"Θα πάνε στη Θεσσαλονίκη, μικρά παιδιά! Έχουν μυαλό να βγούνε στην νύχτα της Θεσσαλονίκης; Εδώ εμείς και ξελογιαζόμαστε όταν ανεβαίνουμε".
Αυτή τη φράση μου είπε μία φίλη, που η κόρη της ετοιμάζεται για την πενθήμερη εκδρομή του σχολείου της και η ίδια προσπαθεί να την αποτρέψει, βάζοντας στο μυαλό της δεκάδες κακά σενάρια.
Μια φράση που για εμένα, ήταν αφορμή να κάνω ένα ταξίδι στον χρόνο και στο χώρο. Να γεμίσω το μυαλό και την ψυχή μου με γλυκές εικόνες και αναμνήσεις, αλλά κυρίως με χρώματα.
Χρώματα που, σε μία εποχή που έχει βαλθεί να εξαντλήσει και τις πιο σκούρες αποχρώσεις του γκρι (και δεν αναφέρομαι στο ομώνυμο βιβλίο...), γίνονται όλο και πιο αχνά...
Δεκαετία του '80 λοιπόν...
Η πενταήμερη (οκ, πενθήμερη είναι το σωστό αλλά, "δεν λέει"...) εκδρομή του σχολείου μου, του 1ου Λυκείου Πειραιά, έγινε στην Κύπρο εκείνη τη χρονιά.
Το ταξίδι μας ξεκίνησε τη Δευτέρα 28 Μαρτίου 1988. Η πτήση 3311 της Ολυμπιακής Αεροπορίας από Αθήνα, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, στις 7.30 το απόγευμα.
Μείναμε στο Stavros Hotel (από όπου και το φωτογραφικό στιγμιότυπο του συμμαθητή Γιάννη με τα κορίτσια του...)
Μερικές από τις ωραιότερες στιγμές της εκδρομής, τις περάσαμε στο δωμάτιο 110. Το δωμάτιό μας!
Η Δήμητρα, η Μαριάνθη κι εγώ, μετά από σχετική κλήρωση, είμαστε από τις τυχερές και πήραμε σουίτα! Με δικό της σαλονάκι!Ήταν αναπόφευκτο να μαζευόμαστε εκεί, κάθε βράδυ, σχεδόν όλοι οι συμμαθητές. Μέχρι πρωίας...
Τότε, νομίζαμε ότι οι συνοδοί- καθηγητές (Αντωνάκος, Πολίτης, Μπλέσιος που στη φωτο αγναντεύει...) δεν έπαιρναν χαμπάρι. Πολλά χρόνια μετά, έμαθα εντελώς τυχαία, ότι "είχαν γνώσιν οι φύλακες". Αλλά δεν αντιδρούσαν, κυρίως γιατί είχαν εμπιστοσύνη στις τρεις "οικοδέσποινες": την Δήμητρα, την Μαριάνθη κι εμένα. Και καλά έκαναν! Μιλάμε για τρεις ογκόλιθους... (αντικειμενικά μιλώντας!).
Τι να πρωτοθυμηθώ;
Την βραδιά στην Disco Malibu στη Λεμεσό;- που ήταν γεμάτη από πλαστικούς φοίνικες και λαμπιόνια στο εσωτερικό της....
Τις πρόσθετες βάτες; - που τις μεταφέραμε από σακάκι σε σακάκι, για να είμαστε trendy τρομάρα μας...
Τα τραγούδια της Αλέξιας; - που τα τραγουδούσα(με) non-stop πρωί, μεσημέρι, βράδυ...
Τις ευφάνταστες πόζες στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου; - που έβριθαν πρωτοτυπίας...
Την επίσκεψη στις εγκαταστάσεις της Κυπριακής μπύρας ΚΕΟ; - όπου κάναμε απίστευτα σενάρια για να "ψήσουμε" τους υπευθύνους να μας χαρίσουν κανένα κιβώτιο δήθεν "να το πάμε στους γονείς μας στην Ελλάδα", αλλά μάταια... Ανήλικα γαρ!
