"Είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας, ποιός είναι αυτός που δεν λαχτάρησε να πιει;", τραγουδούσε η Ρίτα. Την "γοητεία της αμαρτίας", ύμνησε στην ομώνυμη ταινία ο μέγας Βισκόντι. "Το ξένο είναι πιο γλυκό" υποστήριξαν ο Κάρι Γκραντ και ο Ρόμπερτ Μήτσαμ. Ποια είμαι εγώ που θα τους αμφισβητήσω; Είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο άνθρωπος γοητεύεται από το απαγορευμένο, το μη νόμιμο, το κρυφό, ακόμη κι από εκείνο που ανήκει σε άλλον.
Και για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι σε σχέσεις και ουχί σε υλικά αγαθά. Που θα πει ότι το αντικείμενο του πόθου σου δεν είναι π.χ. μία κλεμένη Ferrari αλλά μία Νίτσα. Η οποία δεν είναι η νόμιμη σύζυγός σου. Είναι παντρεμένη με τον κουμπάρο. Η σχέση μαζί της είναι "απαγορευμένη". Αλλά, βρε αδελφέ, δεν κάνεις κι έγκλημα.
Το ερώτημα που με απασχολεί, είναι αν η Νίτσα, η ίδια ακριβώς Νίτσα, θα ασκούσε την ίδια γοητεία πάνω σου, στην περίπτωση που την γνώριζες όταν θα είσαστε και οι δύο μόνοι και ελεύθεροι. Χωρίς την παραμορφωτική δύναμη του απαγορευμένου καρπού...
'Εχω ακούσει δεκάδες απόψεις γύρω από το θέμα αυτό και στην συντριπτική τους πλειοψηφία συμφωνούν ότι ο καλύτερος τρόπος να διαλύσεις μία παράνομη σχέση, είναι να την κάνεις νόμιμη. Αυτομάτως, η Νίτσα αλλά και ο Μήτσος (για να δανειστώ ένα όνομα) αποκτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Που δεν τις λες και Χολιγουντιανές...
" Αυτό ακριβώς δεν έπαθε ο Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ σύντροφοί του; Μόλις απέκτησαν νόμιμη σχέση με την εξουσία, αποκαλύφτηκε μπροστά μας το πραγματικό τους μέγεθος", μου σχολίασε ένας φίλος, ενώ συζητούσαμε για την παραμορφωτική γοητεία της αμαρτίας. Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος και για την γοητεία της Αντζελίνας Τζολί να συζητούσαμε, πάλι στον καημό του με τον Τσίπρα θα κατέληγε, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή τη φορά έχει ένα δίκιο. Για τον Τσίπρα και την εξουσία. Όχι για την Τζολί...
Και φτάνω τώρα στον πραγματικό λόγο που γράφονται αυτές οι γραμμές. Στο ερώτημα "γροθιά στο κατεστημένο": η περίφημη γοητεία που ασκεί το αμαρτωλό και απαγορευμένο, ισχύει και για το μπρόκολο και το προφιτερόλ;
Δηλαδή, αν το μπρόκολο έπαυε να είναι ένα θρεπτικό λαχανικό με μηδενικές θερμίδες, και αποκτούσε όλα τα αμαρτωλά χαακτηριστικά του προφιτερόλ, θα γινόταν ξαφνικά τόσο γοητευτικό, λαχταριστό και εθιστικό; Θα θέλαμε με πάθος να τρώμε μπρόκολο, το ίδιο άνοστο μπρόκολο, αν ξέραμε ότι κάθε πράσινη μπουκιά του είναι μία αμαρτία για τον οργανισμό και το σώμα μας;
Και αντίστροφα, αν το προφιτερόλ ήταν ένα θρεπτικό γλύκισμα με μηδενικές θερμίδες που θα μπορούσαμε να το καταναλώνουμε ελεύθερα, χωρίς φόβο κι ενοχές, θα χάναμε το πάθος μας γι αυτό, μόνο και μόνο γιατί δεν θα ήταν πια "απαγορευμένο";
Προσωπικά, δεν το νομίζω! Για να ακριβολογώ, το αποκλείω εντελώς. Θα μου πείτε, αφού το αποκλείεις στο μπρόκολο και στο προφιτερόλ, γιατί το δέχεσαι στην Νίτσα και τον Μήτσο; Μα ούτε σε αυτούς το δέχομαι. Αναγνωρίζω όμως την ανάγκη του ανθρώπου για άλλοθι. Και η δήθεν "παραμορφωτική γοητεία της αμαρτίας" είναι εξαιρετικό ως τέτοιο.
