Στις στιγμές της δυσκολίας, του πόνου και της στενοχώριας, το φως του "αύριο" σε παίρνει χιλιοστά μακριά απο την "πηγή" του κακού. Μακάρι να σε μετακινούσε χιλιόμετρα, μα ο πόνος έχει τους δικούς του, αργόσυρτους, βασανιστικούς ρυθμούς. Λιγοστεύει σταγόνα, σταγόνα. Κι ας έρχεται σαν ωκεανός...
Στις μέρες της ευτυχίας πάλι, εκείνες που θέλεις να παγώσει ο χρονος, τις "ας μην ξημέρωνε ποτέ η ώρα ετούτη Θεέ μου" στιγμές της ζωής σου, το ξημέρωμα φέρνει την επιβεβαίωση: δεν το ονειρεύτηκες. Την έζησες την χθεσινή μέρα! Και το γεγονός πως κράτησε λίγο, όπως όλα τα όμορφα, την κάνει ακόμη πιο πολύτιμη.
Το μαύρο... Της θλίψης, της απώλειας, της ήττας, της μοναξιάς, του πόνου, της απόγνωσης...
Και το κόκκινο... Της χαράς, της αγάπης, της φιλίας, του χαμόγελου, της δημιουργίας...
Κανένα δεν είναι ικανό να εμποδίσει το ξημέρωμα της επόμενης μέρας...
Έζησα ενα τέτοιο Σαββατόβραδο χθες, από ενα παράξενο παιχνίδι της ζωής... Μια βραδιά πλημμυρισμενη απο φως και μια απώλεια που αν και αναμενόμενη, παντα πονάει... Όλα μαζί... Μέσα σε λίγες ώρες....
Και αντικρίζοντας το υπέροχο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας σήμερα, ένιωσα την ανάγκη πω να πω "ευχαριστώ". Αυτό τελικά είναι ζωή... Ένα σκωτσέζικο ντουζ... Να βρεχόμαστε, λοιπόν... Κάθε μέρα.... Οποία κι αν είναι η θερμοκρασία του νερού... "Δεύτερη δεν έχει..."
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on Facebook
Comments
Post a Comment