνθηκα, παρακολουθώντας την ταινία. Και (υποθέτω) δεν υπάρχει κανείς που θα αμφισβητήσει το δικαίωμά μου να αισθάνομαι...

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook