Αν κάτι αντιπαθώ είναι η παρελθοντολογία και η νοοτροπία "τι καλά που είμαστε παλιά". Η ζωή προχωράει, κυλάει, εξελίσσεται, βελτιώνεται και χειροτερεύει. Όλα ταυτόχρονα...
Αυτό ωστόσο δεν με εμποδίζει να θυμάμαι με γλυκιά νοσταλγία κάποιες στιγμές του χθες, που έχουν χαραχτεί μέσα μου με τα πιο φωτεινά γράμματα. Οι απόκριες της δεκαετίας του '80, ανήκουν πανηγυρικά σε αυτές.
Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που οι φιλικές μαζώξεις γίνονταν άνευ λόγου και αιτίας. Από τη μια στιγμή στην άλλη το σπίτι γέμιζε με κόσμο, τα τραπέζια με φαγητά και οι ψυχές με κέφι και χαρά. Μην φανταστεί κανείς ότι δεν υπήρχαν προβλήματα. Κάθε άλλο... Υπήρχε όμως και μία αισιοδοξία, μία ελπίδα, μία αφέλεια θα τολμήσω να πω, ότι όλα λύνονται. Όλα διορθώνονται, όλα αλλάζουν...
Τις απόκριες, λοιπόν, το σπίτι μας είχε πάντα την τιμητική του. Η μητέρα μου έραβε μόνη της τις αποκριάτικες στολές όλης της οικογένειας, συνχά και των φίλων μας, οι οποίες δεν φοριούνταν μόνο στα πάρτυ που γίνονταν ανελλιπώς κάθε Σάββατο την περίοδο της Αποκριάς. Φοριούνταν και στο δρόμο.
Μπουλούκια ολόκληρα βγαίναμε στις γειτονιές του Πειραιά ντυμένοι μασκαράδες, κατηφορίζαμε από τον Άγιο Βασίλη προς την Φρεαττύδα και από εκεί με τα πόδια στο Πασαλιμάνι για να φτάσουμε στην Πασαρέλα (σημ: η ωραιότερη διαδρομή στον κόσμο και μην ακούσω για Κάννες και Μόντε Κάρλα..).
Ο κύριος Δημήτρης φορούσε το μίνι φουστάκι του, το δικτυωτό καλσόν και τις γόβες και παρέα με το φυσικό μουστάκι του που ήταν αδύνατο να κρυφτεί, έμπαινε στις καφετέριες να πάρει καφέ σκορπίζοντας άφθονο γέλιο στους περαστικούς.
Η κυρία Αθηνά, η κυρία Βάσω, η κυρία Φλώρα, η Μπουμπού και ο Ηλίας, η Μαρία και ο Δημήτρης... αγκαζέ με την μάνα μου και τον πατέρα μου, κοντράρονταν κάθε χρόνο στο ποιος θα σκεφτεί την πιο ευφάνταστη στολή και μεταμφιέζονταν από...λαμπάδες γάμου και σιαμαία μέχρι περίπτερα και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους, κάνοντας τις επιθεωρήσεις του Δελφινάριου να ωχριούν μπροστά τους.
Κοντά στην εφηβεία ή στην ενηλικίωση εμείς, τα παιδιά, όχι μόνο δεν βρίσκαμε πληκτική την συντροφιά των γονιών μας αλλά τους ακολουθούσαμε με καμάρι φορώντας τις δικές μας αυτοσχέδιες στολές.
Τι να πρωτοθυμηθώ... Την Δήμητρα ντυμένη Σταρ Ελλάς, να σουλατσάρει στο Πασαλιμάνι, με την κόκκινη μπέρτα της, το στέμα και το σκήπτρο της;
Εμένα ντυμένη τσιγγάνα, με τον αδελφό μου και την Μαριάνθη ντυμένους κλόουν (από εκεί είναι και η φωτογραφία της ανάρτησης...);
Ή το αξέχαστο πάρτυ στο σπίτι μου, την τελευταία χρονιά στο Λύκειο, με φίλους και συμμαθητές να προετοιμάζουν μήνες πριν τις μεταμφιέσεις τους, σαν να συμμετείχαμε στο Καρναβάλι της Πάτρας; Και μετά όλοι μαζί στους δρόμους του Πειραιά. Σε μια υπαίθρια αποκριάτικη γιορτή που στηνόταν χωρίς οργάνωση, χωρίς προσυνεννόηση. Από γνωστούς και αγνώστους που είχαν την διάθεση να ενώσουν το κέφι τους και για λίγες ώρες να χαρούν σαν παιδιά.
