Η αδελφική αγάπη...

Δεν πιστεύω στην αδελφική αγάπη λόγω γονιδιών. Το "κυλάει στις φλέβες μας το ίδιο αίμα" για εμένα δεν είναι αρκετό, στην περίπτωση των αδελφών. 

Αγαπάω τον Νίκο, τον αδελφό μου γιατί το κέρδισε στην πορεία της ζωής μας. Και αν δεν ήταν αδελφός εξ αίματος, θα τον επέλεγα σίγουρα για αδελφό- καρδιάς. Δηλαδή για φίλο μου.

Γιατί είναι ένας από τους πιο καλόψυχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Σε βαθμό που αν του πεις ότι δεν έχεις παπούτσια θα σου δώσει τα δικά του κι ας είναι το μοναδικό του ζευγάρι. 



Γιατί είναι ένας από τους πιο εργατικούς και φιλότιμους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Σε βαθμό που ξεχνάει να κοιμηθεί (όχι να φάει, αυτό δεν το ξεχνάει ποτέ...) και φτάνει τον οργανισμό του σε ακραία σημεία.

Γιατί είναι ένας από τους ευαίσθητους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Σε βαθμό που αν σας τον αποκαλύψω θα μου θυμώσει γιατί θα του χαλάσω το image. 

Γιατί είναι ένα από τους πιο δοτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Σε βαθμό που δίνει εθελοντικά αίμα, ακόμη κι όταν από την κούραση είναι έτοιμος να σωριαστεί στο πάτωμα.

Γιατί είναι ένας από τους καλύτερους μπαμπάδες που έχω γνωρίσει. Σε βαθμό που ακόμη και τα ξένα παιδάκια θα τον ήθελαν για μπαμπά τους.



Γιατί είναι ο καλύτερος θείος που θα μπορούσα να φανταστώ για τον γιο μου. Σε βαθμό που επειδή τους χωρίζουν μόνο 20 χρόνια, το παιδί μου τον νιώθει περισσότερο σαν μεγάλο του αδελφό και λιγότερο σαν θείο. 

Γιατί είναι ένας από τους πιο cool τύπους που έχω γνωρίσει στην παρέα. Κι ας κλέβει σε όλα τα παιχνίδια γιατί δεν ξέρει να χάνει. Κι ας λέει τα πιο κρύα ανέκδοτα που υπάρχουν...

Αν αρχίσω να γράφω τα ελατώμματά του, θα χρειαστώ δέκα blogs για να χωρέσουν. Ένα από τα μεγαλύτερα; Είναι Ολυμπιακός... Άρρωστος γαύρος. Κι έχει κάνει και το παιδί του σαν τα μούτρα του. Τι να κάνω; Το έχω αποδεχτεί! Εγώ, μια βαζέλα από τον Πειραιά! Τους φίλους μας τους αγαπάμε με τα ελατώμματά τους. 

Στην πρώτη φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση, είμαστε μωράκια. Εγώ είμαι 22 μήνες μεγαλύτερη, αλλά αν παρατηρήσετε το κεφάλι του, είναι διπλάσιο από το δικό μου. Ευτυχώς, στο πέρασμα του χρόνου το σώμα του μεγάλωσε αρκετά για να αντέξει ένα τόσο μεγάλο κεφάλι! Και όπως βλέπετε στην δεύτερη φωτογραφία, έγινε ένας κούκλος. Αντικειμενικά μιλώντας...

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook


Comments