Ο Κωνσταντίνος, ο γιος μου, είχε μία ιδιαίτερη σχέση με το έθιμο του χαρταετού όταν ήταν μικρούλης. Τουλάχιστον δέκα μέρες πριν από την Καθαρά Δευτέρα, ξεκινούσε ο προβληματισμός για το χρώμα του χαρταετού που θα αγοράζαμε.
-Κίτρινο, θα πάρουμε, έλεγε ο ΑΕΚτζής μπαμπάς.
- Πράσινο, για να πάει ψηλότερα, έλεγα εγώ.
- Αφού όλο ο Ολυμπιακός παίρνει πρωτάθλημα γιατί να μην πάρουμε κόκκινο;, ρωτούσε εκείνος (μια σταλιά σπόρος είχε και άποψη για το ποιός έπαιρνε πρωτάθλημα...).
Αφού επιλέγαμε το χρώμα, περνούσαμε στην επόμενη φάση της επιχείρησης χαρταετός. Δηλαδή την αγορά του, καθώς ο σπόρος δεν δεχόταν να τον αγοράσουμε από όπου κι όπου αλλά επέμενε πεισματικά να περιμένουμε τον "κύριο αετοπώλη", που κάθε χρόνο έστηνε το εμπόρευμά του απέναντι από το σπίτι μας.
Ερχόταν ο "αετοπώλης" προμηθευόμαστε αετούς, ουρές, καλούμπες και μαζί με τον μπαμπά του, τον παππού του και τον θείο του, έτρεχαν να βρουν ύψωμα να πετάξουν τον χαρταετό.
Ο παράγοντας "ούριος άνεμος" ουδόλως απασχολούσε τον μικρό Κωνσταντίνο, που θεωρούσε δεδομένο ότι ο δικός του αετός έπρεπε να πάει ψηλά. Πιο ψηλά από όλους!
Με έναν ωστόσο απαράβατο όρo: ο ίδιος δεν θα συμμετείχε καθόλου στην προσπάθεια ανύψωσης του αετού. Καθόταν, λοιπόν, οκλαδόν σε μία άκρη και κουνούσε ανυπόμονα τα πόδια του, δυσανασχετώντας συνήθως με τους υπόλοιπους που ήταν εξαιρετικά αργοί για τα γούστα του:
-Ακόμη να τον ετοιμάσετε! Όλοι οι αετοί είναι στον ουρανό και ο δικός μου στο χώμα, τους έκανε παρατήρηση.
Έτρεχαν μπαμπάς, παππούς και θείος, μπερδεύονταν με τα σχοινιά, έπεφτε ο αετός, άντε ξανά μανά να τον σηκώσουν και όταν επιτέλους, μετά από μία και βάλε ώρα προσπάθειας, τα κατάφερναν, ο Κωνσταντίνος τον κοιτούσε χαμογελώντας, χειροκροτούσε με ενθουσιασμό, έπιανε την καλούμπα και... δύο λεπτά αργότερα τους έλεγε:
-Να φύγουμε τώρα. Πεινάω.
Όσο ήταν μκρούλης, ο μπαμπάς του έβρισκε χαριτωμένη την συμπεριφορά του, μόλις όμως πέρασε τα 8, άρχισε να προβληματίζεται:
-Μαρία, ο γιος σου είναι κακομαθημένος, μου έλεγε, αφού ως γνωστόν οι γιοι όταν είναι κακομαθημένοι αποκαλούνται "ο γιος σου" και ουχί "ο γιος μας". Δεν θα τον ξαναπάω για χαρταετό. Κάθεται και δίνει εντολές, μας βγαίνει η γλώσσα και μόλις τον δει στον ουρανό, βαριέται και θέλει να φύγουμε γιατί πεινάει.
