Είναι 14 Φεβρουαρίου του έτους 2000 κάτι, όταν ανεβαίνοντας πεζή τη Λεωφόρο Συγγρού σταματάω εξω απο μία παραμυθένια βιτρίνα ανθοπωλείου. Το κόκκινο χρωμα σχεδόν πονάει τα μάτια μου απο την ένταση, οι ανθισμένες καρδιές καταφέρνουν να διαπεράσουν το τζάμι της βιτρίνας και με ζαλίζουν με το μεθυστικό τους άρωμα.
"Εμπορική και με λοφίο η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά χαλάλι αφού στους δημιουργούς αυτής εδώ της μαγείας έδωσε τέτοια έμπνευση", σκέφτομαι και ετοιμάζομαι να συνεχίσω τον δρόμο μου. Το σώμα ενός άγνωστου άνδρα που βγαίνει τρέχοντας απο το ανθοπωλείο και μπαίνει σαν φράγμα μπροστά μου, με αναγκάζει να κοντοσταθώ.
- Ευχαριστώ τον Θεό που σας προλάβα, μου λέει και μου χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο.
- Εμένα; Μάλλον κάνετε λάθος..., μουρμουράω και προσπαθώ να τον αποφύγω.
- 'Οχι, πιστέψτε με δεν κάνω λάθος, επιμένει. Να, το είπα τώρα μόλις και στην υπάλληλο του καταστήματος.
-Κύριε, μου είστε εντελώς άγνωστος και θεωρώ απίθανο να είπατε οτιδήποτε για εμένα στην υπάλληλο του ανθοπωλείου, αλλά να σας πω την αλήθεια δεν με νοιάζει κιόλας, του απαντάω σε έντονο τόνο αφού είμαι βέβαιη πως πρόκειται για "πειραγμένο" και το μόνο που θέλω είναι να απομακρυνθώ απο κοντά του.
-Έχετε δίκιο να αντιδράτε έτσι. Σας ζήτω συγγνώμη αλλά με παρέσυρε ο ενθουσιασμός, μου λέει απολογητικά
-Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, αλλα είμαι σίγουρη ότι κάποιο λάθος έχει γίνει. Θα μου επιτρέψετε να φύγω. Έχω ήδη καθυστερήσει, λέω βιαστικά γιατί πλέον αισθάνομαι άβολα.
- Ένα λεπτό μόνο, ακούω τον άνδρα να με παρακαλεί φέρνοντας τα χέρια του σε στάση ικεσίας και πριν προλάβω να πω λέξη, αρχίζει να μου εξηγεί:
- Είμαι στο ανθοπωλείο σχεδόν μία ώρα και δεν μπορώ να αποφασίσω τι να χαρίσω στη γυναίκα μου για τη σημερινή γιορτή των ερωτευμένων. Και ξαφνικά βλέπω οτι το ομορφότερο λουλούδι, βρίσκεται έξω απο τη βιτρίνα. Και είστε εσείς! Σας παρακαλώ, μπορώ να σας προσφέρω στη γυναίκα μου;, καταλήγει αφήνοντάς με... speechless!
Την ιστορία αυτήν την έχω μοιραστεί με πολλούς φίλους και γνωστούς όλα αυτά τα χρόνια. Κι έχω ακούσει διαφορετικά σχόλια και γνώμες. Από "σωστός ο μάγκας" και "γελοίος ο τύπος" μέχρι "σου έκανε σεξουαλική πρόταση στην ψύχρα" και "το πιο έξυπνο καμάκι που έχει γίνει ποτέ".
Δεν ξέρω τι από τα παραπάνω ισχύει. Οφείλω να συμπληρώσω ότι μετά την ασυνήθιστη πρόταση του άγνωστου, εγώ χαμογέλασα αμήχανα και συνέχισα τον δρόμο μου ανενόχλητη κι εκείνος δεν έκανε καμία προσπάθεια να με καθυστερήσει ή να με μεταπείσει.
Κάθε φορά όμως που μνημονεύω αυτόν τον άντρα, η ίδια εικόνα αναγεννιέται στο μυαλό μου: μία νέα, όμορφη κι ερωτευμένη γυναίκα, η γυναίκα του, τον περιμένει στο σπίτι ανήμερα της γιορτής των ερωτευμένων. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα εκείνος, όπως τον είδα, κοστουμαρισμένος, φρεσκοξυρισμένος, με το μαλλί σαν να βγήκε από φωτογράφηση κομμωτηρίου. Στα χέρια του κρατάει μια κατακόκκινη ανθισμένη δημιουργία που φωνάζει από μακρυά "σ' αγαπάω", "αφιέρωσα χρόνο για να σου διαλέξω τα ομορφότερα λουλούδια", "θέλω να σου χαρίσω τον κόσμο ολόκληρο". Η γυναίκα πέφτει συγκινημένη στην αγκαλιά του, με την ευτυχία, τη χαρά, την αγάπη, το καρδιοχτύπι, το πάθος να χτυπούν κόκκινο. Ούτε στα χειρότερα όνειρά της δεν φαντάζεται τι έκανε ο καλός της ενώ της διέλεγε λουλούδια!
Ηθικόν δίδαγμα 1: το να σου χαρίζει τον κόσμο ολόκληρο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ή και κάθε μέρα, δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι δεν είχε το νου του να φλερτάρει και μια περαστική την ίδια ακριβώς στιγμή που περίμενε να σου τον... αμπαλάρουν.
Ηθικόν δίδαγμα 2 : το να μην σου χαρίζει τον κόσμο ολόκληρο, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ή και κάθε μέρα, δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι δεν είσαι η γυναίκα της ζωής του. Αλλά δεν σημαίνει και κατ΄ανάγκη ότι δεν έχει το νου του να τον χαρίζει από εδώ κι από εκεί σε κάθε ευκαιρία.
Δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, μην τους αδικώ. Υπάρχει πάντα και "ο δικός σου"...
Μαρία Παναγοπούλου
Υ.Γ. Οι φωτο της ανάρτησης είναι από το κοριτσίστικο λεύκωμά μου την δεκαετία του '80. Από τα χρόνια της αθωότητας...
Comments
Post a Comment