Την αϋπνία; - που είχε σαν συνέπεια να φαινόμαστε σαν γκρουπ Ασιατών σε όλες σχεδόν τις φωτογραφίες, από τα μισόκλειστα μάτια...
Το μεσημέρι στην Πάφο (ένα από τα ωραιότερα σημεία του κόσμου!) στο εστιατόριο "Πελεκάνος; - όπου η Μαριάνθη δέχτηκε την επίθεση ενός πραγματικού πελεκάνου...
Την Πρωταπριλιάτικη φάρσα στη Νεκταρία;- που τα φωτογραφικά ντοκουμέντα υπάρχουν μεν, δεν είναι προς δημοσίευση δε (επ-ου-δε-νί)....
Τον Προκόπη, τον οδηγό του πούλμαν;- που μιλούσε βαριά Κυπριακά με συνέπεια να μην καταλαβαίνουμε πότε και πού έπρεπε να τον περιμένουμε κάθε φορά...
Ή όλα εκείνα που δεν γράφονται, δεν περιγράφονται, δεν είναι προς δημοσίευση... (χαλαρώστε παιδιά- οι καλές φωτογραφίες θα μείνουν στο κουτάκι τους!).
Ναι, έγιναν και επικίνδυνες ανοησίες σε εκείνη την πενταήμερη. Από "άμυαλους" συμμαθητές. Ανοησίες που όπως παραδέχεται τριάντα χρόνια μετά ο Γρηγόρης (ένας εκ των "άμυαλων"), πληρώθηκαν ευτυχώς φτηνά μόνο με 5 μέρες αποβολή, ενώ θα μπορούσαν να κοστίσουν την ίδια τους τη ζωή!
Γι αυτό και δεν θα τις αναπαραγάγω σε αυτό το κείμενο. Ξέρω καλά πως τα παιδιά που τις έκαναν τότε, σήμερα με την ιδιότητα του μπαμπά δεν μπορούν ούτε να φανταστούν πως θα τις επαναλάβουν τα δικά τους παιδιά.
Αυτό εξάλλου, απάντησα και στην φίλη που με ρώτησε "έχουν μυαλό τα 17χρονα να βγούνε στην νύχτα της Θεσσαλονίκης;".
Φυσικά και δεν έχουν μυαλό! Ούτε εμείς είχαμε στην ηλικία τους, για να μην σου πω ότι εμείς είμαστε όρθια ζώα μπροστά στους σημερινούς 17άρηδες. Αλλά...
Το να λείψεις στα 17 σου, πέντε ολόκληρες μέρες από το σπίτι σου, παρέα με τα φιλαράκια σου, έστω και υπό το άγρυπνο βλέμμα την καθηγητών σου, είναι μία εμπειρία, που την ζεις μόνο μία φορά στη ζωή σου.
Γιατί η πενταήμερη σηματοδοτεί το τέλος μίας από τις πιο ανέμελες περιόδους της ζωής σου (κι ας μην το συνειδητοποιείς όταν τη ζεις...)
Γιατί μεγαλώνοντας μαθαίνεις να εκτιμάς την αξία των όμορφων αναμνήσεων.
Και η εκδρομή με τα φιλαράκια του σχολείου, είναι μία από τις αναμνήσεις που, αν έχεις την πολυτέλεια, αξίζει να την "χτίσεις".
Δεν είναι η σημαντικότερη. Δεν είναι εκείνη που θα σε σημαδέψει ανεξίτηλα. Μπορεί στο πέρασμα των ετών να μην θυμάσαι καμία λεπτομέρεια από αυτήν...
Εκτός αν είχες συμμαθητές σαν εμένα... Με μνήμη-ελέφαντα... Και αρχείο μυστικών υπηρεσιών....
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Comments
Post a Comment