Καλημέρα από τον εξωτικό Μαυρίκιο...

 Ξύπνησα σε μια εξωτική παραλία κάπου στον μακρινό Μαυρίκιο σήμερα το πρωί. Η θάλασσα έμοιαζε σαν λίμνη και η άμμος θύμιζε πούδρα, τόσο λεπτή και ξανθιά που θα έκανε ακόμη και τη Ζιζέλ να σκάσει από τη ζήλεια της.

Διάλεξα μια ξύλινη ξαπλώστρα με αφράτες πράσινες μαξιλάρες, κάτω από τη σκιά ενός φοίνικα, ζήτησα από τον χαμογελαστό σερβιτόρο που μου είπε ότι τον έλεγαν Nandeem ένα passion fruits coctail με ντόπιο ρούμι και ξάπλωσα να απολαύσω τον καυτό ήλιο.

Η ζέστη ήταν πηχτή και ο αέρας έμοιαζε σαν να συμμετείχε σε ένα ιδιότυπο mannequin challenge με τα στοιχεία της φύσης. Στην σκιά του διπλανού κοκκοφοίνικα μία εξωτική καλλονή έπαιζε με δύο μικρές πριγκίπισσες που έτρεχαν στην άμμο με τόση χάρη και αρμονία, θαρρείς και κάποιος είχε χορογραφήσει το παιχνίδι τους.

Στην ακροθαλασσιά ένα ζευγάρι πλατσούριζε ανταλλάσσοντας λιγωμένες ματιές και κάπου στο βάθος της παραλίας ένα αργό απαλό τραγούδι ακουγόταν σαν μουσική υπόκρουση της ευτυχίας. Μου ήταν τόσο γνώριμη αυτή η μελωδία... Σαν να την άκουγα κάθε μέρα...

Αναρωτήθηκα γιατί αργεί ο άντρας μου και ανακάθισα στην ξαπλώστρα για να κοιτάξω προς την μεριά των bungalows να δω αν έρχεται,  όμως η φωνή του έφτασε στα αυτιά μου από πολύ κοντινή απόσταση. Δίπλα μου.

"Μαράκι, ξύπνα! Χτυπάει το ξυπνητήρι " τον άκουσα να λέει.
"Ήρθε το cocktail μου;" τον ρώτησα.
"Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις..." μου απάντησε και σηκώθηκε πρώτος από το κρεβάτι για να ετοιμαστεί.

Κάποιος να ειδοποιήσει τον χαμογελαστό Nandeem ότι δεν θα το πιω τελικά το passion fruits... Έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα. Έναν επίγειο παράδεισο που κάποτε είχε μόνο καλοκαίρι. Μα τα τελευταία επτά χρόνια ζει βυθισμένος στον χειμώνα...

Γι αυτό σας λέω: να σκεπάζεστε καλά! Οι ξεσκέπαστοι (....) φέρνουν όνειρα. Έστω και γλυκά.

Μαρία Παναγοπούλου

thisismarias. blogspot.gr

Follow me on facebook