Υπάρχει ζωή και πέρα από τη μύτη μας....

"Έχω να κοιμηθώ δέκα μέρες. Ούτε μπουκιά δεν πάει κάτω. Φυσάω και ξεφυσάω σαν ατμομηχανή. Και ζω με παυσίπονα γιατί νομίζω πως το κεφάλι μου θα εκραγεί", έλεγε μία γυναίκα σε μία παρέα στην οποία βρέθηκα.

"Τι σας συμβαίνει;" απόρησα.

"Είναι το τελευταίο δικαστήριο μας για τον Νόμο Κατσέλη αυτήν την εβδομάδα", μου απάντησε.

"Έχετε απόλυτο δίκιο. Εξαρτώνται πολλά από την απόφαση αυτή...", της απάντησα εγώ. 

"Τι εννοείτε πολλά; Εξαρτώνται τα πάντα. Όλη μας η ζωή" με διόρθωσε ελαφρώς ενοχλημένη.

"Με συγχωρείτε αλλά διαφωνώ. Αν και δεν είναι ώρα να το συζητήσουμε. Ας τελειώσει με το καλό το δικαστήριο σας...", είπα επιχειρώντας να αλλάξω θέμα.

"Όχι, να τα πούμε τώρα. Το σφίξιμο που έχω στο στομάχι είναι βασανιστικό. Μόνο αν μιλάω γι αυτό ξεχνιέμαι λίγο..." επέμεινε εκείνη.

"Όπως θέλετε... Αυτό που προσπαθώ να σας πω είναι ότι το ιδανικό θα ήταν να μην σφίγγεται ποτέ κανένα στομάχι για οποιαδήποτε απόφαση κρίνει τη ζωή και το μέλλον μας. Όμως αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξω ένα σφίξιμο, αυτό θα ήταν το δικό σας, για την απόφαση του δικαστηρίου για τον Νόμο Κατσέλη. Έχοντας περάσει 5 χρόνια με το στομάχι φιόγκο αναμένοντας τα αποτελέσματα ενός μαγνητικού τομογράφου, 21 φορές συνολικά, ξέρω πως υπάρχουν και πιο επώδυνα σφιξίματα στομάχου. Και δεν εννοώ ότι το δικό μου ήταν το χειρότερο. Πρόσφατα ας πούμε, γνώρισα μία νέα γυναίκα, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, που περιμένει και τις δύο αποφάσεις: κι εκείνη του δικαστηρίου για τον Νόμο Κατσέλη κι εκείνη του τομογράφου για τον καρκίνο της. Όταν μιλήσαμε μου είπε "αφού είναι καλά τα παιδιά μου, όλα τα άλλα θα τα αντιμετωπίσω". Γι αυτό σας λέω: του καθενός το πρόβλημα είναι το μεγαλύτερο την στιγμή που το βιώνει, όμως δεν αξίζει να πεθάνετε κιόλας", προσπάθησα να της εξηγήσω απνευστί. 

"Καλά, και στην Αφρική χάνονται παιδιά γιατι δεν έχουν νερό. Τέτοιες αρλούμπες μπορώ να σας αραδιάσω εκατοντάδες. Εδώ μιλάμε για τη δική μου ζωή. Όλα τα άλλα μου ακούγονται τσιχλόφουσκες", ήταν η αντίδρασή της.

Ιερή και σεβαστή η κάθε αντίδραση ενός ανθρώπου που ζορίζεται...

Αλλά γαμώτο... Υπάρχει ζωή και λίγο πέρα από τη μύτη μας... Και καμιά φορά σε αυτήν κρύβονται τα σπουδαιότερα μαθήματα...

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blgospot.gr
Follow me on facebook