Πρέπει να ήταν περίπου 10 ετών ο Κωνσταντίνος, όταν περιμένοντας τον "κύριο αετοπώλη" να στήσει την πραμάτεια του απέναντι από το σπίτι μας, του άνοιξα κουβέντα για το θέμα:
-Κωνστατίνε μου, ο χαρταετός είναι δικός σου. Αν πραγματικά θέλεις να πάει πιο ψηλά από όλους, πρέπει να προσπαθήσεις μόνος σου, γι αυτό. Και όταν τα καταφέρεις, θα νιώσεις πολύ μεγαλύτερη χαρά από ό,τι να τα έχει καταφέρει ο μπαμπάς..., ξεκίνησα την κουβέντα.
-Αυτό είναι το πρόβλημα, μου απάντησε με ύφος 30χρονου.
-Δηλαδή;, ζήτησα περισσότερες διευκρινίσεις.
-Εμένα από την Καθαρά Δευτέρα, μου αρέσει πιο πολύ η λαγάνα και το ψητό χταποδάκι. Τον χαρταετό τον βαριέμαι. Είναι χαζομάρες να τρέχουμε όλοι μαζί με ένα πλαστικό πανί και να το πετάμε στον ουρανό και μετά να το κοιτάμε, χωρίς να γίνεται τίποτα άλλο, μου εξήγησε σοβαρά.
- Τότε γιατί πας κάθε χρόνο με τον μπαμπά, τον παππού κιαι τον θείο Νίκο και τους βάζεις και ταλαιπωρούνται να πετάξουν τον χαρταετό;, τον ρώτησα.
-Γιατί όλοι με ζαλίζουν όταν έρχονται Απόκριες "Κωνσταντίνε φέτος ο αετός μας θα πάει πιο ψηλά από όλους" και "Κωνσταντίνε θα βάλουμε την πιο μεγάλη ουρά". Για να μην τους στενοχωρήσω πάω, μου απάντησε αφοπλιστικά, ρίχνοντας φως στο μυστήριο της κακομαθημένης συμπεριφοράς του.
Το "καψόνι χαρταετός", είχε λάβει τέλος!
Καλά κούλουμα, λοιπόν! Με όποιον τρόπο γουστάρει ο καθένας σας!
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
-Κίτρινο, θα πάρουμε, έλεγε ο ΑΕΚτζής μπαμπάς.
- Πράσινο, για να πάει ψηλότερα, έλεγα εγώ.
- Αφού όλο ο Ολυμπιακός παίρνει πρωτάθλημα γιατί να μην πάρουμε κόκκινο;, ρωτούσε εκείνος (μια σταλιά σπόρος είχε και άποψη για το ποιός έπαιρνε πρωτάθλημα...).
Αφού επιλέγαμε το χρώμα, περνούσαμε στην επόμενη φάση της επιχείρησης χαρταετός. Δηλαδή την αγορά του, καθώς ο σπόρος δεν δεχόταν να τον αγοράσουμε από όπου κι όπου αλλά επέμενε πεισματικά να περιμένουμε τον "κύριο αετοπώλη", που κάθε χρόνο έστηνε το εμπόρευμά του απέναντι από το σπίτι μας.
Ερχόταν ο "αετοπώλης" προμηθευόμαστε αετούς, ουρές, καλούμπες και μαζί με τον μπαμπά του, τον παππού του και τον θείο του, έτρεχαν να βρουν ύψωμα να πετάξουν τον χαρταετό.
Ο παράγοντας "ούριος άνεμος" ουδόλως απασχολούσε τον μικρό Κωνσταντίνο, που θεωρούσε δεδομένο ότι ο δικός του αετός έπρεπε να πάει ψηλά. Πιο ψηλά από όλους!