Αν έχετε ακόμη αυτήν τη διάθεση, μην αφήσετε κανέναν και τίποτα να σας την κλέψει. Πιστέψτε με είστε "πλούσιοι" και δε το γνωρίζετε...
Καλή Αποκριά!
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Αυτό ωστόσο δεν με εμποδίζει να θυμάμαι με γλυκιά νοσταλγία κάποιες στιγμές του χθες, που έχουν χαραχτεί μέσα μου με τα πιο φωτεινά γράμματα. Οι απόκριες της δεκαετίας του '80, ανήκουν πανηγυρικά σε αυτές.
Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που οι φιλικές μαζώξεις γίνονταν άνευ λόγου και αιτίας. Από τη μια στιγμή στην άλλη το σπίτι γέμιζε με κόσμο, τα τραπέζια με φαγητά και οι ψυχές με κέφι και χαρά. Μην φανταστεί κανείς ότι δεν υπήρχαν προβλήματα. Κάθε άλλο... Υπήρχε όμως και μία αισιοδοξία, μία ελπίδα, μία αφέλεια θα τολμήσω να πω, ότι όλα λύνονται. Όλα διορθώνονται, όλα αλλάζουν...
Μπουλούκια ολόκληρα βγαίναμε στις γειτονιές του Πειραιά ντυμένοι μασκαράδες, κατηφορίζαμε από τον Άγιο Βασίλη προς την Φρεαττύδα και από εκεί με τα πόδια στο Πασαλιμάνι για να φτάσουμε στην Πασαρέλα (σημ: η ωραιότερη διαδρομή στον κόσμο και μην ακούσω για Κάννες και Μόντε Κάρλα..).
Ο κύριος Δημήτρης φορούσε το μίνι φουστάκι του, το δικτυωτό καλσόν και τις γόβες και παρέα με το φυσικό μουστάκι του που ήταν αδύνατο να κρυφτεί, έμπαινε στις καφετέριες να πάρει καφέ σκορπίζοντας άφθονο γέλιο στους περαστικούς.
Η κυρία Αθηνά, η κυρία Βάσω, η κυρία Φλώρα, η Μπουμπού και ο Ηλίας, η Μαρία και ο Δημήτρης... αγκαζέ με την μάνα μου και τον πατέρα μου, κοντράρονταν κάθε χρόνο στο ποιος θα σκεφτεί την πιο ευφάνταστη στολή και μεταμφιέζονταν από...λαμπάδες γάμου και σιαμαία μέχρι περίπτερα και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους, κάνοντας τις επιθεωρήσεις του Δελφινάριου να ωχριούν μπροστά τους.
Κοντά στην εφηβεία ή στην ενηλικίωση εμείς, τα παιδιά, όχι μόνο δεν βρίσκαμε πληκτική την συντροφιά των γονιών μας αλλά τους ακολουθούσαμε με καμάρι φορώντας τις δικές μας αυτοσχέδιες στολές.
Τι να πρωτοθυμηθώ... Την Δήμητρα ντυμένη Σταρ Ελλάς, να σουλατσάρει στο Πασαλιμάνι, με την κόκκινη μπέρτα της, το στέμα και το σκήπτρο της;
Εμένα ντυμένη τσιγγάνα, με τον αδελφό μου και την Μαριάνθη ντυμένους κλόουν (από εκεί είναι και η φωτογραφία της ανάρτησης...);
Ή το αξέχαστο πάρτυ στο σπίτι μου, την τελευταία χρονιά στο Λύκειο, με φίλους και συμμαθητές να προετοιμάζουν μήνες πριν τις μεταμφιέσεις τους, σαν να συμμετείχαμε στο Καρναβάλι της Πάτρας; Και μετά όλοι μαζί στους δρόμους του Πειραιά. Σε μια υπαίθρια αποκριάτικη γιορτή που στηνόταν χωρίς οργάνωση, χωρίς προσυνεννόηση. Από γνωστούς και αγνώστους που είχαν την διάθεση να ενώσουν το κέφι τους και για λίγες ώρες να χαρούν σαν παιδιά.
Αν έχετε ακόμη αυτήν τη διάθεση, μην αφήσετε κανέναν και τίποτα να σας την κλέψει. Πιστέψτε με είστε "πλούσιοι" και δε το γνωρίζετε...
Καλή Αποκριά!
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Comments
Post a Comment