Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, λένε. Κι εγώ ετοιμάζομαι να επιστρέψω στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 25 χρόνια μετά.
Ήταν 6 Μαρτίου 1992. Ο Γιώργος Νταλάρας με τον Πάνο και τον Χάρη Κατσιμίχα, εμφανίζονταν στη σκηνή του σε μία παράσταση που θεωρώ ότι συγκαταλέγεται στις καλύτερες όλων των εποχών για την χώρα μας.
Δύο μοναδικοί τραγουδοποιοί και ερμηνευτές, που μετρούσαν τότε δέκα χρόνια στη μουσική σκηνή και είχαν καταφέρει ήδη να αφήσουν την σφραγίδα τους στο Ελληνικό τραγούδι, συναντούσαν στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου τον Γιώργο Νταλάρα (!!). Και χάριζαν στο κοινό, τρεις ώρες μουσικής μαγείας.
Αύριο, 25 χρόνια μετά, ετοιμάζομαι να επισκεφτώ το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με μία επίσης ευχάριστη αφορμή. Ξέρω πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο στο εσωτερικό του, αφού το νεοκλασσικό κτήριο έτυχε της συντήρησης και της φροντίδας που του άξιζε και μεταμορφώθηκε σε ένα σύγχρονο μνημείο Πολιτισμού.
Πιστεύω όμως πως ακόμη και τα άψυχα κτήρια έχουν "μνήμη". Που ζει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που τα επισκέπτονται. Κι εγώ ξέρω πως μπαίνοντας στους χώρους του ιστορικού Θεάτρου, θα ακούσω κάπου στο βάθος τον Χάρη και τον Πάνο να τραγουδάνε "Μην γυρίσεις, τίποτα μην ζητήσεις, για ένα βράδυ μην με χαραμίσεις", με την φωνή του Γιώργου Νταλάρα να τους σιγοντάρει... Όπως τότε....
Συγχωρέστε με για το "μεταφυσικό" του κειμένου, αλλά δεν εξηγούνται τα πάντα με τους νόμους της λογικής. Και, ναι. Δεν είμαι αντικειμενική στην κριτική μου για εκείνη τη συναυλία. Γιατί μου άλλαξε την ζωή...
Ένας άνθρωπος με τον οποίο γνωριζόμουν τρία χρόνια αλλά οι σχέσεις μας ήταν τυπικά επαγγελματικές, συνδύασε στο μυαλό του την αγάπη μου για τον Νταλάρα και τους Κατσιμιχαίους με το γεγονός ότι ζούσα στον Πειραιά και μου πρότεινε να πάμε μαζί σε αυτή τη συναυλία (ε, καλά, δεν ήταν τόσο αγνές οι προθέσεις αλλά μην χαλάσω τον ρομαντισμό...).
Σημασία έχει πως αν δεν τραγουδούσε ο Νταλάρας και οι Κατσιμιχαίοι, αν η παράσταση δεν γινόταν στην "έδρα" μου, μάλλον δεν θα σκεφτόταν καν να μου το προτείνει. Και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον κι εγώ δεν θα αποδεχόμουν την πρόσκληση του. Η "στιγμή" θα χανόταν...
Όμως το σκέφτηκε. Το πρότεινε. Την αποδέχτηκα... Και σε λίγες ημέρες, στις 6 Μαρτίου 2017, κλείνουμε 25 χρόνια μαζί... Γιατί στις ανθρώπινες σχέσεις, την διαφορά μπορεί να την κάνει η "στιγμή" που περνά και ΔΕΝ χάνεται...
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Comments
Post a Comment