Είναι καιρός που με απασχολεί το θέμα "τοξικοί άνθρωποι", διαβάζω γι αυτό, ακούω, συζητάω... Συνειδητοποίησα πως δεν είναι απλό να δώσεις έναν απόλυτο ορισμό στην τοξική ψυχή. Ο καθένας έχει μια δική του εκδοχή όμως όλες μαζί οδηγούν στο αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι αυτοί και υπάρχουν και δηλητηριάζουν τις ζωές μας. Εξάλλου μια τέτοια περίπτωση, ήταν κι η αφορμή να προβληματιστώ για το τι ακριβώς συμβαίνει.
Υπάρχουν λοιπόν τοξικοί άνθρωποι... Αυτό που με ταλαιπώρησε λίγο παραπάνω είναι το γιατί. Γιατί, δηλαδή, μία τοξική, δηλητηριώδης προσωπικότητα καταφέρνει να βαρύνει τη δική μας ψυχή; Γιατί καταφέρνει να γεμίσει σκατά τη δική μας καθημερινότητα; Γιατί καταφέρνει να σκεπάσει με παράσιτα τον δικό μας "κήπο";
Όσο κι αν το παίδεψα, μία ήταν η απάντηση που κατάφερα να δώσω: γιατί εμείς της το επιτρέπουμε! Κανένας τοξικός άνθρωπος δεν μπορεί να μπει στον χώρο μας, αν δεν βρει ανοιχτά πόρτες, παράθυρα ή έστω έναν μικρό φεγγίτη.
Θα μου πείτε, μπορεί να κάναμε μια λάθος εκτίμηση, μπορεί να μας ξεγέλασε, να μας βρήκε σε μια στιγμή αδυναμίας και να τον αφήσαμε να τρυπώσει στη ζωή μας. Δεκτό. Ανθρώπινο.
Γιατί όμως τον αφήνουμε εκεί; Γιατί επιτρέπουμε στο δηλητήριο και το σκοτάδι που κουβαλάει μέσα του να μολύνει τις δικές μας στιγμές; Γιατί δεν τον διώχνουμε με δύναμη μακριά μας;
Προσωπικά, δεν δέχομαι καμία απάντηση σαν δικαιολογία. Ακόμη και ο γονιός μας να είναι ο τοξικός, είναι στο χέρι μας να βρούμε τον τρόπο για να τον κρατήσουμε σε ασφαλή απόσταση. Πόσο μάλιστα όταν δεν είναι ο γονιός μας...
Και τι γίνεται αν τους τοξικούς ανθρώπους δεν τους βάζουμε εμείς στη ζωή μας αλλά ο κολλητός μας φίλος, ο αδελφός μας, ή ο σύντροφός μας;, μπορεί να με αντικρούσει κάποιος.
Αυτά ναι. Είναι κρίσιμα ερωτήματα. Στα οποία δεν έχω απάντηση... Έχω μόνο την βεβαιότητα ότι τέτοιες σχέσεις είναι καταδικασμένες να μαραθούν. Γιατί κανένα λουλούδι δεν μπορεί να αντέξει στην μόλυνση και στο σκοτάδι της τοξικότητας... Κανένα...
Και τώρα που το σκέφτομαι, ειδικά στην περίπτωση των συντρόφων, η διάβρωση που μπορεί να προκληθεί είναι τόσο μεγάλη, που κανονικά θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτή σαν αιτία χωρισμού ακόμη και στα δικαστήρια:
"Έβαζε στη ζωή μας τοξικούς ανθρώπους κύριε πρόεδρε...Και δεν είχε τη δύναμη ή την θέληση να τους βγάλει από αυτήν".
Ίσως στη συγκεκριμένη ανάρτηση να περίμενε κάποιος ένα πιο επαναστατικό ή φιλοσοφημένα έντεχνο τραγούδι, από αυτό που επέλεξα. Για εμένα όμως, το "Φύγε" στου Σταμάτη Γονίδη, ήταν το μόνο που ταίριαζε: "Χάσου μπροστά από τα μάτια μου, κατακλυσμός προτού ξεσπάσει", λέει.
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Υπάρχουν λοιπόν τοξικοί άνθρωποι... Αυτό που με ταλαιπώρησε λίγο παραπάνω είναι το γιατί. Γιατί, δηλαδή, μία τοξική, δηλητηριώδης προσωπικότητα καταφέρνει να βαρύνει τη δική μας ψυχή; Γιατί καταφέρνει να γεμίσει σκατά τη δική μας καθημερινότητα; Γιατί καταφέρνει να σκεπάσει με παράσιτα τον δικό μας "κήπο";
Όσο κι αν το παίδεψα, μία ήταν η απάντηση που κατάφερα να δώσω: γιατί εμείς της το επιτρέπουμε! Κανένας τοξικός άνθρωπος δεν μπορεί να μπει στον χώρο μας, αν δεν βρει ανοιχτά πόρτες, παράθυρα ή έστω έναν μικρό φεγγίτη.
Θα μου πείτε, μπορεί να κάναμε μια λάθος εκτίμηση, μπορεί να μας ξεγέλασε, να μας βρήκε σε μια στιγμή αδυναμίας και να τον αφήσαμε να τρυπώσει στη ζωή μας. Δεκτό. Ανθρώπινο.
Γιατί όμως τον αφήνουμε εκεί; Γιατί επιτρέπουμε στο δηλητήριο και το σκοτάδι που κουβαλάει μέσα του να μολύνει τις δικές μας στιγμές; Γιατί δεν τον διώχνουμε με δύναμη μακριά μας;
Προσωπικά, δεν δέχομαι καμία απάντηση σαν δικαιολογία. Ακόμη και ο γονιός μας να είναι ο τοξικός, είναι στο χέρι μας να βρούμε τον τρόπο για να τον κρατήσουμε σε ασφαλή απόσταση. Πόσο μάλιστα όταν δεν είναι ο γονιός μας...
Και τι γίνεται αν τους τοξικούς ανθρώπους δεν τους βάζουμε εμείς στη ζωή μας αλλά ο κολλητός μας φίλος, ο αδελφός μας, ή ο σύντροφός μας;, μπορεί να με αντικρούσει κάποιος.
Αυτά ναι. Είναι κρίσιμα ερωτήματα. Στα οποία δεν έχω απάντηση... Έχω μόνο την βεβαιότητα ότι τέτοιες σχέσεις είναι καταδικασμένες να μαραθούν. Γιατί κανένα λουλούδι δεν μπορεί να αντέξει στην μόλυνση και στο σκοτάδι της τοξικότητας... Κανένα...
Και τώρα που το σκέφτομαι, ειδικά στην περίπτωση των συντρόφων, η διάβρωση που μπορεί να προκληθεί είναι τόσο μεγάλη, που κανονικά θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτή σαν αιτία χωρισμού ακόμη και στα δικαστήρια:
"Έβαζε στη ζωή μας τοξικούς ανθρώπους κύριε πρόεδρε...Και δεν είχε τη δύναμη ή την θέληση να τους βγάλει από αυτήν".
Ίσως στη συγκεκριμένη ανάρτηση να περίμενε κάποιος ένα πιο επαναστατικό ή φιλοσοφημένα έντεχνο τραγούδι, από αυτό που επέλεξα. Για εμένα όμως, το "Φύγε" στου Σταμάτη Γονίδη, ήταν το μόνο που ταίριαζε: "Χάσου μπροστά από τα μάτια μου, κατακλυσμός προτού ξεσπάσει", λέει.
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Comments
Post a Comment