"Όχι φιλαράκο! Δεν θα τα καταφέρεις" του είπα. "Όχι, εμένα".
Κανένας δεν θα τα καταφέρει.Ούτε το τελευταίο αντίο σε έναν δικό μας άνθρωπο στο Κοιμητήριο Καλλιθέας...
Ούτε τα μαύρα ρούχα που δεν φορέθηκαν από άποψη αλλά λόγω πένθους...
Ούτε το πακετακι με τους λογαριασμούς που με περίμενε απειλητικό στο γραμματοκιβώτιο επιστρέφοντας στο σπίτι, χωρίς να έχουν καλά καλά εξοφληθεί οι προηγούμενοι...
Ούτε η υπάλληλος της τράπεζας που μου σήκωσε το φρύδι τόσο ψηλά που προς στιγμήν φοβήθηκα οτι έπαθε εγκεφαλικό και στράβωσε η μούρη της...
Ούτε τα πρωτοσέλιδα για το νέο ασφαλιστικό που καταδικάζει το παιδι μου να δουλεύει αποκλειστικά για να πληρώνει εισφορές και φόρους, αν επιμείνει οτι θέλει να μείνει στην καμένη γη που λέγεται Ελλάδα...
Κα-νέ-νας!
Σήμερα μαζί μου, την πατήσατε! Όλοι σας! Κατσάδιασα το κομμάτι του εαυτού μου που σας επιτρέπει να τον στενοχωρείτε, να τον μιζεριάζετε, να τον αγχώνετε, να τον απογοητεύετε... και έδωσα μια γερή σπρωξιά στην άλλη Μαρία.
"Σήμερα κάνεις εσύ παιχνίδι Μαράκι" της είπα.
"Είσαι στα καλά σου;" αντέδρασε στην αρχή. "Δεν βλέπεις τι γίνεται; Πάνε όλα μόνο προς το χειρότερο. Τίποτα δεν μένει έστω στάσιμο. Έστω απλώς χάλια", ξεκίνησε να επιχειρηματολογεί.
"Αυτό που σου λέω εγώ θα κανεις! Θα βάλεις μπροστά την αισιοδοξία, την δύναμη, το πείσμα σου και θα τους πάρεις παραμάζωμα. Θα αφήσεις στην άκρη όσα δεν έχεις, δεν γίνονται, δεν διορθώνονται, δεν σου αρέσουν και θα εστιάσεις μονο στα όμορφα. Και μην βιαστείς να μου πεις οτι δεν τα βλέπεις γιατί θα σε πλακώσω στις μπουνιές " επέμεινα και την αισθάνθηκα να παίρνει τα πάνω της.
"Φυσικά και τα βλέπω! Ειναι το χαμόγελο του Κωνσταντίνου μου που συνεχίζει να ελπίζει και να παλεύει, με την βεβαιότητα οτι η επόμενη μέρα θα είναι πιο φωτεινή.Είναι η αγκαλιά του Κώστα που δεν δέχεται την ηττοπάθεια (ουτε καν όταν η ΑΕΚ τρώει 5 γκολ) και σταματάει να αγωνίζεται μόνο στον ύπνο του.
Η φωνή της μάνας μου στο τηλέφωνο που γκρινιάζει γιατί την βάζω πάλι να με ξεματιάσει.
Το εξηκοστό τηλεφώνημα του πατέρα μου που πήρε στα χέρια του την (σχεδόν ημερήσια προληπτική) γενική αίματος και είναι σαν εξετάσεις μικρού παιδιού.
Ένα ακόμη κρύο ανέκδοτο του αδελφού μου.
Η αγωνία της Δέσποινας για τους βαθμούς του ανιψιού μου, που αντί για 19 ήταν 18,6.
Η χαρά του 13χρονου Γιώργου γιατί του πέτυχε η μους λεμόνι.
Το επόμενο άρθρο της Μαρίας στο star.gr που βάζει άλλο ενα λιθαράκι στην κατάκτηση του ονείρου της.