Με έναν ωστόσο απαράβατο όρo: ο ίδιος δεν θα συμμετείχε καθόλου στην προσπάθεια ανύψωσης του αετού. Καθόταν, λοιπόν, οκλαδόν σε μία άκρη και κουνούσε ανυπόμονα τα πόδια του, δυσανασχετώντας συνήθως με τους υπόλοιπους που ήταν εξαιρετικά αργοί για τα γούστα του:
-Ακόμη να τον ετοιμάσετε! Όλοι οι αετοί είναι στον ουρανό και ο δικός μου στο χώμα, τους έκανε παρατήρηση.
Έτρεχαν μπαμπάς, παππούς και θείος, μπερδεύονταν με τα σχοινιά, έπεφτε ο αετός, άντε ξανά μανά να τον σηκώσουν και όταν επιτέλους, μετά από μία και βάλε ώρα προσπάθειας, τα κατάφερναν, ο Κωνσταντίνος τον κοιτούσε χαμογελώντας, χειροκροτούσε με ενθουσιασμό, έπιανε την καλούμπα και... δύο λεπτά αργότερα τους έλεγε:
-Να φύγουμε τώρα. Πεινάω.
Όσο ήταν μκρούλης, ο μπαμπάς του έβρισκε χαριτωμένη την συμπεριφορά του, μόλις όμως πέρασε τα 8, άρχισε να προβληματίζεται:
-Μαρία, ο γιος σου είναι κακομαθημένος, μου έλεγε, αφού ως γνωστόν οι γιοι όταν είναι κακομαθημένοι αποκαλούνται "ο γιος σου" και ουχί "ο γιος μας". Δεν θα τον ξαναπάω για χαρταετό. Κάθεται και δίνει εντολές, μας βγαίνει η γλώσσα και μόλις τον δει στον ουρανό, βαριέται και θέλει να φύγουμε γιατί πεινάει.
Πρέπει να ήταν περίπου 10 ετών ο Κωνσταντίνος, όταν περιμένοντας τον "κύριο αετοπώλη" να στήσει την πραμάτεια του απέναντι από το σπίτι μας, του άνοιξα κουβέντα για το θέμα:
-Κωνστατίνε μου, ο χαρταετός είναι δικός σου. Αν πραγματικά θέλεις να πάει πιο ψηλά από όλους, πρέπει να προσπαθήσεις μόνος σου, γι αυτό. Και όταν τα καταφέρεις, θα νιώσεις πολύ μεγαλύτερη χαρά από ό,τι να τα έχει καταφέρει ο μπαμπάς..., ξεκίνησα την κουβέντα.
-Αυτό είναι το πρόβλημα, μου απάντησε με ύφος 30χρονου.
-Δηλαδή;, ζήτησα περισσότερες διευκρινίσεις.
-Εμένα από την Καθαρά Δευτέρα, μου αρέσει πιο πολύ η λαγάνα και το ψητό χταποδάκι. Τον χαρταετό τον βαριέμαι. Είναι χαζομάρες να τρέχουμε όλοι μαζί με ένα πλαστικό πανί και να το πετάμε στον ουρανό και μετά να το κοιτάμε, χωρίς να γίνεται τίποτα άλλο, μου εξήγησε σοβαρά.
- Τότε γιατί πας κάθε χρόνο με τον μπαμπά, τον παππού κιαι τον θείο Νίκο και τους βάζεις και ταλαιπωρούνται να πετάξουν τον χαρταετό;, τον ρώτησα.
-Γιατί όλοι με ζαλίζουν όταν έρχονται Απόκριες "Κωνσταντίνε φέτος ο αετός μας θα πάει πιο ψηλά από όλους" και "Κωνσταντίνε θα βάλουμε την πιο μεγάλη ουρά". Για να μην τους στενοχωρήσω πάω, μου απάντησε αφοπλιστικά, ρίχνοντας φως στο μυστήριο της κακομαθημένης συμπεριφοράς του.
Το "καψόνι χαρταετός", είχε λάβει τέλος!
Καλά κούλουμα, λοιπόν! Με όποιον τρόπο γουστάρει ο καθένας σας!
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Comments
Post a Comment