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Και για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι σε σχέσεις και ουχί σε υλικά αγαθά. Που θα πει ότι το αντικείμενο του πόθου σου δεν είναι π.χ. μία κλεμένη Ferrari αλλά μία Νίτσα. Η οποία δεν είναι η νόμιμη σύζυγός σου. Είναι παντρεμένη με τον κουμπάρο. Η σχέση μαζί της είναι "απαγορευμένη". Αλλά, βρε αδελφέ, δεν κάνεις κι έγκλημα.
Το ερώτημα που με απασχολεί, είναι αν η Νίτσα, η ίδια ακριβώς Νίτσα, θα ασκούσε την ίδια γοητεία πάνω σου, στην περίπτωση που την γνώριζες όταν θα είσαστε και οι δύο μόνοι και ελεύθεροι. Χωρίς την παραμορφωτική δύναμη του απαγορευμένου καρπού...
'Εχω ακούσει δεκάδες απόψεις γύρω από το θέμα αυτό και στην συντριπτική τους πλειοψηφία συμφωνούν ότι ο καλύτερος τρόπος να διαλύσεις μία παράνομη σχέση, είναι να την κάνεις νόμιμη. Αυτομάτως, η Νίτσα αλλά και ο Μήτσος (για να δανειστώ ένα όνομα) αποκτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Που δεν τις λες και Χολιγουντιανές...
" Αυτό ακριβώς δεν έπαθε ο Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ σύντροφοί του; Μόλις απέκτησαν νόμιμη σχέση με την εξουσία, αποκαλύφτηκε μπροστά μας το πραγματικό τους μέγεθος", μου σχολίασε ένας φίλος, ενώ συζητούσαμε για την παραμορφωτική γοητεία της αμαρτίας. Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος και για την γοητεία της Αντζελίνας Τζολί να συζητούσαμε, πάλι στον καημό του με τον Τσίπρα θα κατέληγε, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή τη φορά έχει ένα δίκιο. Για τον Τσίπρα και την εξουσία. Όχι για την Τζολί...
Και φτάνω τώρα στον πραγματικό λόγο που γράφονται αυτές οι γραμμές. Στο ερώτημα "γροθιά στο κατεστημένο": η περίφημη γοητεία που ασκεί το αμαρτωλό και απαγορευμένο, ισχύει και για το μπρόκολο και το προφιτερόλ;
Δηλαδή, αν το μπρόκολο έπαυε να είναι ένα θρεπτικό λαχανικό με μηδενικές θερμίδες, και αποκτούσε όλα τα αμαρτωλά χαακτηριστικά του προφιτερόλ, θα γινόταν ξαφνικά τόσο γοητευτικό, λαχταριστό και εθιστικό; Θα θέλαμε με πάθος να τρώμε μπρόκολο, το ίδιο άνοστο μπρόκολο, αν ξέραμε ότι κάθε πράσινη μπουκιά του είναι μία αμαρτία για τον οργανισμό και το σώμα μας;
Και αντίστροφα, αν το προφιτερόλ ήταν ένα θρεπτικό γλύκισμα με μηδενικές θερμίδες που θα μπορούσαμε να το καταναλώνουμε ελεύθερα, χωρίς φόβο κι ενοχές, θα χάναμε το πάθος μας γι αυτό, μόνο και μόνο γιατί δεν θα ήταν πια "απαγορευμένο";
Προσωπικά, δεν το νομίζω! Για να ακριβολογώ, το αποκλείω εντελώς. Θα μου πείτε, αφού το αποκλείεις στο μπρόκολο και στο προφιτερόλ, γιατί το δέχεσαι στην Νίτσα και τον Μήτσο; Μα ούτε σε αυτούς το δέχομαι. Αναγνωρίζω όμως την ανάγκη του ανθρώπου για άλλοθι. Και η δήθεν "παραμορφωτική γοητεία της αμαρτίας" είναι εξαιρετικό ως τέτοιο.
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Comments
Post a Comment