Ο Αντώνης και η Μάικα που ζούνε σε ρυθμούς Ιουλίου.
Η Άρτεμις που σημερα στο κατευόδιο του πατέρα της, ηταν ήρεμη κι ευτυχισμένη γιατι η ζωή της έφερε τον Στάθη της.
Ο Θεοδόσης με την Νίκη του, που νίκησαν το τέλος, φέρνοντας στον κόσμο εναν γαλανομάτη, χαμογελαστό "βούδα".
Η Ελένη που ηρέμησε γιατί ο άνθρωπος της ζωής της ξεκουράστηκε και τωρα εκείνη κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά της τον εγγονό της....
Η επόμενη παρουσίαση του βιβλίου των αντρών μου στον Πειραιά που θα με φέρει κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα των παιδικών μου χρόνων.
Οι φωτογραφίες απο το προχθεσινό reunion του "όλοι οι καλοί...αγαπάνε" με συνεργάτες που έγιναν φίλοι...
Τα μηνύματα των κοριτσιών μου στο Facebook (το "διπλανουλα, καλά;" της Λιάνας, το "πάλι άριστα σε όλα πήραμε, ίδιος εγώ είναι" της Νεκταρίας, το "είσαι καλά Μαρία μου;" της Μαριάνθης, το " εγώ γιατί δεν βλέπω αυτά που βλέπετε εσείς στο Facebook; " της Δήμητρας)...
Οι μεταμεσονύχτιες χωρίς θέμα και ειρμό διαδικτυακές συζητήσεις με τη Μάρα και την Κωνσταντινα...
Το τραγούδι του Ρέμου που παίζει κάθε φορά που μπαίνω στο φούρνο της γειτονιάς μου και μάρτυς μου η Μαρία...
Το ξαφνικό τηλεφώνημα της Βίκυς για μια παρεϊστικη χαρά που έρχεται...
Και κοίτα... Στο βάθος του ορίζοντα, εκεί προς την Αίγινα, σαν να φαίνεται και το ουράνιο τόξο" μου ειπε με ενθουσιασμό και χαμόγελο η Μαρία της αισιοδοξίας.
"Πώς το είδες χωρίς τα γυαλιά της μυωπίας σου;" πήγε να σπείρει τη μιζέρια η άλλη.
"Τα ουράνια τόξα, χαζούλα, δεν τα βλέπουμε με τα μάτια. Είναι πάντα εκεί, μετά απο κάθε καταιγίδα και περιμένουν να τα νιώσουμε.." την έβαλε στην άκρη η Μαρία που σήμερα δεν θα αφήσει κανέναν και τίποτα να της αλλάξει γνώμη: η ζωή μπορεί να είναι ΚΑΙ ωραία!
Μαρία Παναγοπούλου
Follow me on Facebook
Υ.Γ. Αποχαιρετήσαμε έναν λεβέντη παλιάς κοπής σήμερα. Τον Νίκο Μπαξεβανίδη. Ήταν ο άντρας της αδελφής του άντρα μου (ποτέ δεν θα μάθω τους βαθμούς συγγένειας) και τον αποχαιρετήσαμε όπως ακριβώς έζησε: οικογενειακά και με αξιοπρέπεια! Ανοίγω παρένθεση: πού το είδατε κάποιοι γραμμένο ότι για να τιμηθούν οι νεκροί πρέπει να πεταχτούν τόσα χιλιάρικα σε φανφάρες, την εποχή που εξευτελίζονται οι ζωντανοί απο έλλειψη στοιχειωδών ειδών; Είναι ύβρις... Κλείνω την παρένθεση. Το σώμα του Νίκου ξεκουράστηκε, η ψυχή του έφυγε ήρεμη, μα ο ίδιος θα είναι παντα εδώ: μέσα από τις μπλε χάντρες των ματιών του Νικολάκη, του εγγονού του. "Εις υγείαν, Νίκο".
Comments
Post a Comment