"Συγγνώμη κύριε ποιος είστε;"(κυριολεκτικά)

Το περιστατικό που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινό γι αυτό και δεν αναφέρω σε ποια πόλη της Ελλάδας συνέβη (για να μην καρφωθούμε).

Φίλη έχει πάει στον τόπο καταγωγής της και επισκέπτεται υποκατάστημα τράπεζας γιατί το ΑΤΜ είναι εκτός λειτουργίας. Μπροστά της στην ουρά είναι πέντε άτομα. Ξαφνικά αντιλαμβάνεται ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει γιατί όλα τα κεφάλια γυρίζουν αναστατωμένα προς την είσοδο, η μοναδική ταμίας παρατάει τον πελάτη που εξυπηρετεί και καρφώνει το βλέμμα της στην πόρτα, ο διευθυντής πετάγεται από την θέση του σαν να τον έπιασε κόψιμο.

Η πρώτη σκέψη της είναι ότι γίνεται ληστεία όμως τα βλέμματα των ανθρώπων δεν φανερώνουν φόβο. Είναι έμπλεα δέους! Γυρίζει να δει τι τους το έχει προκαλέσει και βλέπει έναν άγνωστο τύπο, ντυμένο με αθλητική φόρμα, να μπαίνει καμαρωτός καμαρωτός στην τράπεζα. Δύο πράγματα της κάνουν εντύπωση: το αφύσικα λευκό χαμόγελό του και το γεγονός ότι συνεχίζει να φοράει τα γυαλιά ηλίου του.

Χαιρετάει τον διευθυντή με την υπερβολή που οι άντρες χαιρετάνε τα φιλαράκια από το στρατό, κάνει ένα νεύμα προς τους πελάτες που είναι όρθιοι στην ουρά σαν αυτό που έκαναν οι πολιτικοί στα συγκεντρωμένα πλήθη (παλιά που συγκεντρώνονταν τα πλήθη...) και προσπερνώντας την ουρά, πηγαίνει και στέκεται μπροστά στην ταμία.

Η φίλη κοιτάζει έκπληκτη τον διευθυντή ο οποίος αποδέχεται αδιαμαρτύρητα την αγένεια του τύπου και την ίδια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι οι υπόλοιποι πελάτες δεν δείχνουν να ενοχλούνται.

Αφήνω την συνέχεια της ιστορίας στην ίδια:

"Το σκηνικό μοιάζει σαν να γυρίζουμε διαφημιστικό και όχι σαν να το ζούνε κανονικοί άνθρωποι. Είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν καταλαβαίνω τι. Πλησιάζω αγριεμένη τον γάιδαρο που μας αγνόησε τόσο επιδεικτικά και στέκομαι δίπλα του έτοιμη να του επιτεθώ λεκτικά.

-Όχι τώρα σέλφι καλή μου. Να τελειώσω σε παρακαλώ τη συναλλαγή και είμαι στη διάθεσή σου, τον ακούω να λέει στρέφοντας το κεφάλι του προς την πλευρά μου αλλά δεν βλέπω πού κοιτάζει γιατί συνεχίζει να φοράει τα γυαλιά ηλίου.

-Σε εμένα μιλάτε; τον ρωτάω επιθετικά.

-Ναι καλή μου. Σε πέντε λεπτά θα είμαι κοντά σου, μου επαναλαμβάνει.

-Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;, τον ρωτάω έτοιμη να εκραγώ.

-Όχι αυτό δεν είναι δικό μου. Το έχει πει παλιά η συνάδελφος Στανίση. Φωνάρα, μου λέει ξαφνικά.

Δεν καταλαβαίνω πλέον τίποτα! Ο διευθυντής στέκεται δίπλα μου, με τραβάει αποφασιστικά από το μπράτσο και μου λέει αυστηρά:

-Μην ενοχλείτε τον κύριο. Είναι συντοπίτης μας και είχε συναυλία μέχρι αργά χθες. Για να μας κάνει την τιμή να έρθει αυτοπροσώπως τόσο νωρίς, σημαίνει ότι βιάζεται να εξυπηρετηθεί...

Ήταν αδύνατο να συνεννοηθώ. Έφυγα με τα νεύρα μου τσίτα. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο θρασύς και γιατί έπρεπε να του κάνουμε και υποκλίσεις".

Ο ιδιοκτήτης της καφετέριας που βρίσκεται δίπλα από την τράπεζα, ανέλαβε να ενημερώσει την φίλη για την ταυτότητα του "αεράτου" πελάτη. Λαϊκός τραγουδιστής (από αυτούς που αν υπήρχε αστυνομία ηχορύπανσης θα τον μπαγλάρωνε στην πρώτη νότα), "είδωλο" (από αυτά που επιβάλλουν οι τηλεοπτικές εκπομπές και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί με το αζημίωτο), με ύφος σταρ (από αυτό που δεν αποκτούν ποτέ οι αληθινοί σταρ). 

Όνομα πρώτης γραμμής στη νύχτα αυτήν την εποχή, η φίλη δεν τον γνωρίζει γιατί δεν παρακολουθεί τηλεόραση και δεν ακούει αυτό το είδος μουσικής. Στον τόπο καταγωγής του τον αντιμετωπίζουν σαν να 'ναι ζωντανός θρύλος και ο ίδιος φροντίζει να συμπεριφέρεται αναλόγως...

Δεν θα είχα αντίρρηση να γράψω το ονοματάκι του. Όμως δεν με αφήνει η ίδια. 

-Άσε μην με κηρύξουν ανεπιθύμητο πρόσωπο και δεν μπορώ να πάω στο πατρικό μου δω τη μάνα μου, μου είπε και είμαι αναγκασμένη να το σεβαστώ. 

Το μόνο που μου μένει, είναι να του αφιερώσω το άσμα του Φλωρινιώτη "Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα;" και να του απαντήσω "όχι αγόρι μου. Αφού δεν πειράζει αυτούς που πληρώνουν 150άρια το μπουκάλι του ουίσκυ για να σε ακούνε, καλά κάνεις".

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook